με τα πόδια

Κάποιο παλιό συνάδελφο συνάντησα πριν λίγο, όχι τυχαία. Από τους λίγους που μπορούσα να αποκαλώ έτσι και όχι «υποχρεωτικά συστεγαζόμενο εργαζόμενο» όπως τους περισσότερους. Είχα μήνες να τον δω, είναι καλά, κι αυτός και η γυναίκα του, χάρηκα που τα είπαμε, περιμένουν και παιδί.

Φεύγοντας από το σπίτι τους, δεν είχα κάτσει και πολύ, μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την παλιά δουλειά. Σφίχτηκα! Περίεργο, νόμιζα πως το είχα ξεπεράσει. Ακόμα και αστεία σκηνικά, που άλλοτε έστεκαν αυτόνομα ανέκδοτα, τώρα που τα θυμόμουν μου προκαλούσαν θλίψη.

Δε πήρα ταξί για να γυρίσω σπίτι. Περπάτησα 2-3 χιλιόμετρα μέχρι τη μακρινότερη στάση που βάσταγαν περπάτημα τα πόδια μου. Χωρις εισιτήριο, με 1 κέρμα του ευρώ στο χέρι, μπήκα στο λεωφορείο, κανείς δεν είχε περισσευούμενο να αγοράσω.

Κατέβηκα νωρίτερα απ’ότι έπρεπε, δεν άντεχα την πιθανότητα να αντιμετωπίσω με αυτή τη διάθεση, τα δίκαια κάποιου ελεγκτή.

Ευτυχώς βρήκα ξεχασμένο το mp3 player στην μπροστά θήκη της τσάντας μου. Μέχρι να τα φτύσουν τελείως οι μπαταρίες πρόλαβα κι άκουσα το μισό άλμπουμ των Mgmt. Περπάτησα ακόμα μισή ώρα, μούσκεμα στον ιδρώτα, επίτηδες δεν είχα διαλέξει τη συντομότερη διαδρομή για το σπίτι.

Στο δρόμο ένας πιτσιρικάς με χεβυμεταλλικό μπλουζάκι και ύφος χιλίων Ashcroft στο Bitter Sweet Symphony βάδιζε κατά πάνω μου. Είχε πρωτύτερα σκουντήσει με ορμή σε ένα μεσήλικο ζευγάρι, και δυο συνομήλικοι μπροστά μου παραμέρισαν για να περάσει. Παρ’ όλο που τον κοίταζα να έρχεται προς τα πάνω μου, κανένας νευρώνας δεν έδωσε οδηγίες στο σώμα μου. Σκεπτόμουν άλλα. Έτσι, αντανακλαστικά, στάθηκα ακίνητος, στη μέση του πεζοδρομίου, ανέκοψα τη φόρα του πιτσιρικά που βρίζοντας κατέβηκε στο οδόστρωμα για να με αποφύγει.

Μπήκα σε ένα μαγειρείο να πάρω κάτι για αργότερα στο σπίτι, κοίταξα 1-2 λεπτά τη βιτρίνα με τα φαγητά και μετανοιωμένος, έκανα μεταβολή και έφυγα.

Παρασκευή 2/7/10