31 Ιουλίου 2010

ο εχθρός του κακού

Πιθανότατα καταπατημένη ακτογραμμή. Μετατροπή σε γήπεδο τένις, εμπνευσμένο αρχιτεκτονικά από τα περίφημα γήπεδα του MORDILLO


Το γήπεδο δυστυχώς δεν είναι μόνο. Ακολουθεί ένα τεράστιο κτίσμα (βίλλα), πάνω ακριβώς στη θάλασσα, με «ιδιόκτητο» ακρωτήρι. Είναι περίεργο το αίσθημα που ένοιωσα, όταν φέτος είδα να ξεφυτρώνει κολλητά του, ένα εξίσου ... παραθαλάσσιο φασαριόζικο μπάρ.

Χα! Εχθρός του κακού είναι το χειρότερο, σκέφτομαι κάθε φορά πηγαίνοντας για μπάνιο.

30 Ιουλίου 2010

με πράσινο μελάνι

Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να, πως να το πω, μου ‘ναι μεγάλη η μέρα, και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους που σε κάποια γωνιά τους πηρ’ ο ύπνος τα τρένα.

Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε σ’ αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας κι ο καπνός που γυρεύει να ‘βρει σπίτι ίσως έρθει να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη...


Με πράσινο μελάνι όπως χρησιμοποιούσε πάντα ο Χιλιανός Pablo Neruda, τιμώντας το χρώμα της ελπιδας.

«Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου», από τα «εκατό ερωτικά σονέτα». Απόσπασμα. Από την ενότητα «Μεσημέρι». 1959.

Χάραγμα του Α. Τάσσου σε πλάγιο ξύλο. 426/1000 1974

29 Ιουλίου 2010

σα ξένος

Είναι κάποιες μέρες που νοιώθω σα ξένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Σα διαρρήκτης, δεν ακουμπώ τίποτα, σαν τα πράγματα μου να μη μου ανήκουν, δε μετακινώ το παραμικρό από την προκαθορισμένη ή και τυχαία του θέση. Πολλές φορές δεν ανοίγω καν τα πατζούρια.
Τριγυρίζω τους χώρους φορώντας τα χθεσινά ρούχα, είμαι διακριτικός δεν ανοίγω ντουλάπες, δέν απαντώ στο τηλέφωνο, μόνο φτιάχνω έναν καφέ.
Καταλαβαίνω τα κιλά μου εις την δεκάτη. Νοιώθω τις συνηθισμένες μου θέσεις,τη δεξιά πλευρά του καναπέ,την πολυθρόνα του γραφείου, το πορτοκαλί σκαμπώ στην κουζίνα, κρύες και άβολες. Επιλέγω τυχαία σημεία του σπιτιού για να βολευτώ.
Σκέφτομαι: «Που θα ήθελα να βρίσκομαι τώρα;» Δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μέρος.
«Μέσα μου» μου απαντώ.



Χθές έζησα ένα τέτοιο απόγευμα. Βαρύς, βγήκα να καθαρίσω τον αγρό περιφρειακά του κήπου μας. Εργασιοθεραπεία.
Όσο απομακρυνόμουν από τον εξωτερικό φράχτη τόσο παλιότερα τα μισοθαμένα στα ξερόχορτα σκουπίδια. Όταν βρήκα το χαμένο κεφάλι της κούκλας της αδελφής μου σταμάτησα. 1976.

27 Ιουλίου 2010

μπρος πίσω στο χρόνο


Raining Pleasure 26.7.10

Και παραλίγο να επιβεβαιώσουν με το «χειρότερο» τρόπο το όνομά τους, αφού μεγάλα μαύρα σύννεφα εμφανίστηκαν αμα τη αφίξει τους στο 47ο χλμ. Περίεργο να γράφεται από μένα αλλα ευτυχώς, δεν έβρεξε. Έτσι είχα(με) την ευκαιρία με τη φίλη Σ (aka M.B.) αμέσως μετά από μια βουτιά και με τα αλάτια ακόμα πάνω μας να ιδρώσουμε όπως παλιά. Να χορέψουμε μέχρι εξάντλησης τραγουδώντας τους στίχους που ξέρουμε από χρόνια μαζί με κάμποσους ακόμη παρευρισκόμενους.

Ωστόσο, δεν ήταν λίγος ο κόσμος που φορώντας τα «καλά» του, θα βρισκόταν εχθές το βράδυ, στο «wannabe παραλία» club, όποιος καλλιτέχνης κι αν εμφανιζόταν. Τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε όχι μόνο από την νυχτερινή τους ένδυση αλλά κυρίως από την μηδενική ανταπόκριση, τις γυρισμένες στη σκηνή πλάτες και τα μπουκάλια στα ρεζερβέ τραπέζια.

«Μα καλά γιατί ήρθαν;» διερωτήθη κάποιο νεαρό ζευγάρι πίσω μας. Τους χαμογελάσαμε συνεχίζοντας να ενοχλούμε χορεύοντας την νυχτερινή διασκέδαση των ασχέτων. Οι R.P. καθ’ όλα επαγγελματίες έπαιξαν ένα όμορφο, όχι απαραίτητα best of, ενενηντάλεπτο σετ και έκλεισαν με το “Oh, Carol” και το “Twist and Shout”. (Για το δεύτερο επιφυλάσσομαι, ας όψονται οι μπύρες).

Μεταξύ άλλων Is that Yoo, Breath In Breath out, Romance, 2U,Fake, Castor Bossa, You are not young anymore, Free, Love was just a girl, Our father, Run to the disco, Who’s gonna tell Juliet καθώς και η διασκευή τους στο Light my Fire που είχα πολλά χρόνια να ακούσω.

Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα κομμάτια, ο Billy (aka Βασιλικός), είπε τη φράση που θα μπορούσε να είναι ο απόλυτος σουρεαλισμός. «Το φεγγάρι δουλεύει με ρεύμα – όχι ότι δε μου αρέσει - μα γύρω του κολυμπάνε άνθρωποι. Θέλει προσοχή!» Υπήρξε απόλυτα ακριβής όμως, καθώς αναφερόταν στο τεράστιο φωτιστικό θαλάσσης, που συμπλήρωνε ως δίδυμο φεγγάρι το πραγματικό.

Σα déjà vu ήρθαν στο μυαλό οι εκκλήσεις των έκπληκτων, από την τεράστια και μη αναμενόμενη προσέλευση κόσμου, διοργανωτών στο περίφημο «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη»: «Παρακαλούμε για την δική σας ασφάλεια βγείτε από τη θάλασσα. Καλώδια με ρεύμα υψηλής τάσης είναι ποντισμένα στο νερό»

Ακριβώς 27 χρόνια πριν – την 25η Ιουλίου του 1983. Ο κόσμος κατά δεκάδες χιλιάδες συνωστιζόταν στην ομόνυμη πλαζ του ΕΟΤ και εκατοντάδες ήταν οι λουόμενοι που αψηφώντας τις προειδοποιήσεις,ι κολύμπησαν γύρω από την πλωτή σκηνή που φιλοξενούσε το Σαββόπουλο, τη Ζορμπαλά, το Γερμανό, το Νταλάρα και την Αφροδίτη Μάνου στο πλευρό του Κηλαϊδόνη.

Φανατικός του Λουκιανού ο πατέρας μου, τρισευτυχισμένος μα αγνοώντας (ευτυχώς) το μέγεθος που θα έπαιρνε το γεγονός οδήγησε όλη την οικογένεια με εισιτήρια στο χέρι στο μεγαλύτερο beach party που έγινε ποτέ στην Ελλάδα.

Ο ήχος ήταν πραγματικά, χάλια. Σε αρκετά σημεία δεν ακουγόταν τίποτα. Εκεί, παρέες με κιθάρες τραγουδούσαν τη δική τους μουσική. Και μεις, ξαπλωμένοι στην παραλία ακούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας απο ένα φορητό ραδιοφωνάκι της διπλανής παρέας. Την ίδια ώρα που ο πατέρας μου προσπαθούσε να εντοπισει σημεια ...κατάλληλα για παιδιά κάτω των 15 ετών, που σημαίνει μακριά από σκηνές που περιείχαν σεξ και κάθε ποικιλίας αναθυμιάσεις...

Πίσω στο πρόσφατο χθεσινό παρελθόν. Σα να ήταν 1985 ξανά. Χόρευε δίπλα μου. See through μπλουζάκι, ο ένας ώμος έξω και από μέσα τιράντα μαύρη – χέρια λυγισμένα, σπάσιμο μέσης δεξιά αριστερά. Χτένισμα Bananarama και βάψιμο Siouxsie – το κεφάλι ελαφρά γυρμένο, βλέμμα προς το πάτωμα. Στενό κολάν, νομίζω ασημί και μπότες - ένα βήμα εμπρός ένα πίσω. Ασταμάτητη. Ήρθε μόνη όπως και έφυγε. Η απόλυτη παρουσία.

25 Ιουλίου 2010

εθελοντισμός

Το "project" καθαρισμού της παραλίας δε μπορώ να πώ ότι βρήκε σπουδαία απήχηση στους συλλουόμενους. Ευτυχώς όμως είχα την αμέριστη βοήθεια των φίλων Ν, Α, και Β. Κατά τ’ άλλα βλέμματα συγκαταβατικά, ενίοτε επιδοκιμαστικά, δυο-τρεις θετικές κουβέντες όταν συζητούσαμε με τον κόσμο, μα εντέλει μόνο ένας θεώρησε σκόπιμο να μας συνδράμει. Ο Γ., που εξομολογήθηκε ότι είναι και ο συγγραφέας του συνθήματος πάνω από την αυτοσχέδια χωματερή.

Γάντια μιας χρήσης, καπελάκια και σε ελάχιστο χρόνο είχαμε μαζέψει τουλάχιστον 15 μαύρες σακκούλες, γίγας, σκουπίδια. Μπορεί και να καταφέρναμε περισσότερες μα ο πλησιέστερος κάδος βρίσκεται σε απόσταση 800 μέτρων. Τα αποτελέσματα είναι ομολογουμένως ορατά, αλλά θέλει πάρα πολύ δουλειά ακόμη και όσο κι αν αυτό ακούγεται κοινότοπο, πρέπει να εστιάσουμε κυρίως στη νοοτροπία.

Νοιώθω ηρεμότερος, γυρνώντας απίτι, έχοντας μαζέψει τα απορρίματα άλλων παρά γκρινιάζοντας για το πόσο απαράδεκτοι (συν)άνθρωποι με περιστοιχίζουν. Άλλωστε όπως συχνά λέει και ο Ν: «Είναι καλύτερα να ανάψεις ένα κερί από το να καταριέσαι το αιώνιο σκοτάδι» ...ή κάπως έτσι.

Ο καύσωνας τελικά δεν ήρθε, τουλάχιστον όπως μας τον περιέγραφαν, οι φίλοι – εργαζόμενοι γαρ – αποχώρησαν και εγώ συνεχίζω τις μεγαλύτερες διακοπές της δεκαετίας. Στην παραλία, ρεμβάζοντας ή μαζεύοντας σκουπίδια, διαβάζοντας με τις ώρες, σερφάροντας ακόμα με «δανεικό» δίκτυο και ακούγοντας τις δεύτερες γρατζουνισμένες κόπιες δίσκων, που στο αρχαίο πικάπ ηχούν σαν καινούριες. Άλμπουμ του καλοκαιριού μου θεωρώ πλέον το “The Dock of the Bay” του Otis Redding και το Tiger Bay” των Saint Etienne. Εννοείται, όπως πάντα, και εκείνον του Al Stewart.

Το πιο φρέσκο μου άκουσμα – αν και μετρούν κι αυτοί ήδη 20 χρόνια – θα είναι η συναυλία των φίλων Raining Pleasure, αύριο Δευτέρα, όχι πολλά μέτρα από το σπίτι μου, ακριβώς όμως 47 χιλιόμετρα από την Αθήνα προς το Σούνιο. Αυτός είναι και ο λόγος που έκανα κάποιες σκέψεις για έναν «διαγωνισμό», με ...έπαθλο τη βραδυνή διαμονή ... όποιου/ας απαντούσε στις 3 ερωτήσεις που ακολουθούν. Ωστόσο δε γνωρίζω ακόμη, αν και πόσος χώρος θα υπάρχει καθώς αρκετοί φίλοι έχουν δηλώσει πως θα έρθουν συνεπώς...

Εν πασει περιπτώσει οι ερωτήσεις θα ήταν:

1.Πόσα άλμπουμ έχουν βγάλει οι R.P.;

2.Ποιά η αρχική σύνθεση της μπάντας;

3.Ποιο το τωρινό συγκρότημα του πρώτου αποχωρήσασα κιθαρίστα/συνσυνθέτη των R.P.;


23 Ιουλίου 2010

η εξαφάνιση

29 χρόνια μετά, είδα ξανά τον άλλοτε καλοκαιρινό μου φίλο. Δεν τον αναγνώρισα. Δε με πείραξε.
«Θυμάσαι την πέτρα μας;» με ρώτησε.
«Αμυδρά» πρόλαβα και έκοψα την κουβέντα. Την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλε από τα βάθη της μνήμης ο βράχος που καθόμασταν παιδιά. Εκεί ρεμβάζαμε κουβεντιάζοντας, σαν σουρούπωνε και δε βλέπαμε πια να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Κοίταξα την άλλη μέρα μήπως τον εντοπίσω. Ένα σπίτι είχε χτιστεί στη θέση του.

22 Ιουλίου 2010

Pleasure (even if not raining)


Eίδα τις αφίσες εχθές πηγαίνοντας με τα πόδια στην παραλία. Παρ’ όλο που τους έχω δει live δεκάδες φορές, από την ίδρυση της μπάντας μέχρι σήμερα, πάντα ευχαριστιέμαι ακόμα μία εμφάνιση τους. Τη Δευτέρα 26 Ιουλίου οι Raining Pleasure στο 47ο χλμ Αθηνών-Σουνίου στο club Bolivar.

21 Ιουλίου 2010

Face a la mere...

Είναι συχνά στα όρια περιοχών ή εποχών όπου η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον. Το Dinard είναι μια πόλη της Βρετάνης που φαίνεται να ζει υπό το βάρος του παρελθόντος της, στα όρια Γαλλίας – Μ. Βρετανίας. Ευγενής λουτρόπολη μιας άλλης εποχής, αντλεί πλέον την όποια δόξα της από την Κελτική καταγωγή των κατοίκων της και τις σύγχρονες Βρετανικές επιρροές της. Περπατώντας στους δρόμους της, έχεις την εντύπωση ότι ακόμη αναζητά την εθνική της ταυτότητα.

Σήμερα για τον επισκέπτη μιας τέτοιας πόλης στη Γαλλική επικράτεια ο χρόνος φαίνεται να κυλά με μια δόση λεπτής ειρωνείας. Σε αντίθεση με ότι είναι γνωστό για τους Γάλλους και την διάθεση τους για ξένες γλώσσες, εδώ οι κάτοικοι μιλούν την Αγγλική χωρίς ενδοιασμούς, έχοντας αφομοιώσει και αρκετές συνήθειες των γειτόνων τους, πέρα από το Κανάλι. Κάθε φθινόπωρο μάλιστα διοργανώνουν το British Film Festival, ενώ περιδιαβαίνοντας την πολύβουη ακτογραμμή της κάπου συναντάς και το άγαλμα του πιο φλεγματικού ίσως Βρετανού, του Alfred Hitchcock.

Μέρος αυτής της σύγχυσης και οι γλάροι στο παρακείμενο beach-bar οι οποίοι εξίσου ειρωνικά διαψεύδουν το όνομα της παραλίας που εκτείνεται μπροστά τους...

Δ.Τ.

Υγ. Ελπιζω να τα περνάς καλά εκεί στις παραλίες. Να' ξερες πόσο σε ζηλεύω..
Εδώ ζούμε περίοδο παρατεταμένου καύσωνα, με απίστευτη βαρεμάρα και πολυυυυυύ αργούς ρυθμούς. Σου στελνω εντυπώσεις από την πρόσφατη εξόρμηση μας στη Γαλλία (Βρετανη).



Ο καλός φίλος Δ έφτιαξε τη ζωή του στο Βέλγιο, η Σ τον ακολούθησε. Τώρα ζούνε μαζί, τρώνε, κρυώνουν και ζεσταίνονται μαζί και προπάντος δε χάνουν την ευκαιρία να ταξιδεύουν. Άλλοτε θα είχε στείλει μια καρτ ποσταλ, τώρα ένα e-mail. Σε αναμονή του επόμενου...


20 Ιουλίου 2010

εγώ ελπίζω, εσυ;


Είπα να ξεφύγω απο τη γκρίνια μα δε μπορώ. Κάποια από τα ομορφότερα κομμάτια της Αττικής ακτογραμμής μετατρέπονται με γοργούς ρυθμούς σε σκουπιδότοπους. Πάντα με τη βοήθειά μας βέβαια. Είναι τρομακτικό να βλέπεις όλο και περισσότερες σακούλες γεμάτες σκουπίδια να λειώνουν υπομονετικά απελευθερώνοντας τις ξεχωριστές στιγμές που έζησε σ’ αυτήν την παραλία κάθε ηλίθιος.

«Τα σκουπίδια στο σπίτι σας ΖΩΑ» έχει γράψει κάποιος με σπρέι στον υπερκείμενο τοίχο, μα το πλαστικό βουνό τείνει να καλύψει το σύνθημα που πασχίζει να ενεργοποιήσει τα τελευταία ψήγματα ντροπής των αποχωρούντων λουόμενων. Και να φανταστείς, ότι η παραλία είναι αυτή των γυμνιστών. Ανθρώπων που θεωρητικά έχουν επιλέξει να έρθουν εγγύτερα στη μαγεία του φυσικού τοπίου.

Πάνε να φέρουν τη φύση στα μέτρα τους ξανά, αντί να γίνουν αυτοί μέρος της περιβάλλουσας ομορφιάς.

«Γκρίνια τέλος» ξανασκέφτηκα, το πρωί που κατηφόριζα για την παραλία. Εφοδιασμένος με σακκούλες και δεκάδες γάντια μιας χρήσης, είχα στο νου το εξής project: Να βρώ τους συνήθεις συλλουόμενους, 4-5 άτομα δηλαδή που πηγαίνουν στην παραλία πρωινές ώρες όπως και εγώ και να τους πείσω να κάνουμε ένα ντου στην πλαστική βαρβαρότητα . Έλεγα θα στρώσω στη δουλειά και εκείνον τον ψαρά, το μπανιστιρτζή, που του ΄χα βάλει τις φωνές τις προάλλες καθώς πέταγε στην παραλία τα καπνισμένα τσιγάρα των 3 πακέτων του. Ατύχησα.

«Φυγόπονοι και δειλοί», γέλασα γιατί σήμερα έλειπαν όλοι. Μόνο ο Γάλλος ήταν εκεί. Ο Γάλλος έχει περιφράξει 4 τετραγωνικά μέτρα παραλίας με μια μονή σειρά απο μεγάλα βότσαλα, να μη παρασέρνει την άμμο ο αέρας και τα κύμματα. Καθαρίζει την άμμο, την ισιώνει, τακτοποιεί το «φράχτη» του καθημερινά πριν στρώσει την πετσέτα του. Ήταν ήδη εκεί όταν έφτασα και ξεροψηνόταν ως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να μαζεύω τις σβησμένες γόπες. Μόνος, κάτω από τον ήλιο που σιχαίνομαι, εκτός της σκιερής βάσης μου, αντιμέτωπος με εκατοντάδες, μπορεί να λέω και λίγα αποτσίγαρα.

«Ντεν εκει νόημα αυτό που κάνεις» με σταμάτησε ο Γάλλος για να συνεχίσει σε σπαστά ελληνικά διανθισμένα απο κάμποσα αγγλικά (μα και γαλλικά που δεν καταλαβαινα) : «Έρχομαι εδώ τα τελευταία 5 χρόνια. Τα πρώτα 2 μάζευα και εγώ κάθε λογής σκουπίδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με κορόιδευε κι όλας ο κόσμος. Μα πίστευα πως σιγά σιγά θα αλλάξετε εσείς οι Έλληνες. Και αλλάζετε μα προς το χειρότερο. Έχετε τις ομορφότερες παραλίες της Μεσογείου, πίστεψέ με έχω πάει σε πολλές – και Ευρώπη και Αφρική – έχετε τις ομορφότερες μα πάντα τις πιο βρώμικες. Ντρέπομαι που το λέω μα δεν έχετε ελπίδα. Εγώ πλέον δύναμαι να καθαρίσω μόνο αυτή τη μικρή περιοχή. Δεν ωφελεί σου λέω. Αύριο θα είναι τα ίδια»

Συνέχισα. Μία παρέα, αρτιαφιχθείσα με κοίταξε περίεργα. Αισθάνθηκα λίγο γραφικός – μπορεί και να ήμουν – έτσι γυμνός με ένα πλαστικό γάντι και μια σακκούλα. Γέμισα μια σακούλα μεγάλη μόνο με αποτσίγαρα. Δεν κατάφερα πολλά μα τουλάχιστον ένοιωσα καλύτερα. Αύριο θα συνεχίσω.

Ελπίζω κάποια μέρα όταν η νοοτρπία του "ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ'' - που λέει και το εσώρουχο του μαλάκα που το άφησε στην παραλία - εξαλεφθεί, να μη χρειάζεται cropping για να δείξεις τη φωτογραφία της αγαπημένης σου παραλίας.

18 Ιουλίου 2010

μάθε τέχνη...

 Χωρίς να μπορώ - ίσως δεν κατέχω τη σωστή ματιά - να του αποδώσω μήτε τα επίθετο μήτε τα ουσιαστικά του τίτλου «έργο μοντέρνας τέχνης» παραθέτω την εικόνα ενός εκθέματος από παρουσίαση σύγχρονων ελλήνων εικαστικών. 

Ελπίζοντας να μην είναι η φωτογραφική μου λήψη που το αδικεί, ενημερώνω ότι το συγκεκριμένο έργο διατίθεται προς πώληση, ολόκληρο ή κερματισμένο στην εξ ων συνετέθη επίπλωση.
…Σοβαρά !!!

16 Ιουλίου 2010

1977 - 2010 βρες τις διαφορές

"Σας έχω φτιάξει ένα παλατάκι για τα καλοκαίρια σας", είπε ο Στέλιος στη μάνα μου. Και εκείνη τον πίστεψε, γιατί όχι άλλωστε, πολιτικός μηχανικός ήταν και μάλιστα συγκαταλεγόταν και στους καλύτερούς τους φίλους. Δεν τους στοίχισε ακριβά, τους το ‘χε υποσχεθεί ο Στέλιος – ο μηχανικός των φτωχών - έδωσαν τα λίγα χρήματα που είχαν στην άκρη. 

Έκλαψε μόλις το είδε, όχι από χαρά ή από συγκίνηση όπως νόμιζαν οι άλλοι. Μια παράγκα από φύλλα ελενίτ, ούτε καν στο ίδιο χρώμα μεταξύ τους, οι τοίχοι, κυματιστό ελενίτ η σκεπή, κι εκείνη βούλιαξε στην απογοήτευση . Ο πατέρας μου καμάρωνε παραδίπλα, η αισθητική δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Ηταν χαρούμενος για έναν λόγο παραπάνω. Είχε εγκαίρως θυμηθεί ποιο οικόπεδο ήταν το δικό του και έτσι πέρα από την αρχική εκχέρσωση ενός γειτονικού οικοπέδου δεν είχαμε προχωρήσει την κτίση του μικρού μας παλατιού σε ξένο έδαφος.

Τελειώναμε την εξαήμερη εβδομάδα δουλειάς και σχολείου και φορτωμένη μέχρι τα μπούνια η τετραμελής μας πυρηνική οικογένεια της δεκαετίας του 70, αναχωρούσε με το υπεραστικό λεοφωρείο για το εξοχικό μέγαρο. Διήμερο επιβίωσης αν όχι αναψυχής χωρίς φως, χωρίς νερό και τηλέφωνο, περιτριγυρισμένοι από την πανίδα της εξοχής που εκείνο τον καιρό αριθμούσε φίδια, αρουραίους, αλεπούδες και σκορπιούς. Ούτε το εξορισμένο πλέον γεράνι, σύμβολο της πάλαι ποτέ ελληνικής ..."φτωχολογειάς", δεν ευδοκίμησε στον άγονο βραχώδη «κήπο» μας. 

Λάμπες λουξ, πετρογκάζ, ψυγείο πάγου, νερουλάς, οικογενειακά ωτοστόπ και άπειρος ποδαρόδρομος, καλοκαίρια, χριστούγεννα, πασχαλιές. 

Και μετά αγοράσαμε αμάξι Ford Escort, και "Παιδιά, κρατηθείτε ο μπαμπάς αλλάζει ταχύτητα !!» το νέο μας σύνθημα, και ηρθε και το ρεύμα και το νερό και τρία τέσσερα χρόνια αργότερα φύγαμε εμείς, τα παιδιά, από το άρμα των οικογενειακών διακοπών. Έχοντας περάσει καλά.












1977 - 2010 βρες τις διαφορές

15 Ιουλίου 2010

απομεινάρια του έρωτα

Κι άλλοι αγάπησαν και το βροντοφώναξαν κι άλλοι ερωτεύτηκαν και το διαλάλησαν περήφανοι, με λόγια και με πράξεις. Αλλά εσύ βρήκες το λάθος τρόπο, δε στο καταλογίζω όμως. Είναι θέμα παιδείας και αισθητικής, μα που να το σκεφτείς;

15/7/2010 48 χλμ Αθηνών Σουνίου
Related Posts with Thumbnails