Χάζεψα όμως τους μικρούς πυγμάχους που γελούσαν καθώς αντάλλασσαν κροσέ και uppercuts έξω από το σταθμό του Ελαιώνα.
Έκοψα βηματισμό για να τους καμαρώσει ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής. Όπως άλλωστε είχα κάνει και λίγα ώρα πρωτύτερα μπροστά σε αυτό το περίφημο new wave αισθητικής παραπροπερασμένης δεκαετίας ενσταντανέ.
Δίσκους, βιβλία ή ό,τι άλλο ενδιαφέρον χτυπά συνήθως την προσοχή μου μπορεί να μην αγόρασα, αλλά δε γύρισα σπίτι με την αίσθηση πως άδικα εξάντλησα τις αντοχές του δεξιού αχίλλειου τένοντα. Ήμουν ικανοποιημένος με το ψηφιακό φορτίο των μερικών χιλιάδων pixels που φορτώθηκε στη μηχανή μου στη διάρκεια του συννεφιασμένου πεντάωρου:
με την παραπάνω φωτογραφία του απογοητευμένου ανθρώπου που περιφέρει τα υπάρχοντά του ανάμεσα σε λάσπες, σκουπίδια και κάθε λογής μπάζα μπάζα,
ή με αυτές τις κυρίες που τιτίβιζαν ασταμάτητα, περήφανες για τα παιγχνίδια από δεύτερο χέρι με τα οποία θα γυρνούσαν σπίτια τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου