Το αντικείμενο της, η παραγωγή, επεξεργασία και διάθεση βιομηχανικών ορυκτών και μεταλλευμάτων με άφηνε παγερά αδιάφορο, μα στη διαδικασία των συνεντεύξεων είχα ακουσίως μπλεχτεί απ’ όσους πίστευαν μέχρι τότε στην καριέρα μου σα χημικός.
Παρ’ όλη την αδιαφορία, είχα καταρρακωθεί από το στρες τουλάχιστον 10 ημέρες πριν. Πόσω μάλλον που ήμουν ερμηνευμένος να δώσω και σύσταση ενός οικογενειακού γνωστού, φίλου του εν Ελλάδι διευθυντή παραγωγής της εταιρίας. Δυο φίλοι ανέλαβαν την προετοιμασία μου για το γεγονός.
Σύρθηκα στα μαγαζιά για "καλό" παντελόνι, γραβάτα και πουκάμισο από το Ν και κατόπιν σε τεχνικές προσομοίωσης σε συνθήκες συνέντευξης από το Δ.
Τα ιδιόμορφα αυτά "σεμινάρια" κράτησαν 5 μέρες. Διαβασμένος, μια συγκεκριμένη Δευτέρα, άβολα μέσα στα καινούρια μου ρούχα, έφτασα – νωρίτερα όπως πάντα – στην αίθουσα αναμονής. Περίμενα ιδρώνοντας και ψάχνοντας ποιο μάντρα με ηρεμεί περισσότερο.
Μόλις 15 λεπτά αργότερα ανοίγει την πόρτα ο προηγούμενος συνδιεκδικητής και μεσα από σφιγμένα δόντια μου εύχεται καλή επιτυχία.
"Είναι μονό ένα μισάωρο, θα περάσει..." ή κάτι τέτοιο τον άκουσα να μουρμουρίζει διασχίζοντας το διάδρομο προς την έξοδο.
Μπήκα, καλημέρισα, συστηθήκαμε δια χειραψίας με τους 2 ερωτώντες και παρέδωσα το βιογραφικό μου. Συζητήσαμε για λίγο περί χημείας, εργαστήριων, φασματογράφων κλπ Απάντησα με ένα θερμό «Μάλιστα» στην ρητορική ερώτηση:
"Γνωρίζετε φαντάζομαι το μέγεθος και το αντικείμενο της εταιρείας μας." που μου απεύθυναν. Περίμενα τώρα, την πρώτη προσωπική ερώτηση:
"Πως φαντάζεστε κύριε Χ τον εαυτό σας σε 5 χρόνια; Τι θα θέλατε να έχετε επιτύχει διαμέσου της πορείας σας στην εταιρία μας;"
Εύκολο, σκέφτηκα, στα λόγια είμαι καλός.
Πήρα τη βαθειά ανάσα που χρειάζομαι πριν από μια μεγάλη φράση, το ξανασκέφτηκα και τελικά άρθρωσα:
"Γνωρίζοντας πως η απάντηση μου δεν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες σας, θα ήθελα πραγματικά σε 5 χρόνια από σήμερα να είμαι ει δυνατόν ένας επιτυχημένος σκιτσογράφος". Χαλάρωσα και απήλαυσα την αμηχανία αμφότερων.
Μια ώρα αργότερα έβγαινα από την αίθουσα που είχε λάβει χώρα η συνέντευξη, προβληματισμένος με την πορεία της ..."συνέντευξης".
Βάδιζα μηχανικά, καθώς συνειδητοποίησα ότι κατευθυνόμουν προς τον μόνο ήχο που ακουγόταν στην παράδοξη ερημιά του Κολωνακίου. Κατέβηκα τη Σίνα και μπήκα στο Jazz-Rock της Ακαδημίας. Έπιασα να χαζεύω τις νέες κυκλοφορίες. Το μονό που χρειαζόμουν ήταν να ακούσω λίγη μουσική.
"Ψάχνετε κάτι συγκεκριμένο κύριε; Μπορώ να σας βοηθήσω;" ρώτησε για τρίτη φόρα ο πωλητής που διακριτικά μα κατά πόδας με ακλουθούσε στο χώρο. Είχα πάνω μου χίλιες δραχμές και 2 εισιτήρια λεωφορείου, μ’αυτά δεν αγοράζεις τίποτα.
"Το καινούριο των Βelle & Sebastian" απάντησα να τον ξεφορτωθώ μιας και γνώριζα πως η επίσημη κυκλοφορία του ήταν για τον επόμενο μήνα.
Απομακρύνθηκε στιγμιαία, προς ανακούφιση μου μα περιχαρής επανεμφανίστηκε κρατώντας μια κόπια του "The Boy with the Arab Strap” :
"Εχθες το φέραμε είπε, ένας φίλος μας το δειγματισε κατευθείαν από Λονδίνο, ορίστε!. Η κανονική του τιμή θα είναι διπλάσια άλλα μιας και δεν έχουν κοπεί τα απαραίτητα παραστατικά, σας το αφήνω 1000 … χωρίς απόδειξη. Το θέλετε;"
Κάθισα στις πίσω θέσεις του λεωφορείου, με το δίσκο αγκαλιά, αναλογιζόμενος την τροπή που είχε πάρει πρωτύτερα το ερωτηματολόγιο της παρθενικής μου συνέντευξης.
-"Ποιους άλλους σχεδιαστές ξεχωρίζετε; Τι σας αρέσει στον Reiser που αναφέρατε;"
-"Γιατί δεν σας αρέσουν οι Jethro Tull;"
-"Να πω να σας φέρουν ένα κουλουράκι με τον καφέ σας;"
-"Σίγουρα δεν ενδιαφέρεστε για τη θέση; ...θα μπορούσαμε να επιδοτήσουμε την εκπαίδευση σας στη Γερμανική γλώσσα."
Παρεμπιπτόντως εχθές αγόρασα το Jardim Eletrico βραζιλιανων Os Mutantes. 60s ψυχεδέλεια, ποπ, tropicalia με χαρακτηριστικά γυναικεία φωνητικά. Στο δίσκο υπάρχει και το αριστουργηματικό El Justiceiro. 
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή