Πεζός σε δρόμο των Αμπελοκήπων εντυπωσιάζομαι τα μέγιστα από τον πρασινοκόκκινο αταίριαστο χρονικά συνδυασμό.
#
Κάτσε λίγο ακόμα! μου είπε την ώρα που είδε πως ετοιμαζόμουν να φύγω. Κι εγώ συγκινημένος άξαφνα – δεν την περίμενα την κουβέντα – τυλίχθηκα ενοχές και ντροπή που βιάστηκα στο δίωρο να φύγω. Ξανάπλωσα με περήφανες τώρα κινήσεις το μπουφάν μου στην πλάτη της πάνινης καρέκλας, άφησα φαρδιά πλατιά την τσάντα μου πάλι στο πάτωμα του κέντρου αποκατάστασης ηλικιωμένων με νευροεκφυλιστικές παθήσεις και έκατσα στη ζεστή μου θέση μην τολμώντας να τη στρέψω σε εκείνη την κατεύθυνση που ο ήλιος δε θα με έδερνε όπως και πριν κατευθείαν στα μούτρα. Δε θα καταλάβαινα τι μου έλεγε αν απομακρυνόμουν έστω και 1,5 εκατοστό μακρύτερα. Ούτε εκείνος θα με άκουγε παρόλο που μιλούσα εξαιρετικά δυνατά.
Ξέρεις γιατί σου είπα να κάτσεις συμπλήρωσε έπειτα. Για να φτάσω τελευταίος στην τραπεζαρία που θα φάμε και να γλιτώσω την ουρά και το περίμενε.
Μέτρησα ένα προς ένα τα δευτερόλεπτα 17 λεπτών ακόμα.
#
Δεν είναι πως δεν έχω να σου διηγηθώ τίποτα, ούτε μόνο το ότι δε θέλω. Είναι αυτές καθαυτές οι ιστορίες (της διάψευσης και του τέλους) που ακροβατούν ακριβώς στη σέντρα του κλαυσίγελου που δεν ξέρω ούτε εγώ ο ίδιος από ποια μεριά να τις παρατηρήσω.
Αλλά και πάλι έτσι κενές οι σελίδες – έστω και ψηφιακές - να συντροφεύουν μία προς μία τις κυλιόμενες μέρες δε μου πάει. Θα νομίζει λανθασμένα ο μελλοντικός εξερευνητής ληγμένων σελίδων και ξοφλημένων ιστολογίων πως άλωσαν οι Γερμανοί στρατιώτες τη σοφίτα της Άννας Φρανκ και σίγησε το στυλό που έγραφε κάθε τόσο εκείνο το «Αγαπημένο μου ημερολόγιο, …».
Ενώ αντιθέτως η παρούσα περίοδος – όσο κι αν δε μου φαίνεται, όσο κι αν δεν το δείχνω - με βρίσκει αντιστεκόμενο (ειρηνικά και διπλωματικά για την ώρα και για όσο ακόμα αντέξω την Mahatma τακτική) σε πάρα πολλά.
*/
ΑπάντησηΔιαγραφή