καθώς παχαίνουν οι κορνίζες

Με βαριά καρδιά εγκατέλειψα το όνειρο που έβλεπα για να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Βρισκόμουν ακόμα σε εκείνον τον κόσμο των λίγων δευτερόλεπτων oπου το ασυνείδητο διαχέεται για τα καλά μέσα στην πραγματικότητα. Τριγυρισμένος από παλιούς φίλους και ξεχασμένους από καιρό γνωστούς, οι οποίοι σε μια συνεχή μεταμόρφωση, αντάλλασαν, μιλώντας μου ακατάπαυστα, χρώμα, φύλο και πρόσωπα.

Σηκώθηκα, το κεφάλι μου πονάει ακόμα. Hangover, σκέφτομαι, από τις χθεσινοβραδινές κουβέντες. Τριγύρισα ζαλισμένος στο σπίτι, ντύθηκα τα ενήλικά μου ρούχα και έφτιαξα καφέ.

Άνοιξα το παράθυρο του σαλονιού και για πολλοστή φορά ξαναχάζεψα στο κάδρο πάνω από τον καναπέ. Δώρο από την Κ., απεικονίζει ένα πρωτόζωο, λεπτομέρεια από την εικονογράφηση της στην "Κοσμογονία & Ζωογονία (Ανθρωπογονία)" του Αναξίμανδρου. Ταιριαστό στο χώρο μα περισσότερο αγαπητό σε μένα λόγω της κοινής μας ανομοιομορφίας στο σχήμα των ματιών. Το δεξί μεγαλύτερο.

Όμως δεν κοίταξα την εικόνα. Σήμερα εστίασα στην ξύλινη κορνίζα. Κοίτα να δεις που μεγάλωσα, σκέφτομαι.Πάντα γελάω με την ιδέα πως καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις καθώς παχαίνουν οι κορνίζες στον τοίχο σου…

Είσαι 15. Προσπαθείς να μεταμορφώσεις το παιδικό σου δωμάτιο σε εφηβικό. Κολλάς τις μουσικές σου προτιμήσεις, χάρτινες αφίσες-εικονίσματα των ηρώων σου στον τοίχο. Απευθείας με σελοτέιπ. Αλλάζεις αφίσες καταιγιστικά φροντίζοντας να καλύπτεις πάντα τα προηγούμενα σημάδια της κόλλας ή των λιπαρών αποτυπωμάτων του blue tac.

Μετά από 2-3 χρόνια, ίσως φοιτητής στο δικό σου σπίτι, οι αφίσες γίνονται πόστερ και συγχρόνως αποκτούν πηχάκια. Λεπτούς οδηγούς στο πάνω και το κάτω μέρος, σε χρώμα της επιλογής σου, που κρατούν ατσαλάκωτο και επαναχρησιμοποιήσιμο ολόκληρο το εμβαδόν των κρεμασμένων διακοσμητικών σου επιλογών.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς τις φθορές στα επιτοίχια αξεσουάρ σου, που προκαλει ο καπνός και το κιτρίνισμα του χρόνου του οποίου την ύπαρξη έχεις αρχίσει μόλις να αντιλαμβάνεσαι. Σειρά έχουν τώρα οι γυάλινες προθήκες που τα προστατεύουν ανάμεσα σε λεπτά τζάμια και επιφάνειες κόντρα πλακέ, στερεωμένα με τα γνωστά 4 ασήμι κλιπς, ζυγιασμένα ένα σε κάθε πλευρά.

Κι έπειτα έρχονται οι κορνίζες. Λεπτότερες στην αρχή, με το κρύσταλλο να περιφράσσεται από μεταλλικούς ή ξύλινους πήχεις και χαρτόνι να κλεινει αεροστεγως την πίσω πλευρά. Η εικόνα σου τώρα βρίσκεται εγκλειστη και πληρως προστατευμενη.

Παλιμπαιδίζεις βέβαια από καιρό σε καιρό, κολλώντας ζωγραφιές των παιδιών η των ανηψιών σου, με σελοτέιπ δίπλα από το γραφείο σου ή με μαγνητάκια στο ψυγείο αλλά δε μπορείς να παγώσεις το χρόνο.

Τώρα που οι κορνίζες είναι ήδη παρούσες στο χώρο σου, το μόνο που τους μένει είναι να παχύνουν. Απομακρύνονται από την επιφάνεια του τοίχου, 4 με 5 εκατοστά. Ενώ εσύ μεγαλώνεις κι άλλο, αυτές αποκτούν

όγκο και σταματούν μόνο όταν αποκτήσουν διαστάσεις τελάρου.

Σαν τη δική μου, στο σαλόνι, πάνω από τον καναπέ.

(Φαντάζομαι ότι...) συνεχίζεται...