10 χιλιόμετρα, μια εκπομπή κι ένα κούρεμα

Μεταξύ δύο φτερνισμάτων, του γιγάντιου πρωινού που με ταρακούνησε ολόκληρο κι ενός μόλις πριν από λίγα δευτερόλεπτα - μικρότερο αυτό - μεσολάβησαν:

1. Ένας αναγκαστικός αλλά υπερευχάριστος περίπατος 10 χιλιομέτρων – το δεύτερο μισό μάλιστα υπό βροχή - για να βρεθώ από το σπίτι μου στο στούντιο και τούμπαλιν, κατά τον οποίο επιχείρησα κάμποσες φωτογραφίες (αρκετές οι συμπαθητικές αλλά με ευκρινή τα πρόσωπα των ανθρώπων οπότε μη αναρτήσιμες)

2. ένας καφές ακόμα, και μια δίωρη εκπομπή η οποία πήγε πολύ καλά (μολονότι είχαμε σηκώσει πολύ ψηλά τον πήχη την προηγούμενη φορά που επιλέξαμε όλοι μαζί τα τραγούδια) για εμένα τουλάχιστον, ελπίζω και για όσους την άκουσαν ζωντανά.
 Παρένθεση: Για όσους δεν την άκουσαν ζωντανά υπάρχουν κατά το σύνηθες οι λεγόμενες δεύτερη ευκαιρία για απευθείας ακρόαση 

 

 και τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου: 

click pic to download

τέλος παρένθεσης.

3. τα νέα ότι ένας φίλος είναι στο νοσοκομείο – ευτυχώς όλα πάνε καλά -

4. ένα κούρεμα:

Ερ.: Πώς να σας κουρέψω;  

Απ.: Σιωπών.

Σε πέντε μόλις λέξεις, η κοσμοθεωρία μου για κουρεία και κομμωτήρια. Ο μπαρμπέρης μου, πες τον και κομμωτή, είναι ένας ωραίος τύπος, ευγενέστατος, εξ Αλβανίας, με πεντακάθαρο μαγαζί, που έχει βρει με την πρώτη (σιγά το δύσκολο θα μου πεις) το κούρεμα που μου πηγαίνει, που δεν ακούει σκυλάδικα, που προσφέρεται πάντα να μου περιποιηθεί τα στραβοψαλιδισμένα από μένα μούσια, που δίνει πάντα αποδείξεις, που δε μου ζητάει δώρο Χριστουγέννων-Πάσχα (αλλά εγώ του δίνω) και που προπάντων σέβεται το αμίλητο νερό που πίνω όταν κουρεύομαι. Έπειτα από μια δυο μικροερωτήσεις του στυλ «Να τα πάρω όπως πάντα» και «Όλα καλά πάνε φίλε μου;» με αφήνει ανενόχλητο να απολαμβάνω μισοκοιμισμένος το κούρεμά μου.

Τις σπάνιες φορές μόνο που έχουμε πιάσει κουβέντα, έχει ζητήσει να του εξηγήσω τη μαθηματική ακολουθία Fibonacci, τη λειτουργία του κινητού του τηλεφώνου, το πώς να λύνει Sudoku και τελευταία πώς να τα βγάλει πέρα με κάτι γραφειοκρατικά θέματα που τον ταλαιπωρούν. Ας είναι.

- Να σου κοντύνω λίγο περισσότερο το μπροστινό τσουλούφι; σπάει τη σιωπή σήμερα.

- Ναι, με προλαβαίνει μια φωνή που δεν είναι δική μου. Αν το αφήσεις θα μοιάζει με κοκοράκι, έτσι το λέγαμε στα νιάτα μας εμείς, αλλά επειδή έχεις πολύ σγουρά και πυκνά μαλλιά δε θα φαίνεται ωραίο. Να του το πάρεις λίγο ακόμα. Και τα γένια στα αριστερά θέλουν …

Χαμογελάω με την ορεξάτη ανάλυση του κυρίου που περιμένει τη σειρά του να κουρευτεί μετά από μένα – θα ‘ναι καμιά εξηνταριά χρονών - και δίνω το τελικό οκ. Μέσα από τον καθρέφτη που διπλασιάζει την μεταξύ μας απόσταση και όσο μου επιτρέπουν τα μειωμένα δέκατα της όρασής μου (χωρίς τα γυαλιά μου μάλιστα), τον παρατηρώ να επιβλέπει και την παραμικρή πινελιά του μπαρμπέρη στο κεφάλι μου.

- Με τις υγείες σας, μου κάνει ο κουρέας στο τέλος

- Και τώρα που ομόρφυνες που θα πας το βράδυ; μου κάνει ο επόμενος πελάτης.

Δεν ομορφαίνουν έτσι εύκολα οι άνθρωποι, ( τι θέλω κι απαντάω) του λέω και ένα τέταρτο αργότερα, με νύχια και με δόντια κατάφερα να εξαφανιστώ ευγενικά από το κουρείο στη μέση της δεύτερης ιστορίας που του ‘φερε στο νου να μου διηγηθεί η κουβέντα μου.

Και 

5. το σπάσιμο της απεργίας των ΜΜΜ μέσω της επιστράτευσης των εργαζομένων.

  Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 

υγ. Τα τραγούδια του playlist στο πρώτο δικό μου σχόλιο.