14 Ιανουαρίου 2013

τρία χρόνια εδώ



 Μοιάζει σα να έχει περάσει 1,6 μεγαπαρσέκ (1 μεγαπαρσέκ ισούται με 3,3 εκατομμύρια έτη φωτός) από το μίζερο φθινόπωρο του 2009, το φορτωμένο με τους κάκιστους εργασιακούς οιωνούς που δυστυχώς (ή μήπως ευτυχώς) επαληθεύτηκαν στο ακέραιο τους πρώτους μόλις μήνες της επόμενη χρονιάς. Έτσι, συνηθισμένος σε ελλιπή ελεύθερο χρόνο, βρέθηκα αντιμέτωπος όχι μόνο με πολύ από δαύτον, αλλά και με τη χειρότερη διάθεση όλων των εποχών να με κατατρύχει. Και το κυριότερο: κλεισμένος στο σπίτι. Το πρωί σπίτι, το μεσημέρι σπίτι, το ίδιο και το βράδυ και ό,τι με ευχαριστούσε μέχρι τότε, να αδυνατεί να μου πληρώσει την παραμικρή ξέγνοιαστη στιγμή.
Σε μια από τις προσπάθειες να εντοπίσω ικανό αντίβαρο στην κατάθλιψη, που είχε κάνει μετά από καιρό το comeback της (και όχι γιατί άξαφνα άπλετος οίστρος έμπνευσης με πλυμμήρισε), ξεκίνησα με απλανές βλέμμα το ιστολογείν.

Κάπως έτσι θα άρχιζε μια ιστορική αναδρομή αυτού του ιστολογίου που αισίως κλείνει τρία χρόνια ύπαρξης, και ο διαχειριστής του ακόμα αναρωτιέται δίχως ίχνος ακκισμού γιατί στα κομμάτια μπορεί να το διαβάζει κάποιος που δε τον γνωρίζει προσωπικά. Τόσο τα θέματα «γενικού» όσο και «ειδικού» ενδιαφέροντος σπανίζουν, το ίδιο και οι οξυδερκείς πολιτικές αναλύσεις, οι κοφτερές απόψεις, οι εμπεριστατωμένες μουσικές συμβουλές, οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες, η πρωτότυπη γραφή, οι συνταγές και το μόνο που φαίνεται να περισσεύει είναι οι ματιές στο μικρόκοσμο του συντάκτη, ανακλασμένες μάλιστα από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα της εκάστοτε του διάθεσης.


Η πρώτη – και αδημοσίευτη έως σήμερα - επίσημη ανάρτηση του ιστολογίου (μετά τον αποκαλυπτικότατο πρώτο χαιρετισμό) ήταν αφιερωμένη σε μια πρώην συνάδελφο και πήγαινε κάπως ακριβώς έτσι: 

Ιανουάριος 2010. Υπάρχει μια κατηγορία πολύ ευγενικών ανθρώπων που με τρομάζει. Είναι εκείνοι που μιλώντας σου στα ελληνικά χρησιμοποιούν φράσεις με αγγλικό συντακτικό (δίχως πολλές φορές να ξέρουν καν αγγλικά). Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν απευθυνόμενοι σε μένα γλυκαίνουν απροσάρμοστα τον τόνο της φωνής τους ενώ μου χαμογελούν χωρίς την παραμικρή σύσπαση των ματιών τους. 
- "Μήπως θα είχες την καλοσύνη σε παρακαλώ να μου περάσεις τη γραμμή στο γραφείο μου;" 
- "Ρε, άντε και γαμήσου ηλίθια", σκέφτομαι από μέσα μου, ενώ απαντώ "Αλίμονο" και "Βεβαίως". 
Στις πρώτες μας συναντήσεις κόμπλαρα, αβέβαιος για το τι συνέβαινε, οι κώδικες συμπεριφοράς μου βραχυκύκλωναν. Μελιστάλαχτος λόγος, μούφα χαμόγελο, και μάτια φαρμάκι σε καταψύκτη. Με τον επί οκταετίας όμως  καθημερινό και αναγκαστικό εργασιακό συγχρωτισμό και παρατηρώντας όλο και περισσότερο τη συμπεριφορά της (ατυχώς δουλεύαμε μαζί στa ίδια 8 κυβικά μέτρα), βεβαιώθηκα ότι είναι πολλά τα "κάτι" που δεν πάνε καλά την ώρα που όλοι στο γραφείο, τη θεωρούν αξιαγάπητη.

- "Σε φοβάμαι όταν μιλάς έτσι, μπορείς σε παρακαλώ να μου μιλάς με την κανονική σου φωνή;" της είπα μια μέρα, 

- "'ντάξει, αφού το προτιμάς" απάντησε, το κεφάλι της δεν στράφηκε 360 μοίρες όπως περίμενα αλλά από την επόμενη σταμάτησε να μου λέει και καλημέρα.

Δεν θέλω να εξετάσω αν το παρόν μπλογκ έχει κάνει τον κύκλο του, και γι αυτό το λόγο δεν επιχειρώ (ακόμη) απολογισμό, πάντως ομολογώ πως είμαι χαρούμενος που γνώρισα μέσα από δω τις δικτυακές υποστάσεις κάμποσων καλών κι ενδιαφερόντων ανθρώπων (με αρκετούς εκ των οποίων γνωριστήκαμε στην πορεία και προσωπικά.

Ευχαριστώ για την παρέα όσους επισκέπτονται τα λημέρια του λεμονοστίφτη όλα αυτά τα χρόνια.

Στα επετειακά τεύχη/επεισόδια/αναρτήσεις είθιστε να δίνεται κι ένα δώρο. Η πρώτη ιδέα, το "υπέροχο" ...γυμνό μου ημερολόγιο, στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία  (όποιος/α το έχει ας μου  στείλει μια κόπια) καθώς η όποια προσπάθεια εντοπισμού του στα ψηφιακά μου αρχεία έπεσε στο κενό. Η δεύτερη ιδέα: να βρω ένα άλμπουμ μου που θεωρώ σπάνιο και να το προσφέρω ψηφιοποιημένο, είναι σαφώς καλύτερη αλλά είμαι σωματικά κατάκοπος για να την πραγματώσω τώρα οπότε επιφυλάσσομαι για το εγγύς μέλλον.

Μέχρι τότε όμως, προτείνω σε όλους τους γνωστούς, φίλους, αναγνώστες, επισκέπτες κλπ να μου στείλουν το αγαπημένο τους τραγούδι ή καλλιτέχνη/μπάντα για μια εκπομπή αφιερώσεων την επόμενη Παρασκευή (όλοι οι δίαυλοι επικοινωνίας: σχόλια, mail, fb, sms, τηλεφωνο, είναι ανοιχτοί). Θα επανέλθω.

Το έτος φωτός είναι μονάδα μέτρησης απόστασης και όχι χρόνου.

26 σχόλια:

  1. Δυστυχως ξερω πως ειναι η σηψη της ανυπαρκτης υποχρεωσης.
    Ευτυχως χαιρομαι που τη βιωσα και επιπροσθετως χαιρομαι και δια τη γνωριμιαν.
    Η παραγγελια θα ερθει μαι mail και στην αφιερωση θελω μπολικο reverb.
    666

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χμμμ! καλή ιδέα το reverb δε το είχα σκεφτεί! να 'σαι καλά φίλε.

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα!
    Τώρα δεν έχω κάτι έτοιμο να σου πω! :)
    Χρόνια πολλά στο μπλόγκ και στον ιδιοκτήτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστούμε Ηφ για τις ευχές, και γω και ο ιδιοκτήτης. Τραγούδι διάλεξε!

      Διαγραφή
  3. χρόνια πολλά στο μπλόγκ σου αγορίνα μου. Η ιδέα σου είναι καταπληκτική για την εκπομπή με τις αφιερώσεις. Θα επανέλθω αφού βρώ κάτι πραγματικά αγαπημένο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να σαι καλά γεροmahler (στον blogger είσαι μεγαλύτερος μου χεχε).

      περιμένω άσμα,

      Διαγραφή
  4. Χρόνια πολλά. Nα το χαίρεσαι το blog σου αγαπητέ μου ιστολόγε και να το καμαρώσεις όπως ποθείς!

    Ο Ανώνυμος

    υγ. Τι λες για Kate Bush; Διάλεξε ένα εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά, ευγενέστατε ανώνυμε αναγνώστη. Να' ναι καλά το μπλογκ κι ας τραβήξει το δρόμο το δικό του, εγώ θα το αγαπάω. χεχε

      Είμαστε σύμφωνοι για την Kate!

      Διαγραφή
  5. Εγώ πάλι αναρωτιέμαι -δίχως την παραμικρή διάθεση να σε κολακέψω, μακριά από μένα τέτοια- γιατί στα κομμάτια δε σε διαβάζουν πολλοί-πολλοί περισσότεροι!

    Αγαπημένε Λεμονοστίφτη, εύχομαι γεροσύνη και έμπνευση!

    Δεν κατάλαβα για το "υπέροχο" ...γυμνό σου ημερολόγιο. Πώς και πού χάθηκε; Και το έχουν ήδη κάποιοι; :Ρ

    Κάτι από Frank Black για μένα.

    Αμπζ *)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμπζ, καλησπερίζω, ευχαριστώ και όπως πάντα κοκκινίζω. Να 'σαι πάντα καλά.


      Μάλλον δε με διαβάζουν περισσότεροι γιατί δεν τους έχω δελεάσει με το γυμνό μου ημερολόγιο ακόμα.
      Το οποίο όντως υπάρχει (με τα τροφαντά μου τότε γυμνά - ένα για κάθε μήνα - σε παραλίες, χωράφια, χιόνια κλπ) αλλά έχει εξαφανιστεί, ποιος ξέρει σε ποια ψηφιακή αρχειοθήκη μετά από αλλαγές δύο υπολογιστών. Το 'χα στείλει για χαβαλέ σε όλους τους φίλους/ες οπότε κάποιος μπορεί να το έχει ακόμα.

      Διαγραφή
  6. Εύχομαι τα καλύτερα για τον Ιδιοκτήτη και για το ιστολόγιο .
    Να είσαι χαρούμενος και γερός .
    Και εγώ χάρηκα που σε γνώρισα .
    Για την εκπομπη θέλω television personalities - the painted world

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Θήφ, ακούγονται στερεότυπες οι ευχαριστίες αλλά τις εννοώ εκ βαθέων και το ξέρεις.

      Διαγραφή
  7. Ποιοτική μακροημέρευση αγαπητέ. Όσο για το κομμάτι το Carry Home των Gun Club ή το Disorder των Joy Division. Δύσκολο να διαλέξω ένα το αφήνω πάνω σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλέ μου Λεμονοστίφτη σε διαβάζω και σε ακούω πάνω από ένα χρόνο και χαίρομαι πολύ που "έπεσα" πάνω σου, μερικές φορές δεν υπάρχουν απαντήσεις για όλα...
    Χωρίς καμμία διάθεση κολακίας, δεν τα πάω καλά με αυτό το σπορ, θα ήθελα απλά να να προσθέσω πως οι ματιές στο μικρόκοσμο του συντάκτη, ακόμη και μέσα από τα παραμορφωτικά κάτοπτρα της εκάστοτε του διάθεσης, είναι πoλύ ενδιαφέρουσες...
    Χρόνια Πολλά και...Κeep on blogging...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. lefti, με τιμάς όχι μόνο με το σχόλιο αυτό αλλά και μόνο που ξέρω που με διαβάζεις.

      Μουσική πρόταση δε μου δωσες, αλλά κάτι σα να θυμάμαι από παλιά που είχες ζητήσει και δεν το είχα μαζί μου εκείνη τη μέρα.

      Διαγραφή
  9. Σου εύχομαι να γράφεις όσο θέλεις και όσο νιώθεις ότι έχεις έμπνευση (θα μας βολευε να έχεις έμπνευση για αρκετό καιρό ακόμα είναι η αλήθεια...) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ καλό παιδί, για την ευχή την οποία και ανταποδίδω ολόψυχα.
      Όσο για την έμπνευση αν και όταν με εγκαταλείψει (που μπορει να χει συμβει ήδη), ρίξτε κανα σκούντηγμα αμα δε το παρω χαμπάρι μόνος μου. Μεγάλοι άνθρωποι είμαστε.

      Διαγραφή
  10. Χρονια πολλα τσίφτη μου.
    Εγω τι να πω..... στα εχουν πει παραπανω.

    Σου εύχομαι τα καλύτερα φιλε.

    P.s The Durutti Column - Never Known αφιερωμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να 'σαι καλά φίλε E.L. Σ' ευχαριστώ τόσο για τις ευχές όσο και για τις άπλετες ευγενικές χορηγίες του λημεριού σου!

      ps. done

      Διαγραφή
  11. Χρόνια πολλά αγαπητό μπλογκ. Να τα εκατοστήσεις.

    Τι λες για Lemonheads ή Oasis? Καιρό έχω να ακούσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να ΄σαι καλά Π.Π. , ελπίζω να άκουσες τι σου διάλεξα και να σου άρεσε

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails