τρία χρόνια εδώ

 Μοιάζει σα να έχει περάσει 1,6 μεγαπαρσέκ (1 μεγαπαρσέκ ισούται με 3,3 εκατομμύρια έτη φωτός) από το μίζερο φθινόπωρο του 2009, το φορτωμένο με τους κάκιστους εργασιακούς οιωνούς που δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς) επαληθεύτηκαν στο ακέραιο τους πρώτους μόλις μήνες της επόμενη χρονιάς. Έτσι, συνηθισμένος σε ελλιπή ελεύθερο χρόνο, βρέθηκα αντιμέτωπος όχι μόνο με πολύ από δαύτον, αλλά και με τη χειρότερη διάθεση όλων των εποχών να με κατατρύχει. Και το κυριότερο: κλεισμένος στο σπίτι. Το πρωί σπίτι, το μεσημέρι σπίτι, το ίδιο και το βράδυ και ό,τι με ευχαριστούσε μέχρι τότε, να αδυνατεί να μου πληρώσει την παραμικρή ξέγνοιαστη στιγμή.

Σε μια από τις προσπάθειες να εντοπίσω ικανό αντίβαρο στην κατάθλιψη, που είχε κάνει μετά από καιρό το comeback της (και όχι γιατί άξαφνα άπλετος οίστρος έμπνευσης με πλυμμήρισε), ξεκίνησα με απλανές βλέμμα το ιστολογείν.

Κάπως έτσι θα άρχιζε μια ιστορική αναδρομή αυτού του ιστολογίου που αισίως κλείνει τρία χρόνια ύπαρξης, και ο διαχειριστής του ακόμα αναρωτιέται δίχως ίχνος ακκισμού γιατί στα κομμάτια μπορεί να το διαβάζει κάποιος που δε τον γνωρίζει προσωπικά. Τόσο τα θέματα «γενικού» όσο και «ειδικού» ενδιαφέροντος σπανίζουν, το ίδιο και οι οξυδερκείς πολιτικές αναλύσεις, οι κοφτερές απόψεις, οι εμπεριστατωμένες μουσικές συμβουλές, οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες, η πρωτότυπη γραφή, οι συνταγές και το μόνο που φαίνεται να περισσεύει είναι οι ματιές στο μικρόκοσμο του συντάκτη, ανακλασμένες μάλιστα από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα της εκάστοτε του διάθεσης.

Η πρώτη – και αδημοσίευτη έως σήμερα - επίσημη ανάρτηση του ιστολογίου (μετά τον αποκαλυπτικότατο πρώτο χαιρετισμό) ήταν αφιερωμένη σε μια πρώην συνάδελφο και πήγαινε κάπως ακριβώς έτσι: 

Ιανουάριος 2010. Υπάρχει μια κατηγορία πολύ ευγενικών ανθρώπων που με τρομάζει. Είναι εκείνοι που μιλώντας σου στα ελληνικά χρησιμοποιούν φράσεις με αγγλικό συντακτικό (δίχως πολλές φορές να ξέρουν καν αγγλικά). Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν απευθυνόμενοι σε μένα γλυκαίνουν απροσάρμοστα τον τόνο της φωνής τους ενώ μου χαμογελούν χωρίς την παραμικρή σύσπαση των ματιών τους. 

- "Μήπως θα είχες την καλοσύνη σε παρακαλώ να μου περάσεις τη γραμμή στο γραφείο μου;" 

- "Ρε, άντε και γαμήσου ηλίθια", σκέφτομαι από μέσα μου, ενώ απαντώ "Αλίμονο" και "Βεβαίως". 

Στις πρώτες μας συναντήσεις κόμπλαρα, αβέβαιος για το τι συνέβαινε, οι κώδικες συμπεριφοράς μου βραχυκύκλωναν. Μελιστάλαχτος λόγος, μούφα χαμόγελο, και μάτια φαρμάκι σε καταψύκτη. Με τον επί οκταετίας όμως  καθημερινό και αναγκαστικό εργασιακό συγχρωτισμό και παρατηρώντας όλο και περισσότερο τη συμπεριφορά της (ατυχώς δουλεύαμε μαζί στa ίδια 8 κυβικά μέτρα), βεβαιώθηκα ότι είναι πολλά τα "κάτι" που δεν πάνε καλά την ώρα που όλοι στο γραφείο, τη θεωρούν αξιαγάπητη.

- "Σε φοβάμαι όταν μιλάς έτσι, μπορείς σε παρακαλώ να μου μιλάς με την κανονική σου φωνή;" της είπα μια μέρα, 
- "'ντάξει, αφού το προτιμάς" απάντησε, το κεφάλι της δεν στράφηκε 360 μοίρες όπως περίμενα αλλά από την επόμενη σταμάτησε να μου λέει και καλημέρα.

Δεν θέλω να εξετάσω αν το παρόν μπλογκ έχει κάνει τον κύκλο του, και γι αυτό το λόγο δεν επιχειρώ (ακόμη) απολογισμό, πάντως ομολογώ πως είμαι χαρούμενος που γνώρισα μέσα από δω τις δικτυακές υποστάσεις κάμποσων καλών κι ενδιαφερόντων ανθρώπων (με αρκετούς εκ των οποίων γνωριστήκαμε στην πορεία και προσωπικά.

Ευχαριστώ για την παρέα όσους επισκέπτονται τα λημέρια του λεμονοστίφτη όλα αυτά τα χρόνια.

Στα επετειακά τεύχη/επεισόδια/αναρτήσεις είθιστε να δίνεται κι ένα δώρο. Η πρώτη ιδέα, το "υπέροχο" ...γυμνό μου ημερολόγιο, στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία  (όποιος/α το έχει ας μου  στείλει μια κόπια) καθώς η όποια προσπάθεια εντοπισμού του στα ψηφιακά μου αρχεία έπεσε στο κενό. Η δεύτερη ιδέα: να βρω ένα άλμπουμ μου που θεωρώ σπάνιο και να το προσφέρω ψηφιοποιημένο, είναι σαφώς καλύτερη αλλά είμαι σωματικά κατάκοπος για να την πραγματώσω τώρα οπότε επιφυλάσσομαι για το εγγύς μέλλον.

Μέχρι τότε όμως, προτείνω σε όλους τους γνωστούς, φίλους, αναγνώστες, επισκέπτες κλπ να μου στείλουν το αγαπημένο τους τραγούδι ή καλλιτέχνη/μπάντα για μια εκπομπή αφιερώσεων την επόμενη Παρασκευή (όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας: σχόλια, mail, fb, sms, τηλεφωνο, είναι ανοιχτοί). Θα επανέλθω.

Το έτος φωτός είναι μονάδα μέτρησης απόστασης και όχι χρόνου.