26 Νοεμβρίου 2014

παρά τρίχα 3-2 το σκορ, μείναμε στην ισοπαλία


 - Οι εκλογικοί κατάλογοι της Αχερουσίας ανανεώθηκαν μες την εβδομάδα και ενέγραψαν το νέο μέλος τους, μου λέει ο πατέρας μου.

Η κούραση των ημερών ξεπλένει τον όποιο λογοτεχνισμό από τη φράση του, σε δευτερόλεπτα ανατρέχω στους εναπομείναντες από την ήδη αποδεκατισμένη του παρέα, η οποία είναι η αλήθεια πως τον τελευταίο καιρό έχει δεχτεί τα σοβαρότερα πλήγματα. «Ποιος;» είναι το μόνο που τον ρωτάω.

 - Ο Βασίλης, μου απαντά με υγρά μάτια και το καταλαβαίνω πως όπου να ‘ναι θα βουρκώσω κι εγώ.

 - Όχι ρε γαμώτο, πάει ο άγιος Βασίλης! 

Το πώς απέκτησε το προσωνύμιο «άγιος» είναι μια ωραία, παιδική ιστορία που την έχουμε ξαναπεί και δεν έχει να κάνει με το απόμακρο και μάλλον απότομο του χαρακτήρα τούτου του – εκ των συμπαθέστατων – φίλων του πατέρα μου. 

 - Και πότε είναι η κηδεία; Θέλεις μήπως να σε πάω εγώ; θέλεις να πάμε μαζί; τον ρωτάω και τον παρακολουθώ να σηκώνει αργά στη γνωστή κίνηση που σημαίνει δεν ξέρω, τους ώμους του.

Καλά πότε πέθανε; επιμένω.

 - Ε, όπου να ‘ναι, όχι ακόμα μου απαντά και με κοιτάζει απορημένος χωρίς να καταλαβαίνει γιατί κυλιέμαι κάτω από τα γέλια με την απάντησή του. 

Ο προγραμμένος κυρ Βασίλης ζει, ο πατέρας μου προσπαθεί πιθανότατα να συνηθίσει τη θλίψη που θα τον καταλάβει αν τον χάσει (ίσως και να τον … «εκδικείται» που είχε προ καιρού γίνει αποδέκτης της φαρμακερής ατάκας του «Έτσι που έγινες ρε φίλε τι τι θέλεις τη ζωή;»). 

Κι εγώ ακόμα γελάω μέσα σε αυτή την παράξενα βίαιη εβδομάδα που απαίτησε από μένα μια συνεχή εναλλαγή ρόλων σε μαιευτήρια και σε νεκροταφεία, σε δικαστήρια, σε δρόμους, σε σπίτια και σε ώρες εργασίας.

#

Κάποια στιγμή έβγαλα τη φωτογραφική και σημάδεψα ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Σύζυγοι, φίλοι, αδέλφια. Ποιος ξέρει. Ένας καφές κοινός κι από ένα τσιγάρο. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στα βαρετά. Κάποιος να καταγράφει έστω άθελα κι ασυνείδητα όλη σου τη ζωή, όπως μου είπε τις προάλλες μια καλή φίλη.

#

Εκτάκτως σήμερα Τετάρτη, ομαδικό jet lag στο στούντιο του indieground, εγώ αλλά και οι ακροατές να έχουμε την αίσθηση ότι είναι Παρασκευή. Ευχαριστώ όσες και όσους μου έκαναν παρέα.
Όποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:


Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download
Σήμερα, ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Fountoukia - Kill Pasxalis
  • Cats On Fire - The Smell Of An Artist
  • Robert Scott - Lazy Boy (Feat. Tiny Ruins)
  • The Greatest Show On Earth - Magic Woman Touch 
  • Baxter Dury - Police 
  • Simon & Garfunkel - Wednesday Morning, 3 am
  • Mikael Delta - Heat Wave
  • Jorma Kaukonen-When The Man Comes Around  
  • 22-Pistepirkko - Birdy
  • Rock Plaza Central - Anthem For The Already Defeated 
  • Chumbawamba - Bella Ciao (acoustic)
  • Bob Dylan - The Death Of Emmett Till 
  • Pixies - Motorway to Roswell
  • The Cure (feat. James McCartney) - Hello Goodbye
  • Inspiral Carpets - Born yesterday (Peel Sessions)
  • Vic Godard & Subway Sect - The Water Was Bad
  • Alan Vega - Jukebox Babe (Long Version) 
  • The Nits - The Twins
  • Luke Haines - Meet Me At The Airport
  • Bonnie Dobson - Winter's Going 
  • Jacco Gardner - The End Of August
  • The Dukes of Stratosphear - The Affiliated
  • The Kinks - Village Green
  • Psychic TV - Just Drifting (for Caresse)
  • John Cooper Clarke - Beasley Street
  • Furniture - The Brilliant Mind
  • Future Islands - Seasons (Waiting on You)
  • Devotchka - This Is How It Ends
  • Queen - Love Of My Life




25 Νοεμβρίου 2014

έκτακτα (μα εντός τάξεως)


Εκτάκτως αυτήν την Τετάρτη (αντί της συνηθισμένης Παρασκευής) η εκπομπή "στον Λεμονοστίφτη". Στις 10:00 το πρωί (αυτό δεν αλλάζει). 

Όποιος/α επιθυμεί να παραστεί στο δικτυακό μας, “Wednesday morning, 10am” ραντεβού, δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground radio, πατώντας εδώ:




θα τα πούμε εκεί!

24 Νοεμβρίου 2014

ένα μέγα θαύμα της εκπαίδευσης


Στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού που δίδασκε τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν λίγα οι μαθητές που έπαιρναν τα λόγια της στα σοβαρά και μέναν ξάγρυπνoi τις νύχτες. Κλαμένοι, σκιαγμένοι κι ενίοτε κατουρημένοι. Βέβαιοι για τη ύπαρξη δαιμονοκίνητων δράκων και στοιχειών που θα κατασπαράξουν τις σάρκες των γονιών τους άμα τη εμφανίσει τους στη κόλαση. Τον ανηψιό μου τον έπιανε σύγκρυο και κράμπες στο στομάχι κάθε που βρισκόταν σε εκκλησία και τύχαινε το μάτι του να πέσει σε εικόνα του δρακοκτόνου Αη Γιώργη. 

Η θεολόγος – ο Θεός να την κάνει – κάθε δυο τρία χρόνια κι έπειτα από καταγγελίες γονέων και κηδεμόνων παυόταν από τα διδακτικά της καθήκοντα μα με ένα σχεδόν μαγικό, θαυματουργό τρόπο, της εγκρίνονταν πάντα μεταθέσεις για το παραδιπλανό σχολείο. Κι όταν με τη σειρά παυόταν κι από εκεί ξαναγύριζε στο προηγούμενο. Και ξανάρχιζε το μάθημα διηγούμενη το παρακάτω θαύμα:

Που λέτε, ήταν ένα μαύρος, αλλόθρησκος μουσουλμάνος. Αυτός και η γυναίκα του δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά με τίποτα. Όσο και να προσπαθούσαν, ό,τι και να δοκίμαζαν ο σπόρος δε φύτρωνε στην κοιλιά της γυναίκας. Τα χρόνια περνούσαν κι η απογοήτευση του Μουσουλμάνου και της γυναίκας του μέρα με την ημέρα μεγάλωνε. Όταν λοιπόν είδαν κι απόειδαν και δεν είχαν άλλο να σκεφτούν πήραν τις μεγάλες αποφάσεις. Θα βαφτίζονταν αμφότεροι Χριστιανοί και θα προσεύχονταν στο δικό μας Θεό αφού ο Αλλάχ δεν τους βοήθησε. Ταυτόχρονα με τα λεφτά που είχαν μαζέψει από τις δουλειές τους τα τελευταία χρόνια θα προσπαθούσαν να κάνουν εξωσωματική γονιμοποίηση. Το ‘παν και το ‘καναν. Και η Παναγία εισάκουσε τις προσευχές τους και η γυναίκα εντός ολίγων μηνών έμεινε έγκυος. 

«Θαύμα!» φώναξαν και οι δύο αλλά ένα δεύτερο μεγαλύτερο θαύμα τους περίμενε τώρα: 

Ευτυχισμένος μια μέρα ο πρώην αλλόθρησκος Μουσουλμάνος πατέρας γυρνούσε στη γυναίκα του και το παιδί του έπειτα από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά του. Ήταν τότε όμως που δυο πολύ κακοί άνθρωποι στάθηκαν μπροστά του και του επιτέθηκαν: ο ένας τον έπιασε από το λαιμό όσο ο άλλος τον χτυπούσε στο πρόσωπο και στην κοιλιά. Με το που τον έριξαν κάτω τον έδεσαν χειροπόδαρα και άρχισαν να τον βαρούν με ένα ρόπαλο λιανίζοντάς του όλα τα κόκκαλα. Στη συνέχεια και λίγο πριν ξεψυχήσει, του έβγαλαν τα μάτια κι έπειτα με ένα πριόνι βάλθηκαν να τον κόβουν σε κομμάτια: τα χέρια, τα πόδια, το κεφάλι, όλα ξέχωρα. 

Τα ματωμένα ανθρώπινα μέλη οι δυο κακοί τα έβαλαν σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών και τα έριξαν στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου τους. Μπήκαν κι αυτοί μέσα, βάλαν μπρος και ξεκίνησαν την φρενήρη τους κούρσα. 

Λίγο παραπέρα δυο αστυνομικοί βλέπουν ένα αμάξι να περνάει με μεγάλη ταχύτητα και αποφασίζουν να το καταδιώξουν. Με τα πολλά καταφέρνουν να το ακινητοποιήσουν κι αφού συνέλαβαν τους δυο πολύ κακούς ανθρώπους (γιατί αυτοί οι δύο ήταν μέσα) βλέπουν τα αίματα να τρέχουν από το πορτμπαγκάζ και τους ρωτούν:

 - Και τι έχετε μέσα στο πορτμπαγκάζ; 

Οι δυο κακοί άνθρωποι κοιτάζονται αμίλητοι όσο ο ένας αστυνομικός με ένα λοστό ανά χείρας το ανοίγει. Στην τελευταία και επιτυχή προσπάθεια του, η πόρτα ανοίγει απότομα και με ένα ξαφνικό τίναγμα πετάγεται από μέσα ο πρώην αλλόθρησκος πατέρας, ο πρώην μουσουλμάνος, αρτιμελής και ολόφρεσκος. Τους κοιτάζει στα μάτια και αναφωνεί:

 - Η Παναγία με συναρμολόγησε!

21 Νοεμβρίου 2014

η μπαταρία

Δεν ξέρω αν είναι απλά θέμα μπαταριών

Δεν ξέρεις μερικές φορές τι σου φταίει και νιώθεις αδύναμος. Δεν είναι ότι παραιτείσαι, δε δείχνεις συνέπεια στη ζωή που ζεις ή δεν κάνεις τη δουλειά σου με τον καλύτερο τρόπο - αυτόν που ξέρεις τέλος πάντων -. Είναι που καμιά ψυχική ανάταση (ή όπως στο καλό αλλιώς τη λένε αυτήν την ευχάριστη ανατριχίλα ολοκλήρωσης λίγο πρίν ανάψεις τσιγάρο με μισόκλειστα μάτια) δεν κάθεται, μπέρτα υπερήρωα στους ώμους σου μετά. 

Όποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:



Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download

Σήμερα, παρέα,  ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Simple Minds - Theme For Great Cities
  • UNKLE - Lonely Soul 
  • The Tourists - Strange Sky
  • Screaming Dead - A Dream Of Yesterday
  • Patti Smith - Summer Cannibals
  • The Mars Volta - Memories 
  • Robert Wyatt & Bjork - Submarine 
  • Paul Simon - Sound Of Silence
  • Robyn Hitchcock - Trouble In Your Blood
  • The Jam - The Butterfly Collector
  • The Hidden Cameras - Follow These Eyes
  • The Tear Garden - Isis Veiled
  • The Nits - In The Dutch Mountains
  • Bryan Ferry feat Todd Terje - Johnny And Mary 
  • Gerry And The Pacemakers - You'll Never Walk Alone 
  • The Teenage Filmstars - (There's a) Cloud Over Liverpool
  • Verlaines - Iit was raining
  • Velvet Underground - After Hours
  • Cats On Fire - Born Again Christian 
  • Art Objects - Passengers of Fortune 
  • Sigmatropic - When Jesus Waked The Streets Of Athens
  • Nikki Sudden & Rowland S. Howard - Hello Wolf (Little Baby)
  • The Rolling Stones - No Expectations
  • Ride - I Don't Know Where It Comes From
  • Rowland S. Howard - The Passenger


υγ. Εκτάκτως η επόμενη εκπομπή, μαζί και το δικτυακό μας ραντεβού, θα μεταδοθεί ΤΕΤΑΡΤΗ 26 Νοεμβρίου στις 10 το πρωί. Αλλά μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε.

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 
Σαββατοκύριακο σε όλους.

20 Νοεμβρίου 2014

μέσα στην παράξενη πόλη



Είναι η αίσθηση του να τριγυρνάς στους δρόμους της πόλης μελοποιώντας τις σκέψεις σου, τις ανάγκες, τα θέλω και τα σχέδια για το κοντινό σου μέλλον. Λίγο αφότου - μούσκεμα στον ιδρώτα - αναλογίζεσαι τα εμπορικά χαμόγελα που σου απαίτησε σαδιστικά η δημόσια υπάλληλος προκειμένου να σε εξυπηρετήσει. Ή μετά από μερικές μπύρες με καλούς φίλους στο κέντρο της πόλης μόλις λίγα δεκάλεπτα πριν ξεκλειδώσεις την εξώπορτα του σπιτιού σου. Μπορεί κι όταν στέκεσαι ανεβασμένος σε ταράτσες πολυκατοικιών με τη φωτογραφική στο χέρι, μπορεί καθώς τρέχεις να προλάβεις την εξάτμιση κάποιου λεωφορείου ή όταν τρως στο χέρι μια κρέπα μπανάνα σοκολάτα.
 
Αφηρημένος στα μάτια των άλλων, δεν είναι η πόλη που είναι παράξενη, αυτή πάντα έτσι ήταν.

Όποιος/α επιθυμεί να παραστεί στο δικτυακό μας, “Deep in the heart of a strange city” ραντεβού, δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground radio, πατώντας εδώ:




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

στις 10:00 το πρωί όπως πάντα

17 Νοεμβρίου 2014

ο προάγγελος και η θέα του κόσμου



Η θέα του κόσμου

Ντύθηκες γαμπρός
φωταγωγήθηκες σαν έθνος.
Έγινες ένα θέαμα ψυχής
ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.
Είσαι η φωτεινή
περίληψη του δράματος μας,
τα χέρια μας προς την Ανατολή
και τα χέρια μας προς τη Δύση.
Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια
τ' αναστάσιμο φως
κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970. Το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου για τον Κώστα Γεωργάκη.

Φοιτητής της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, που αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη Γένοβα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς της Ελλάδας.

Γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. Τον Ιούλιο του 1970 αποκάλυψε ανώνυμα ότι η Χούντα των Αθηνών είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητά του γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος φοβούμενος για την τύχη της οικογένειάς του στην Ελλάδα αποφάσισε να κάνει μια εντυπωσιακή ενέργεια, που θα προκαλέσει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του, όπου ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα».

Αφού τελείωσε το γράμμα, βγήκε από το σπίτι και με το 500αράκι Φιατάκι του, που είχε κολλημένη μια φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου στο παρμπρίζ του, έφτασε στις 3 τα ξημερώματα στην Πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Από το πορτ μπαγκάζ πήρε τρία μπουκάλια γεμάτα βενζίνη και ύστερα κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά του Παλάτσο Ντουκάλε, στο οποίο στεγάζονταν τότε τα δικαστήρια της πόλης. Κάτω από τη μεγάλη στοά, άνοιξε τα μπουκάλια και έριξε τη βενζίνη στα ρούχα του. Μετά άναψε το σπίρτο...

Εκείνη την ώρα στην πλατεία ήταν μόνο μια ομάδα εργατών καθαριότητας, οι οποίοι έτρεξαν να βοηθήσουν τον έλληνα φοιτητή. Όταν έφθασαν κοντά του, οι φλόγες είχαν ήδη τυλίξει το σώμα του, ωστόσο ο Κώστας Γεωργάκης είχε ακόμη το κουράγιο να φωνάξει: «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα». Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου δέκα ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σημείο της θυσίας υπάρχει σήμερα μια μαρμάρινη στήλη με την επιγραφή στα ιταλικά: «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».

Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών, φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Η πράξη του αφύπνισε τη διεθνή κοινή γνώμη για την κατάσταση στην Ελλάδα, που στέναζε κάτω από την μπότα των Συνταγματαρχών.

Ο τάφος του Κώστα Γεωργάκη βρίσκεται στο Α' Δημοτικό Νεκροταφείο της Κέρκυρας. Μια μικρή πλατεία της πόλης φέρει το όνομά του, ενώ έχει αναγερθεί ένα μνημείο προς τιμήν του.

Η αυτοθυσία του φοιτητή Κώστα Γεωργάκη είναι μοναδικό και ξεχωριστό γεγονός στην αντίσταση κατά της Χούντας, προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο μεγάλος μας ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος απαθανάτισε τη θυσία του με τους στίχους από το ποίημά του «Η Θέα του Κόσμου»: «…ήσουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας…στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ' αναστάσιμο φως κι ο επιτάφιος θρήνος μας…»

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/194#ixzz3JK6G2DTx

14 Νοεμβρίου 2014

ο καιρός των αλλαγών



Περιφέρομαι στις στέγες ημιεγκαταλειμμένων κτιρίων της οδού Περικλέους, πηδάω από ταράτσα σε ταράτσα και φωτογραφίζω την ακατοίκητη Αθήνα των ψηλών πατωμάτων. Που και που κάποια γάτα φάντασμα (που αποτυπώθηκε τυχαία και σε μια φωτογραφία) αποσπά την προσοχή μου από όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες. 


Περίεργες οι τελευταίες ημέρες. Σα να άνθισε στα ξαφνικά ο καιρός των μικρών ή και των μεγάλων αλλαγών που φύτρωναν κυκλωτικά τόσο καιρό γύρω από τις ζωές μας. 


Όλα συμβαίνουν «βιαιότερα» και δεν είναι ιδέα μου παρότι φαινομενικά μπορεί να ακτινοβολούν ηρεμία. 


Παρατηρώ – παραδόξως τρέχοντας κι εγώ - τους συνοδοιπόρους, και τους ζυγίζω που αγχώνονται, που δουλεύουν μέχρι πτώσης, που ερωτεύονται και που χωρίζουν. Τους βλέπω που γκρεμίζουν ναούς, που χτίζουν σπίτια, που παίρνουν τα βουνά, που κλείνουν τα μαγαζιά τους, που γεννάνε, που τρομάζουν μες στις οικογένειές τους - τις παλιές ή τις καινούριες -, που κουράζονται αλλά συνεχίζουν.  


Τους ακούω που γίνονται μετανάστες, που ντύνονται αγρότες, που αλλάζουν πόλεις για εκείνο το καλύτερα που σημαίνει: δεν τα βγάζω πέρα εδώ, που δικάζονται, που κρίνονται. 


Μέσα στη ροή αυτή δεν θέλω να βρω χρόνο να ανοίξω το μήνυμα με τα αποτελέσματα (θα το έκανα τελικά λίγο αργότερα) που περίμενα τόσες μέρες. 


Μόνο σκέφτομαι ποιες εικόνες θα χρησιμοποιούσα αν έγραφα μια ανάρτηση για τον καθένα. που Δεν ξέρω αν είμαστε όλοι ευτυχισμένοι (αυτός που βρήκε τον έρωτα μετά από χρόνια είναι στα σίγουρα. Δεν το περίμενα να μας κάνει να βουρκώσουμε την ώρα που μας το ανακοίνωνε ξημερώματα Δευτέρας). 


Τελευταία στιγμή ετοίμασα τη σημερινή εκπομπή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δεν είχα προλάβει να ετοιμάσω το playlist έως αργά το βράδυ, πρωτόγνωρο αυτό για εμένα. 
Μάζεψα όμως το μυαλό μου, συγκεντρώθηκα κι έφτιαξα μια ανάρτηση μουσική. Πολλά από τα τραγούδια που ακούσαμε σήμερα παρέα αντηχούν σκέψεις μου, κι άλλα τόσα αφιερώσεις σε ανθρώπους που αγαπάω.


Όποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:


Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download
Σήμερα δε ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Yann Tiersen - Summer 78 
  • Rock Plaza Central - We've Got A Lot To Be Glad For
  • Hefner - The Hymn for the Things We Didn't Do 
  • Madness - Mistakes
  • Sigmatropic - Septic Skeptic
  • Antony & The Johnsons - Whose Are These 
  • Baxter Dury - White Men
  • The Go Betweens - He Lives My Life 
  • Lori & The Chameleons - Lonely Spy
  • Josef K - It's Kinda Funny (Postcard 7- Version)
  • Κουμπότρυπες Α.Ε. - Ανοικτός Λογαριασμός
  • Television Personalities - Scream Quietly
  • The Hollow Men - The Drowning Man 
  • The Girobabies - Brain Rocket (And The Evolution of Turtles)
  • The Damned - Dr. Woofenstein
  • Cult of Youth - Dragon Rouge
  • Wymond Miles - Pale Moon
  • Angelic Upstarts - Solidarity
  • The Legendary Pink Dots - Frosty
  • The Primitives - The Ostrich 
  • The Boy Hairdressers - Golden Shower 
  • The Velvet Underground - All Tomorrow's Parties (Demo)
  • Bob Dylan - Blowin' In The Wind
  • The Jam - The Eton Rifles
  • Billy Bragg - Which Side Are You On
  • Sivert Hoyem - Inner Vision
  • Georges Moustaki - Andréa
  • Savage Republic - O Andonis
  • Pop Group - Amnesty International Report on British Army Torture of Irish Prisoners ptII
Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 
Σαββατοκύριακο (ή τριήμερο ή τετραήμερο) σε όλους.



13 Νοεμβρίου 2014

this sad & angry silence


Με σελίδα ενός ημερολογίου που συμπληρώνεται σε εβδομαδιαία βάση μοιάζει το αυριανό επεισόδιο. Μια κουβέντα, μια γιορτή, μια διαδήλωση κι ένα άγγιγμα. Ένα τραγούδι που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο και σβήνει αυτοστιγμεί. Γεγονότα, καταστάσεις, μνήμες, σκέψεις, θέλω και συνειρμοί καμουφλάρονται πίσω από τις παλιές και νέες κυκλοφορίες που έχω επιλέξει να ακούσουμε παρέα.

Όποιος/α επιθυμεί να παραστεί στο δικτυακό μας, “The sad & angry silence" ραντεβού, δεν έχει παρά να συμπλέξει τις δικτυακές του ίνες με εκείνες του indieground radio, πατώντας εδώ:




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

στις 10:00 το πρωί όπως πάντα



11 Νοεμβρίου 2014

και μη μου πεις "Ποιος Θανάσης;"



Ο Θανάσης ο φίλος μας από την Πάτρα. Ο πιο πολιτικοποιημένος της παρέας, όλοι μας λίγο πολύ ήμασταν τότε, μα ο Θανάσης μας ξεπερνούσε -. Ο μικροκαμωμένος Θανάσης με τον ήρεμο λόγο.

Ο Θανάσης που όταν οι περισσότεροι από εμάς (που τότε ευαγγελιζόμασταν την κοινωνική αλλαγή) μεγαλώνοντας αράξαμε λίγο μακρύτερα απ’ τα νεανικά μας πιστεύω αναπλήρωσε μόνος το κενό που του αφήσαμε ως ενεργό μέλος του αντιρατσιστικού κίνηματος, τόσο στο Σχολείο Μεταναστών όσο και ως μέλος της κίνησης «Απελάστε το ρατσισμό». 

Ο Θανάσης ο Κούρκουλας που μηνύθηκε και κατηγορήθηκε από Χρυσαυγίτη για τον ξυλοδαρμό τον οποίο υπέστη (…ο Χρυσαυγίτης) μετά από συγκέντρωση της νεοναζιστικής οργάνωσης στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα στις 24 Μαΐου 2009.

Η εξ αναβολής δίκη του Θανάση είναι ορισμένη για αύριο 12 Νοεμβρίου 2014, στο Δ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών της πρώην σχολής Ευελπίδων στις 9 π.μ. αφού το Δεκέμβριο του 13 η δικάσιμος είχε αναβληθεί λόγω παρέλευσης ωραρίου (ο μηνυτής κι ο δικηγόρος του δεν είχαν εμφανιστεί στο δικαστήριο). 

Με κάποιους ίσως τα πούμε εκεί. Με κάποιους άλλους ίσως απλά να έχουμε βάλει παρέα τις υπογραφές μας στην παρακάτω καμπάνια.





10 Νοεμβρίου 2014

το τείχος του Βερολίνου και μερικά ακόμη τείχη


Η ιστορία του αρχίζει 9 χρόνια ακριβώς – ούτε μια μέρα διαφορά - πριν γεννηθώ. Όταν τα χαράματα της 13ης Αυγούστου 1961, τα συνεργεία του Ανατολικογερμανικού στρατού δουλεύοντας με εξοντωτικούς ρυθμούς, δημιουργούν μια τεράστια περίφραξη από μπετόν αρμέ και συρματόπλεγμα, συνολικού μήκους 46 χιλιομέτρων και ύψους 4,5 μέτρων γύρω από τον καπιταλιστικό θύλακα του Δυτικού Βερολίνου, που βρίσκεται σε βάθος 175 χιλιομέτρων από τα σύνορα των δύο Γερμανιών.


 Οι τέσσερις σύμμαχοι (Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ και Ρωσία – τότε ΕΣΣΔ -) κρατούν στα χέρια τους μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κι ύστερα την κυριαρχία καθενός από τους ισάριθμους τομείς στους οποίους έχει κατατμηθεί η μεταπολεμική Γερμανία. Με την ΕΣΣΔ να αρνείται το σχέδιο ανοικοδόμησης της Γερμανίας (σχέδιο Μάρσαλ) η διαίρεση του κράτους τελικά σε 2 (μόνο) κράτη (ανατολικό – δυτικό) είναι αναπόφευκτη.


Η πρώην ενωμένη πρωτεύουσα, παρότι βρίσκεται σε βάθος 175 χιλιομέτρων από τα σύνορα των δύο Γερμανιών, χωμένη στα εδάφη της ανατολικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, ακολουθεί το πλάνο που ισχύει και για την υπόλοιπη χώρα. Μοιράζεται κι αυτή, αρχικά στα 4 κατόπιν στα 2. Κι ενώ μέχρι το 1952 είναι δυνατή η διέλευση των Γερμανών από τον έναν τομέα του Βερολίνου στον άλλο, η ένταση που σιγοβράζει μεταξύ των Ρώσων και των Δυτικών κορυφώνεται το καλοκαίρι του 61 κι αυτό καθίσταται σχεδόν ανέφικτο.


Το Checkpoint Charlie ("Checkpoint C") ήταν για δεκαετίες είναι το διασημότερο πέρασμα μεταξύ ανατολικού και δυτικού τομέα κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και ταυτόχρονα ο μυθιστορηματικά συνήθης τόπος ανταλλαγής κατασκόπων μεταξύ Ανατολής και Δύσης.


28 χρόνια, 191 νεκρούς Ανατολικογερμανούς από τις σφαίρες μεθοριακών φρουρρών ή από έκρηξη νάρκης (και άλλων 5000 περίπου εντοπισμένων από νυχτερινούς προβολείς και λυκόσκυλα και συλληφθέντων στην προσπάθειά τους να δραπετεύσουν), αργότερα.

Ανατολικό Βερολίνο, Πέμπτη, 9 Νοεμβρίου 1989, ώρα 18:57: Η πληκτική συνέντευξε του Γκίντερ Σαμπόφσκι, ηγετικού στελέχους του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας που μεταδίσεται ζωντανά από την κρατική τηλεόραση, πλησιάζει προς το τέλος της χωρίς να προσφέρει στους τηλεθεατές τίποτα περισσότερο από νυσταλέες διακυρήξεις περί "ανανέωσης" και "εκδημοκρατισμού του σοσιαλιστικού συστήματος". Ξαφνικά, ο Ανατολικογερμανός επίσημος βγάζει από το ντοσιέ του ένα έγγραφο και, με εντελώς αδιάφορο ύφος, εξαπολύει μια πραγματικά πολιτική βόμβα, ανακοινώνοντας απόφαση του υπουργικού συμβουλίου που επιτρέπει, στο εξής, την ελεύθερη μετάβαση των συμπατριωτών του στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, χωρίς ειδική άδεια των αρχών. 


Η πτώση του τείχους είναι θέμα ωρών.


H διαχωριστική γραμμή, το άυλο πλέον τείχος είναι ακόμα ορατό από το διάστημα. Οι λαμπτήρες Νατρίου  φωτίζουν υποκίτρινα τον άλλοτε ανατολικό τομέα την ώρα που ο δυτικός λούζεται από το φωτεινότερο λευκό φως αλογόνου. 


Μάρτιος 2005. Έχουν περάσει 15 χρόνια αποό την πτώση κι ενώ οι ιδωμένες σε μια μικρή έγχρωμη τηλεόραση αναμνήσεις από τις συναυλίες που ακολούθησαν πάνω στα γκρεμίδια του τείχους έχουν ξεθωριάσει περιδιαβαίνουμε - μια υπέροχη εφτάδα - τους παγωμένους δρόμους του Βερολίνου. Είναι πλέον 2005 κι εμείς είμαστε πιτσιρικάδες εξερευνητές, ευτυχισμένοι  στα 35 μας.



Μένουμε όλοι μαζί στο Ανατολικό Βερολίνο, σε νοικιασμένο οροφοδιαμέρισμα, με σινεφίλ θέα.


 Το κρύο μας ξυλιάζει, το να βγάλεις έστω και μια φωτογραφία είναι μαρτύριο φορώντας γάντια.  


 Στο διαβόητο checkpoint Charly, η παραπάνω φωτογραφία είναι ό,τι μου χαράζεται στη μνήμη. Ο χώρος μνήμης  έχει μετατραπεί σε ένα παζάρι φτωχοδιάβολων που πουλούν σωργδόν ανατολικογερμανικά (αλλά και ναζιστικά) σουβενίρ. 



Το ίδιο και τα κομμάτια από το μπετόν του τείχους που πουλιούνται εν είδει τίμιου ξύλου μέσα σε πλαστικά σακουλάκια στους τουρίστες.

Τα άλλα τείχη

Το τείχος του Βερολίνου, συμβολικά έστω, μπορεί να γκρεμίστηκε. Υπάρχουν άλλα όμως που πιέζουν, καταπιέζουν, χωρίζουν και ξεχωρίζουν, μοιράζουν ανθρώπους, εδάφη, οικονομίες, θρησκείες, φυλές, γλώσσες και προπάντων ζωές.

Σημειώνω μερικά ακόμα (είμαι σίγουρος πως υπάρχουν κι άλλα τόσα) που μου έρχονται στο μυαλό:

1. ΚΥΠΡΟΣ


Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Δεκεμβρίου 1963 όταν ξέσπασαν οι πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές στη νεαρή ακόμη τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Ονομάστηκε «Πράσινη Γραμμή» επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη. Eπεκτάθηκε κατά πολύ μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Η γραμμή αυτή εκτείνεται πλέον σε μήκος 300 χλμ. και χωρίζει το νότιο από το βόρειο μέρος του νησιού. Η Πράσινη Γραμμή ελέγχεται από τους άνδρες των Ηνωμένων Έθνων (Ο.Η.Ε.) και ονομάζεται επίσης Νεκρή ζώνη και Γραμμή κατάπαυσης του πυρός. Η Πράσινη Γραμμή χωρίζει από το 1964 τη Λευκωσία σε δύο μέρη, καθιστώντας την τη μόνη διαιρεμένη πρωτεύουσα στον κόσμο σήμερα.


2. ΗΠΑ - ΜΕΞΙΚΟ (σύνορα)


O "περίφημος" φράχτης που χωρίζει μεγάλο μέρος των ατέλειωτων συνόρων που μοιράζονται ΗΠΑ και Μεξικό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες  κατασκεύασαν το φράχτη αυτόν κατά μήκος τουλάχιστον 130 χιλιομέτρων από τα 3,169 χιλιόμετρα των συνόρων της με το Μεξικό για την πρόληψη και αποσώβηση τόσο της παράνομης μετανάστευσης των φτωχών γειτόνων στα εδάφη της όσο και την αποτροπή της εισόδου ναρκωτικών και λαθραίων εμπορευμάτων.


Η διαδικασία αποκλεισμού και των εναπομείναντων χιλιομέτρων έχει μέχρι στιγμής παγώσει έπειτα από πολλές καταγγελίες και δίκες, τόσο ανθρωπιστικών οργανώσεων όσο και περιβαλλοντικών. Η Georgetown, η Εφημερίδα του Νόμου - διόλου ειρωνικά - αναφέρει πως αυτό το «διαχωριστικό τείχος» μπορεί μεν να φαίνεται  "αποκρουστικό σε πολλούς ως το άσχημο πρόσωπο ενός χωρισμού" αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει ως ευκαιρία για ένα μεγαλύτερο πρόγραμμα εξαγωγής «εξωτερικής βοήθειας, επενδύσεων σε υποδομές και περιφερειακής ανάπτυξης.

3. ΒΟΡ. ΙΡΛΑΝΔΙΑ (ΗΝ. ΒΑΣΙΛΕΙΟ)


Οι ειρηνευτικές γραμμές ή τείχη της ειρήνης είναι μια σειρά συνοριακών φραχτών στη Βόρεια Ιρλανδία που διαχωρίζουν τις γειτονιές των ιρλανδών εθνικιστών από εκείνες των Ενωτικών. 


Χτίστηκαν ως αγκαθωτά πέτρινα φίδια από το 1969 στις αστικές περιοχές του Μπέλφαστ, του Ντέρι, του Portadown μεταξύ άλλων, προκειμένου να αποτρέψουν την εκδήλωση εμφυλιακών εχθροπραξιών διακοινοτικής βίας μεταξύ Καθολικών (οι περισσότεροι από τους οποίους είναι οι εθνικιστές, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως Ιρλανδοί) και Προτεσταντών (οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως Βρετανοί). Παρότι διαφημίστηκαν ως προσωρινή λύση το 1969, υπάρχουν ακόμη, φυλάσσονται από το βρετανικό στρατό και δεν υπολογίζεται να γκρεμιστούν πριν το 2023.


4. ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ - ΙΣΡΑΗΛ - ΔΥΤΙΚΗ ΟΧΘΗ



Το πιο γνωστό στις μέρες μας τείχος. Το διαχωριστικό τείχος της Δυτικής Όχθης χτίστηκε από το Ισραήλ κατά μήκος της γραμμής εκεχειρίας του 1949 («Πράσινη Γραμμή»). Μετά την ολοκλήρωση του, το συνολικό μήκος του θα είναι περίπου 700 χιλιόμετρα και περικλείει στη δυτική του πλευρά περίπου το 9,4% της Δυτικής Όχθης. Μαζί και τις ζωές 23.000 Παλαιστίνιων. Το Ισραήλ ισχυρίζεται πως έτσι προστατεύει τους πολίτες του από την συνεχή άνοδο της τρομοκρατίας και των αποστολών αυτοκτονίας που επιχειρούν εναντίον τους οι κακοί γείτονες (παρότι τα στατιστικά το διαψεύδουν) ενώ καμία επιδίωξη δεν έχει επί των Παλαιστινιακών εδαφών όπως το κατηγορούν οι κακόβουλοι εχθροί του. 



6. ΕΛΛΑΔΑ




Σιγά μην έλειπε και η χώρα μας από ετούτη τη λίστα. Στον Έβρο απλώθηκαν τα συρματοπλέγματα, οι θερμικές κάμερες και οι ψηλοί πυλώνες που χώρισαν τις πέριξ του ποταμού περιοχές στα δύο. Πατέντα του Παπουτσή ελλείψει άλλης σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής ο φράχτης αυτός οδήγησε τα ποτάμια των προσφύγων στα θαλάσσια σύνορα της χώρας. Εκεί που ο υδάτινος φράχτης μοιάζει να είναι αποτελεματικότερος ως θανατηφόρος.

5. ΣΛΟΒΑΚΙΑ



Ίσως το μικρότερο τείχος απ' όλα τα προηγούμενα. Με μήκος μόνο 150 μέτρα και ύψος γύρω στα 2, περιφράσσει τον καταυλισμό των τσιγγάνων Ρομα που συνορεύει με το χωριό Ostrovany της Σλοβακίας, προφυλάσσοντας έτσι τους χωρικούς από τις κλοπές ...φρούτων από τους κήπους του. 


Τέλος, θα ήταν παράλειψή μου νομίζω το να μην κάνω και μια αναφορά στα δικά μας, τα προσωπικά τείχη, ενίοτε τα πιο θεόρατα, μέσα στα οποία κρυβόμαστε, φαντασιωνόμαστε προσωπικούς παραδείσους, αποκόπτοντας την όποια συμβατή επικοινωνία ακόμα και με τους δικούς, τους ανθρώπους που αγαπάμε.

7 Νοεμβρίου 2014

για τους ήδη ηττημένους



Μια σκούρα μπλε καπαρντίνα σπρώχνει την Αφροδίτη του Μάτεσι προς τα κάτω κι οι σελίδες της απομακρύνονται βίαια από το οπτικό μου πεδίο, τόσο που δεν μπορώ πλέον να διαβάσω ούτε μια γραμμή της όσο κι αν χαμηλώσω τη ματιά μου.

Κοιτάζω τον άντρα παραδίπλα που κρατιέται από την κάθετη μεταλλική χειρολαβή και που πατάει μόνο το ένα του πόδι στο πάτωμα του βαγονιού. Το άλλο σαν αρχάριος πελαργός το έχει ελαφρά λυγισμένο να αιωρείται στο πλάι - ίσως κάποιος να του έχει αναφέρει την εκγυμναστική ευεργεσία της ορθοστασίας στο ένα πόδι σκέφτομαι, όπως συνέβη προ καιρού και σε εμένα, μπορεί πάλι και να κατουριέται –.  Το μόνο σίγουρο όμως είναι πως είναι εξίσου αν όχι περισσότερο αφηρημένος από εμένα καθώς δε φαίνεται να αντιλαμβάνεται εγκαίρως την είσοδο 30 τουλάχιστον νέων συνεπιβατών στον ήδη βαρυφορτωμένο συρμό από το σταθμό Αμπελόκηποι.

Μόνο όταν έρχεται η ώρα να αρχινήσει το νέο σετ εν κινήσει ασκήσεών του - αλλάζοντας πόδι -, συνειδητοποιεί πως είναι ήδη αργά. Δεν υπάρχει τετραγωνικό εκατοστό ελεύθερο γύρω του κι οι χαμηλόφωνες συγγνώμες και τα ξέπνοα παρακαλώ του δε φαίνεται να πιάνουν τόπο. Όταν απόειδε, πάλεψε να ανεβάσει στο ξεραμένο στόμα του σάλιο και τα μάτια του πήραν εκείνο το βλέμμα του πρωτοχριστιανού στο Κολοσσαίο μπροστά στην προοπτική του μαρτυρίου.

Το βλέμμα αυτό το ξέρω καλά, όταν κάθεται στα μάτια μου ακτινοβολώ σα να φοράω φωτοστέφανο και είναι τότε - μού το αναγνωρίζουν πολλοί - που μοιάζω σα να 'μαι όμορφος.

they can take our bones
and bury them deep under the river
but we'll still be together
and we cannot be defeated

they can take our trombones
and pack them down there with us
but no matter how longs it takes us
we will not be defeated

when we dance, we dance together
under the moon and under the weather
we will lock our eyes forever in the night

they can take our fists
and chop them off at the wrist
and we will shake our rumps with bloody stumps
and we cannot be defeated

Ο ύμνος στους ήδη ηττημένους (Anthem for the already defeated), το τραγούδι των Rock Plaza Central που χώθηκε στο playlist χθες βράδυ την τελευταία στιγμή και κέρδισε τη σημερινή μου συγκίνηση. Μαζί του κάποια καταραμένα τραγούδια άλλα για τον έρωτα και άλλα το θάνατο, ο λυρισμός του παγωμένου Καναδά, κάμποσες ψυχότροπες μελωδίες, ενίοτε από στρατηγούς συγκροτημάτων που αυτομόλησαν. 

Όποιος/α επιθυμεί να (ξανα)ακούσει ηχογραφημένο το σημερινό επεισόδιο της εκπομπής δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ηχογραφημένη παρουσία αυτού, κατευθείαν από εδώ:



Αν πάλι κάποιος θέλει  να κατεβάσει το podcast του επεισοδίου αρκεί ένα κλικ στο παρακάτω εικονίδιο:

click pic to download


Σήμερα δε ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

  • Louis Tillett  - Morning Light Instrumental 
  • Lee Ranaldo and the Dust - Revolution Blues
  • Giant Sand - Red Right Hand
  • Ray Conniff - Love Theme From 'Romeo & Juliet' (A Time For Us)
  • Martin Carr - Mountains
  • Ought - Pleasant Heart
  • The Fall - Blood Outta Stone
  • The Dragons - The Forest Of My Place
  • Richard & Mimi Farina - Reno Nevada
  • Elvin Bishop - Fooled Around and Fell in Love
  • The Doors - Not to Touch the Earth
  • Gorky's Zygotic Mynci - Sometimes The Father Is The Son
  • The Coral - The Curse of Love (Part 1)
  • Pye Corner Audio - Experimental Road Surface
  • The Monochrome Set - The Bridge 
  • Pink Floyd - Careful With That Axe, Eugene
  • Elliot Goldenthal feat. Beth Gibbons - Prospera's Coda 
  • Greylag - Yours to Shake
  • Slade - Coz I Luv You
  • Laetitia Sadier - Then I Will Love You Again
  • Karen O - Rapt
  • The Langley Schools Music Project - God Only Knows
  • The Just Joans - I Hear You're The Man Now John
  • White Owl - Don't Know Why You're Talking So Much To Yourself 
  • Rock Plaza Central - Anthem For The Already Defeated
  • New Wet Kojak - Punxnotdead 
  • Radiohead - Life In A Glasshouse
  • Amanda Lear - The Sphinx
  • The Hangmen - The Girl Who Faded Away
  • Delaney & Bonnie & Friends - Groupie (Superstar) 


Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό 
Σαββατοκύριακο (ή τριήμερο ή τετραήμερο) σε όλους.
Related Posts with Thumbnails