30 Νοεμβρίου 2015

παιγχνίδια από δεύτερο χέρι

 
Άσκοπη, άχρωμη μέρα για αγορές η χθεσινή στα παζάρια της Κυριακής.

Χάζεψα όμως τους μικρούς πυγμάχους που γελούσαν καθώς αντάλλασσαν κροσέ και uppercuts έξω από το σταθμό του Ελαιώνα. 


Έκοψα βηματισμό για να τους καμαρώσει ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής. Όπως άλλωστε είχα κάνει και λίγα ώρα πρωτύτερα μπροστά σε αυτό το περίφημο new wave αισθητικής παραπροπερασμένης δεκαετίας ενσταντανέ.



Δίσκους, βιβλία ή ό,τι άλλο ενδιαφέρον χτυπά συνήθως την προσοχή μου μπορεί να μην αγόρασα, αλλά δε γύρισα σπίτι με την αίσθηση πως άδικα εξάντλησα τις αντοχές του δεξιού αχίλλειου τένοντα. Ήμουν ικανοποιημένος με το ψηφιακό φορτίο των μερικών χιλιάδων pixels που φορτώθηκε στη μηχανή μου στη διάρκεια του συννεφιασμένου πεντάωρου: 


με την παραπάνω φωτογραφία του απογοητευμένου ανθρώπου που περιφέρει τα υπάρχοντά του ανάμεσα σε λάσπες, σκουπίδια και κάθε λογής μπάζα μπάζα,


ή με αυτές τις κυρίες που τιτίβιζαν ασταμάτητα, περήφανες για τα παιγχνίδια από δεύτερο χέρι με τα οποία θα γυρνούσαν σπίτια τους.


27 Νοεμβρίου 2015

strangeways ep#180



Η αρχή κάθε καινούριου επεισοδίου - η οποία είναι και το ήμισυ του παντός - ξεκινάει με το στήσιμο της αφίσα, έξι μέρες  κι εφτά νύχτες πριν την εκπομπή του.  Ακολουθεί η "διαφημιστική" ανάρτησή της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πρωί του Σαββάτου κι έπειτα η επιλογή των τραγουδιών που συνηθίζω να αποκαλώ σάουντρακ της εβδομάδας.

Κατά τη διάρκεια της εκπομπής αυτή ηχογραφείται, έπειτα "κονσερβάρεται", ανεβαίνει στο δίκτυο και τέλος παρατίθεται στο (παραμελημένο τελευταία) παρόν ιστολόγιο - από κοντά και  οι ευχαριστίες μου σε όσες και όσους μου έχουν κρατήσει συντροφιά στο ζωντανό δίωρο του πρωινού -  για όποιον θέλει να την (ξανα)ακούσει είτε σε απευθείας streaming:


είτε να πατήσει στο επόμενο εικονίδιο και να την κατεβάσει σαν mp3:


click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
  • Andres Segovia - Asturias
  • The Doors - Spanish Caravan
  • Bloodhounds On My Trail - Jolly
  • Lost Bodies - Λήστεψε τον ήχο
  • Jac Berrocal & David Fenech & Vincent Epplay - Where Flamingos Fly
  • Weekend - Red Planes
  • November Növelet- Don't Know Why I Love You
  • The Slow Readers Club - Plant the Seed
  • Jimmy Somerville - The Core
  • Young Marble Giants - Radio Silents
  • The Beatles - Please please me
  • Bow Wow Wow - I Started Something I Couldn’t Finish (The Smiths cover)
  • Little Nemo - New Flood
  • Josef K - Heads Watch
  • The Wedding Present - Gazebo
  • Syd Barett - Dark Globe
  • Vinny Peculiar - Suicide Dad
  • The Ukrainians - Koroleva Ne Polerma (The Queen Is Dead)
  • The Bangles - Hazy Shade Of Winter
  • Tiger Waves - A Smirk And A Smile
  • Chris Stamey - Where the Fun Is
  • Kenny Freq - Your Cuisine
  • Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale
  • The Clientele - On a Summer Trail
  • The Feelies - Here Before
  • Lush - The Childcatcher
  • Peter Buck - I Hate My Life and the Way I Live
  • Dereck Higgins - Interlude
  • The Smiths - A Rush And A Push And The Land Is Ours




Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  


24 Νοεμβρίου 2015

ένα αλγόριθμος για αστικούς περιπατητές και το επιτοίχιο ποίημα


High on formaldehyde
Endless columns of flesh
Electronic apparition
Draped in womb of Ananke
Shivering whore of light
Dirty infamous pagan fog
Supernatural addiction
Vomited broth of abigor
Alcoholic goatdefilement
Exhaling putrid angeldust
Funeral constellation
Abduction of sacred winds
Degrade the shapeless
As semen blend with rot

Όταν περπατώ στην πόλη είναι σχεδόν μάταιη η προσπάθεια που καταβάλλω να ακολουθώ διαδρομές πέρα της προσωπικής συνήθειας και του πεπατημένου. 

Κάθε φορά – και είναι προϊόν σκέψης αυτό - μπορεί να ακολουθώ αρχικά δυο και τρεις απάτητους από εμένα δρόμους αλλά στη συνέχεια, την ώρα που το μυαλό κλειδώνει στους μονολόγους του, τα πόδια αναλαμβάνουν τη χάραξη της πορείας και μηχανικά με οδηγούν στον προορισμό διαμέσου των ίδιων και των ίδιων εικόνων. 

Πειραματίστηκα λοιπόν με έναν αλγόριθμο που μου επιτρέπει να ξεφεύγω από την πεπατημένη και να φτάνω στον προορισμό μου περπατώντας στην πόλη κάθε φορά από οδούς που δεν συνηθίζω. 

[O "αλγόριθμος": Ένα από τα ψηλότερα σημεία του ανάγλυφου της περιοχής που βρίσκεσαι επιλέγεται σαν αφετηρία και σημείο αναφοράς (σημείο Α) όπως και ένα ακόμα (σημείο Β) που θα σημαίνει τον τελικό σου προορισμό. Η διαδρομή τώρα που πρόκειται να ακολουθήσεις (και που ενώνει τα δύο σημεία) είναι εκείνη που θα έκανε μια μεγάλη υδάτινη μάζα αν αφηνόταν στο Α και έπρεπε να φτάσει στο Β. 

Το μέγεθος της υδάτινης μάζας (την οποία μπορείς να αντικαταστήσεις με έναν κυλιόμενο βράχο αν δεν έχεις χρονικούς περιορισμούς), τα εμπόδια - τεχνητά ή φυσικά - που θα συναντήσει, η γεωγραφία και το ανάγλυφο της περιοχής, και φυσικά η επιλογή του σημείου Α εγγυώνται το απρόβλεπτο της διαδρομής. Ελάχιστες γνώσεις κλασσικής Φυσικής (αδράνεια, ροή ρευστών, ροπή αδράνειας, κρούσεις) θα βοηθούσαν αλλά δεν είναι απαραίτητες.

Την πρώτη κόλας φορά που προγραμματίστηκα κατ’ αυτόν τον τρόπο, έπεσα εντελώς αναπάντεχα πάνω σε ένα δίσκο της Nina Simone, αυθεντική κι Αμερικάνικη κόπια του 1964 τον οποίο και απέκτησα με σχετικά λίγα ευρώ. 

Μια από τις επόμενες συνάντησα κάτι σαν ποίημα σε μια τοιχογραφία. Το φωτογράφησα εντυπωσιασμένος με την τρανταχτή του ύπαρξη, την απαρατήρητη μέσα στον αστικό ιστό και λίγες μέρες αργότερα προσπάθησα να αποκρυπτογραφήσω όσα ακατανόητά του σημεία άφηναν σκοτεινό το σύνολό του στο μυαλό μου. 

Φτιαγμένες με φορμαλδεΰδη
οι ατελείωτες σάρκινες στήλες 
Ηλεκτρονική οπτασία
Ντυμένη τα σπλάχνα της θεάς Ανάγκης,
τρεμάμενη πόρνη του φωτός
Βρώμικη, η περίφημη παγανιστική  ομίχλη,
Παραφυσικός εθισμός
στον ξερασμένο δαιμονικό ζωμό του Abigor
αλκοολικοί εξορκισμοί του λιθοβολημένου τράγου
εκπνέουν ανάσες σάπιας αγγελόσκονης
Η αστρική κηδεία.
Απαγωγή των ιερών ανέμων
αποσυνθέτει το άμορφο
όπως το σπέρμα που αναμειγνύεται με τη σήψη



21 Νοεμβρίου 2015

τα καμώματα της νύχτας



Της νύχτας τα καμώματα λέει μια λαϊκή ρήση, τα βλέπει η μέρα και γελάει. Στην περίπτωσή μου όμως η μέρα όχι μόνο θα γελάει αλλά θα ξεκαρδίζεται μαζί μου. Μη σου πω πως θα με μουντζώνει κιόλας πνιγμένη στα χάχανα της. 

-  Μπα σε καλό σου αγόρι μου, θα μου πει αύριο το πρωί, μ’ έκανες και γέλασα. 

Και ‘γω, θα κάνω πως δεν την ακούω γιατί δεν θα είναι η πρώτη φορά που την πατάω νυχτιάτικα. Μόνο θα κάθομαι μουτρωμένος σαν πεντάχρονος και θα χαϊδεύω το μονάκριβό μου πικάπ. Αυτό που μόλις χάλασα προσπαθώντας να του φτιάξω τη γείωση και που θα πρέπει να τα σκάσω τώρα σε μάστορα να το επιδιορθώσει. 

Τώρα θα μου πεις γιατί κάθομαι και τα γράφω αυτά νυχτιάτικα. Ο λόγος είναι απλός: Αν δεν απασχοληθώ με κάτι άσχετο με το πικάπ αυτή τη στιγμή δεν το έχω σε τίποτα να το πιάσω και να το πετάξω απ' το παράθυρο. 

Είναι κάτι βράδια που λες, που η ψυχραιμία μου πάει για ύπνο νωρίτερα από εμένα και δεν ξυπνάει όσο θόρυβο και να κάνω. Σήμερα είναι ένα από αυτά.

@#%@#


υγ. Τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες σε όσες και όσους μου κράτησαν συντροφιά στο πρωινό επεισόδιο, το οποίο αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming του παρουσία :




ή να πατήσει στο επόμενο εικονίδιο και να το κατεβάσει σαν mp3:


click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:


  • Chumbawamba - Bella Ciao [acoustic]
  • The Walkabouts - Train Leaves at Eight
  • Robert Forster - Let Me Imagine You
  • Lou Reed, John Cale And Nico – Berlin [live at Le Bataclan '72] 
  • Exuma - 22nd Century
  • William Ryan Fritch – Imposters
  • The Isley Brothers - Ohio-Machine Gun
  • The Flaming Lips - Approaching Pavonis Mons by Balloon (Utopia Planitia)
  • Ryan Adams - Wasted Years [Iron Maiden cover]
  • Edgar Broughton Band - House Of Turnabout 
  • Psychonauts – Circles 
  • Frank Black Francis & Two Pale Boys - Where is My Mind
  • Low - The Innocents
  • Boomstate FC - Rainbow (through your head)
  • Robert Calvert - Franz Josef Strauss, Defense Minister (Dialog) 
  • Robert Calvert - The Aerospaceage Inferno 
  • A Sunny Day in Glasgow - Dedicate Your Love to Silence, Talk About the Loss (Sentimental Ghosts)
  • I Like Trains - Beacons
  • Visage - Your Skin Is My Sin
  • David Bowie - Ashes To Ashes
  • Duran Duran - Save A Prayer 
  • Eagles of Death Metal - The Reverend
  • Parquet Courts - Poverty & Obedience
  • Crippled Black Phoenix-Goodnight, Europe
  • The Jesus and Mary Chain - Psychocandy

Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  

16 Νοεμβρίου 2015

αντίδραση στην "αντίδραση για την αντίδραση"


Μπορεί να φαίνεται (και ίσως και να είναι) λίγο παραξεχειλωμένη η φάση με τα #hashtags, τα "je sui …."  γραμμένα σε banners, πανιά και χαρτόνια σε σιωπηλές διαμαρτυρίες, τα επιχρωματισμένα στα χρώματα μεσίστιων σημαιών προφίλ, τα αναμμένα «εις μνήμην» κεράκια στα αστικά πεζοδρόμια έπειτα από κάθε δραματικό κι αιματοβαμμένο γεγονός αλλά και πάλι κατά τη γνώμη μου δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να δεις/διαβάσεις/ακούσεις αυτές τις μέρες. 

[Φυσικά και δεν αναφέρομαι στην περίπτωση όπου όλα τα παραπάνω κατακλύζουν πραγματικούς τε και δικτυακούς χώρους ανθρώπων που έζησαν, είδαν κι άκουσαν και μύρισαν από κοντά, επηρεάστηκαν, γειτόνεψαν, θρήνησαν, ίδρωσαν, φοβήθηκαν κ.ο.κ. με τα γεγονότα καθεαυτά. Εκεί νομίζω πως πρόκειται για απόλυτα φυσιολογικές ανθρώπινες αντιδράσεις· πιθανόν κι ενδεδειγμένες ως θεραπευτικές μέθοδοι ή κινήσεις ίασης συλλογικών υποσυνείδητων τραυμάτων. ]

Ακόμα και αν παραδεχτούμε πως πίσω απ' αυτά κρύβεται ένα (έστω και μεγάλο κομμάτι) κάποιας μπασκλάς ανερμάτιστης μόδας ή ενός λωλαμένου χιψτερισμού, ε, ΔΕΝ έγινε και τίποτα τρομακτικά αξιοκατάκριτα επιλήψιμο. Μία μόνο στις εκατό πιθανότητες ειλικρινούς έκφρασης αλληλεγγύης ή συμπόνιας να βρίσκεται από πίσω, τότε - τουλάχιστον για μένα - τούτο το φαινόμενο δικαιολογείται. Το παίρνει το συγχωροχάρτι παρότι δεν ξεπλένεται από την ελαφρότητα (ή γελοιότητα κατα άλλους) της ποπ καθημερινότητας που ίσως το διακρίνει. 

Το έχουμε δει παλιότερα (911, Charlie Hebdo, ) το είδαμε ξανά και τώρα αμέσω μετά τα αποκρουστικά χτυπήματα των τρομοκρατών στο Παρίσι. 

Αυτή που δεν μπορώ να καταλάβω όμως καθόλου, είναι μια άλλη, έτερη ομάδα ανθρώπων, τις παρυφές της οποίας μπορώ να διακρίνω ακόμα και ανάμεσα σε συνομιλητές και φίλους – πραγματικούς, δικτυακούς ή ενίοτε κατόχους και των δύο ιδιοτήτων. Αποτελείται δε από άτομα που στέκουν από άποψη κριτικοί(;) απέναντι σε ο,τιδήποτε κι αν συμβαίνει. 

Παρατηρώντας λοιπόν αυτοί η κατηγορία των ανθρώπων αυτή, την επικαιρότητα του σήμερα για παράδειγμα και συγκρίνοντας τον χρόνο που αφιερώθηκε στη μετάδοση μιας τραγωδίας με θύματα Ευρωπαίους (Γαλλία) με την αναντίστοιχη προβολή ανάλογων γεγονότων με θύματα Αφρικανούς (Κένυα) ή Ασιάτες (Λίβανος) από τους ίδιους θύτες, υγιώς και δικαιολογημένα σκεπτόμενη διερωτάται γιατί κάποιες τραγωδίες να ζυγίζουν και να μετράνε περισσότερο ή λιγότερο από άλλες. Μέχρις εδώ ουδέν μεμπτόν. 

Το κακό είναι όταν οι θιασώτες της ομάδας αυτής δε συγκρατούν εκεί τις σκέψεις τους ή/και δεν τις αυτολογοκρίνουν. Το κακό είναι όταν αντί να τα βάλουν με τους ίδιους τους τούς εαυτούς που τόσα χρόνια συνήθισαν να σκέφτονται, να θυμούνται και να εστιάζουν με τους όρους θέασης που έχουν θέσει τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , καταφέρονται ενάντια στα ίδια τα συμβάντα και τα γεγονότα καθαυτά. Με τον γκρινιάρικα αυτάρεσκο τρόπο ενός αιώνιου έφηβου αντιρρησία. 

Οι φωτογραφίες του σκελετωμένου από την πείνα παιδιού με λεζάντα «Γι αυτό το παιδί δεν κλάψατε όμως» που αναρτήθηκαν ως σχόλιο κάτω από εκείνη, την αμφιλεγόμενη (ως προς το αν ήταν δημοσιεύσιμη ή όχι) του πνιγμένου προσφυγόπουλου που έγινε viral πριν λίγο καιρό είναι δυσερμήνευτες από εμένα. Δηλαδή; Τι θες να πεις; Αν (κακώς) δεν προβλήθηκε το ένα βάρβαρο γεγονός αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να προβληθεί και το δεύτερο; Πρέπει να εγερθεί κάποιο είδος ενοχής σε όσους συνταράχτηκαν με την εικόνα της σωρου ενός (ακόμα) παιδιού; 

Πρέπει να ντυθεί την ντροπή που υποκριτή όποιος βούρκωσε  βλέποντας τις εικόνες από το Παρίσι; Γιατί κι εκεί το ίδιο έγινε. 

Θεωρώ πως είναι τελείως ηλίθια η «δικαίωση» μιας ολόσωστης κατά τ’άλλα παρατήρησης για τα δάκρυα και το μελάνι που δε χύθηκαν σε ρεπορτάζ και μονόστηλα εφημερίδων για το μακελειό των τζιχαντιστών στη Βυρηττό όταν αυτή (η δικαίωση) συνοδεύεται με ρητορική που αγγίζει τα όρια του απεχθούς γα τα γεγονότα με τους νεκρούς της Γαλλικής πρωτεύουσας 

Εκεί που θα έπρεπε ακόμα κι αν βαριέσαι να συμμετάσχεις σε οποιαδήποτε ενεργή δράση να ξεσηκωθείς έστω και με την απείρως απειροελάχιστη δύναμη που σου δίνει το πληκτρολόγιο και να ρίξεις τις παραμικρές σου βολές κατά των κατ' εσέ υπαιτίων για την ανά εθνικότητα κοστολόγηση  της ζωής, το μόνο που βρήκες να γράψεις (ή να πεις) ήταν «Ας μην ήταν Γάλλοι και σου έλεγα εγώ» κάτω από τη φωτογραφία των Γάλλων θαμώνων του Μπατακλάν.

Παραλογισμός,, – λες και έφταιγαν οι δολοφονημένοι που γεννήθηκαν και πέθαναν Γάλλοι - . 

14 Νοεμβρίου 2015

do you come from a land down under?



/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


υγ. Σοκαρισμένος από τις χθεσινοβραδινές επιθέσεις στο Παρίσι αδυνατώ να γράψω τα 5 εκείνα λόγια που θα ΄διναν πάσα στην παρουσιαση του "Αυστραλέζικου" επεισοδίου της εκπομπής. Δε θα 'χαν 

Να πώ μόνο τις ειλικρινείς μου ευχαριστίες σε όσες και όσους μου κράτησαν συντροφιά στο χθεσινό  δίωρο, το οποίο αν κάποιος θέλει να (ξανα)ακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφημένη streaming του παρουσία :



ή να πατήσει στο επόμενο εικονίδιο και να το κατεβάσει σαν mp3:

click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:

  • Robert Scott - Harmonic Deluxe
  • Max Merritt And The Meteors - Get A Haircut
  • Radio Birdman - I-94
  • The Easybeats - Friday On My Mind
  • The Clean - Point that Thing Somewhere Else
  • The Triffids - Raining Pleasure 
  • Peter Jefferies - Don't Look Down
  • Crime & the City Solution - The Adversary (live)
  • Nick Cave & The Bad Seeds feat Blixa & Kylie - Where The Wild Roses Grow (lemon mix)
  • Marie And The Atom - Isol
  • The Chills - Pink Frost
  • Blue Light - About Lunch Time
  • Crowded House - Don't Dream It's Over
  • Men at Work - Land Down Under
  • Lawrence Arabia - Travelling Shoes
  • The Terminals - The Deadly Tango
  • Bee Gees - I've Gotta Get A Message to You
  • Tame Impala - Feels Like We Only Go Backwards
  • Opossom - Blue Meanies
  • The Church - Under The Milky Way
  • Bird Nest Roys - Jaffa Boy
  • The Go-Betweens - Don't Let Him Come Back
  • Wet Taxis - it's gonna rain
  • The Weeds - Wheatfields
  • The Bats - North by North
  • The Sunnyboys - My only friend
  • Orange - What's In a Name
  • Lola Demo - Famous


Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

και 

ΚΑΛΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  



10 Νοεμβρίου 2015

δύο ώρες και δεκαεπτά λεπτά


Πεζός σε δρόμο των Αμπελοκήπων εντυπωσιάζομαι τα μέγιστα από τον πρασινοκόκκινο αταίριαστο χρονικά συνδυασμό.

#

Κάτσε λίγο ακόμα! μου είπε την ώρα που είδε πως ετοιμαζόμουν να φύγω. Κι εγώ συγκινημένος άξαφνα – δεν την περίμενα την κουβέντα – τυλίχθηκα ενοχές και ντροπή που βιάστηκα στο δίωρο να φύγω. Ξανάπλωσα με περήφανες τώρα κινήσεις το μπουφάν μου στην πλάτη της πάνινης καρέκλας, άφησα φαρδιά πλατιά την τσάντα μου πάλι στο πάτωμα του κέντρου αποκατάστασης ηλικιωμένων με νευροεκφυλιστικές παθήσεις και έκατσα στη ζεστή μου θέση μην τολμώντας να τη στρέψω σε εκείνη την κατεύθυνση που ο ήλιος δε θα με έδερνε όπως και πριν κατευθείαν στα μούτρα. Δε θα καταλάβαινα τι μου έλεγε αν απομακρυνόμουν έστω και 1,5 εκατοστό μακρύτερα. Ούτε εκείνος θα με άκουγε παρόλο που μιλούσα εξαιρετικά δυνατά.

Ξέρεις γιατί σου είπα να κάτσεις συμπλήρωσε έπειτα. Για να φτάσω τελευταίος στην τραπεζαρία που θα φάμε και να γλιτώσω την ουρά και το περίμενε.

Μέτρησα ένα προς ένα τα δευτερόλεπτα 17 λεπτών ακόμα.

#

Δεν είναι πως δεν έχω να σου διηγηθώ τίποτα, ούτε μόνο το ότι δε θέλω. Είναι αυτές καθαυτές οι ιστορίες (της διάψευσης και του τέλους) που ακροβατούν ακριβώς στη σέντρα του κλαυσίγελου που δεν ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος από ποια μεριά να τις παρατηρήσω. 

Αλλά και πάλι έτσι κενές οι σελίδες – έστω και ψηφιακές - να συντροφεύουν μία προς μία τις κυλιόμενες μέρες δε μου πάει. Θα νομίζει λανθασμένα ο μελλοντικός εξερευνητής ληγμένων σελίδων και ξοφλημένων ιστολογίων πως άλωσαν οι Γερμανοί στρατιώτες τη σοφίτα της Άννας Φρανκ και σίγησε το στυλό που έγραφε κάθε τόσο εκείνο το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο, …». 

Ενώ αντιθέτως η παρούσα περίοδος – όσο κι αν δε μου φαίνεται, όσο κι αν δεν το δείχνω - με βρίσκει αντιστεκόμενο (ειρηνικά και διπλωματικά για την ώρα και για όσο ακόμα αντέξω την Mahatma τακτική) σε πάρα πολλά.

6 Νοεμβρίου 2015

στο τρέξιμο



Δεν είναι λίγοι οι φίλοι που κατεβάζουν το podcast της εκπομπής και το ακούν στα ακουστικά τους, τρέχοντας ή περπατώντας τις προσωπικές τους διαδρομές άλλοτε άθλησης κι άλλοτε απλής καθημερινότητας σε πάρκα, μαραθωνίους, ακρογυαλιές, διαδρόμους γυμναστηρίων, δασικά μονοπάτια και αστικά πεζοδρόμια. 

Σε έναν από αυτούς τους φίλους που είχε ρίξει την ιδέα, είχα υποσχεθεί προ (πολύ πολύ ) καιρού ένα επεισόδιο αφιερωμένο στους κάθε λογής δρομείς. Ξεκινώντας προ εβδομάδος να επιλέγω τα τραγούδια για το σημερινό επεισόδιο, αυτό είχα στο μυαλό μου. Άλλο που στην πορεία κάπου λοξοδρόμησα. Και το τρέξιμο, αυτό που γυμνάζει το σώμα και κρατάει σε φόρμα και το μυαλό (βλέπε ενδορφίνες) που ήταν το αρχικό θέμα, ο στόχος, θόλωσε. Δεν έφυγε τελείως από το θεματικό κάδρο αλλά το μοιράστηκε με εκείνο το συνεχές τρέξιμο που έχει αρχή, μέση και τέλος και γίνεται άπαξ στην πορεία ενός ανθρώπου. Κι αυτό γιατί είναι η ίδια η ζωή του.

Οι ειλικρινείς μου ευχαριστίες σε όσες και όσους μου κράτησαν συντροφιά στο σημερινό επεισόδιο. Το οποίο αν κάποιος θέλει να ξανακούσει δεν έχει παρά να εκμεταλλευτεί την ηχογραφθμένη του παρουσία εδώ ως streaming:


ή να πατήσει στο επόμενο εικονίδιο και να την κατεβάσει σαν mp3:

click pic to download

γνωρίζοντας πως στη διάρκειά του ακούσαμε τα παρακάτω τραγούδια:
      • Bill Conti - Gona Fly Now 
      • Dexy's Midnight Runners - Tell Me When My Light Turns Green Radio sessions]
      • Moby - Run On
      • Belle and Sebastian - The Loneliness Of A Middle Distance Runner
      • The Triffids - Lonely Stretch 
      • The Frank and Walters - Happy Busman
      • The Gestures -  Run, Run, Run 
      • Εξαδάκτυλος - Σκονη Πέτρες Λάσπη
      • Blur - No Distance Left to Run
      • Karen O-I Shall Rise 
      • Piano Magic - Recovery Position 
      • The British North-American Act - Don't Run Away
      • The Naked Souls - White Rabbit
      • Talking Heads - 05 - Road To Nowhere
      • Diane Charlemagne feat Andy Rourke - It's In Your Eyes
      • Aphex Twin - Nannou
      • Pink Floyd – Time
      • Television Personalities -A Picture of Dorian Gray
      • Darren Hayman - a Death Song 
      • OST Belle et Sébastien - L'Oiseau
      • Watermelon Men – Still I’m Dressed In Blue 
      • Caribou - Melody Day 
      • Ultimate Spinach - (Ballad Of The) Hip Death Goddess 
      • Red Hot Chili Peppers - The Zephyr Song
      • Nick Cave & The Bad Seeds - Death Is Not The End
      • Miranda Sex Garden – Caravan
      • Tocotronic - Aber Hier Leben Nein Danke 
      • Frankie Goes to Hollywood - Born to Run


      Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν 

      και 

      ΚΑΛΟ  ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  








      3 Νοεμβρίου 2015

      η σημασία που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι


      - Καλημέρα, πόσο τις δίνεις τις καρτ-ποστάλ ρε φίλε? ρώτησα τον Ασιάτη ρακοσυλλέκτη που στεκόταν μπροστά από το βαριφορτωμένο με την πραμάτειά του τσόλι. 

      Η οδηγία από τις εντολοδόχους της παραγγελίας για την αγορά τουριστικών καρτών (χρησιμοποιημένων-αχρησιμοποίητων δεν τις ένοιαζε· για χαρτοκοπτική θα τις χρησιμοποιούσαν) είχε δοθεί από βραδύς. Μολονότι νυσταγμένος και εκτός αντικειμένου, εγώ, σαν καλός αντιπρόσωπός του όποιου ψάχνει κάτι μεταχειρισμένο, μόλις είχα κάνει την πρώτη μου κίνηση σε ένα από τα παζάρια της Ιεράς οδού. 

      Απολαυστικά βαρετός ο διάλογος μεταξύ των δυο συναλλασσόμενων πλευρών - παρότι μέρος του υπήρξε και η φυσική μου παρουσία -, μπορεί να ξεκίνησε κάπως …δυσοίωνα: 

      - Δυο ευρώ η μία, κύριε

      - Είσαι τρελός μου φαίνεται , αφού θα πάρω καμιά τριανταριά.

      - Ε, τότε αντί 60 δώστε μου 50 στρογγυλά να είμαστε κι οι δυο ευχαριστημένοι.

      αλλά έληξε έπειτα από αρκετή συνεννόηση, με εκατέρωθεν χαμόγελα ικανοποίησης, τη στιγμή που κατέθεσα στο χέρι του έμπορα 5 κέρματα του 1 ευρώ.

      Από τις 30 κάρτ-ποστάλ παρέδωσα στις εντολοδόχους μου τις 29. Η τριακοστή θα τους ήταν στα σίγουρα άχρηστη, φωτογραφία εκδρομική δυο φίλων γαρ, τυπωμένη σε Kodak χαρτόνι με τα κομφόρ παραδοσιακής καρτ-ποστάλ (θέση για το γραματόσημο, μοιρασμένο τον κενό χώρο για το κείμενο του αποστολέα και τη διεύθυνση του παραλήπτη κλπ) στο πίσω του μέρος.

      Η καρτο-φωτογραφία αυτή εξαφανίστηκε για 2-3 εβδομάδες στην ακαταστασία του σπιτιού μου άμα τη αφίξει της, και ενεφανίσθη ως διά μαγείας, ξανά, μόλις προχθές πάνω στο γραφείο μου. Και σήμερα λίγο πριν τη βάλω σε εκείνο το κλασσέρ που καταχώνω τις «ό,τι να ναι» φωτογραφίες που πέφτουν ανά καιρούς στα χέρια μου, 

      ρίχνοντάς της μια τελευταία ματιά μου ήρθε στο μυαλό - δεν ξέρω γιατί - εκείνο το ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, που έχει τίτλο "Ερείπια της Παλμύρας". 

      #


      Ερείπια της Παλμύρας

      Οσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
      βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
      γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
      που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
      σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
      μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
      το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
      εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
      σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
      τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν
      Οσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
      στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
      με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
      στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
      για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
      μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
      μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
      ξένος και κουρελιάρης τώρα
                                                     Μα όταν
      μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
      ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
      κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
      το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
      για όσα περιμένω και δεν πήρα



      Ηχεί διαφορετικά τώρα που η ανατιναγμένη ιστορία της Παλμύρας έχει ρίξει αυλαία για πάντα, παράξενα· το ίδιο άλλωστε θα συνέβαινε και με όλες τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν γράψει τις τελευταίες τους σελίδες και αφήνουν κάποιες φωτογραφίες αντί άλλων ερειπίων να είναι πλέον τα μόνα ιστορικά ίχνη τους .


      Related Posts with Thumbnails