η εξαφάνιση

29 χρόνια μετά, είδα ξανά τον άλλοτε καλοκαιρινό μου φίλο. Δεν τον αναγνώρισα. Δε με πείραξε.
«Θυμάσαι την πέτρα μας;» με ρώτησε.
«Αμυδρά» πρόλαβα και έκοψα την κουβέντα. Την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλε από τα βάθη της μνήμης ο βράχος που καθόμασταν παιδιά. Εκεί ρεμβάζαμε κουβεντιάζοντας, σαν σουρούπωνε και δε βλέπαμε πια να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Κοίταξα την άλλη μέρα μήπως τον εντοπίσω. Ένα σπίτι είχε χτιστεί στη θέση του.