3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

H αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα τι είναι το ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. ή μάλλον πως δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ τι ακριβώς σημαίνει το αρκτικόλεξο αυτό – όπως και χιλιάδες άλλα - όσες φορές και να το είχα συναντήσει. 

Κέντρο Φυσικής Ιατρικής & Αποκατάστασης είναι το πλήρες ανάπτυγμα των 6 παραπάνω γραμμάτων που πίσω τους κρύβονται τα κέντρα εκείνα που παρέχουν την υποστήριξη που χρειάζονται τα άτομα με αναπηρία· το παιδί μας, ο αδελφός ή η αδελφή μας, ο γονιός, ο φίλος μας, ο συγγενής, ο συνάδελφος , ο γείτονας ή ακόμα ο ίδιος μας ο εαυτός.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε μίλησα με δυο από τα παιδιά που δουλεύουν στο Κέντρο Φυσικής Ιατρικής & Αποκατάστασης της Καλαμάτας. Και δεν είναι οι διηγήσεις των γεγονότων από το χώρο εργασίας τους, οι πραγματικά συγκινησιακά φορτισμένες για μας τους απ’ έξω, που πρέπει να μεταφέρω εδώ· είναι μόνο ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που επέλεξαν να κάνουν - ενίοτε και χωρίς να πληρώνονται - όσα αρνούμαστε από αμέλεια, εγωισμό, άγνοια, φόβο, ντροπή, βαρεμάρα

ή απλά γαϊδουριά

να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας όταν αυτά το χρειάζονται.

Στις ομάδες του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. Καλαμάτας του Γενικού Νοσοκομείου Μεσσηνίας, τα μέλη του, έφτιαξαν δυο σποτάκια με αφορμή την 3η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία,

Στο πρώτο σποτ, μοιράζονται με τους ακροατές τα όνειρά τους και τα συναισθήματά τους, τονίζοντας ότι θα μπορούσαν να είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος που ατενίζει με αισιοδοξία και θέληση τη ζωή.

Το δεύτερο σποτ, ξεκινά με τη φράση «Για πολλούς αναπηρία είναι…» περιγράφοντας τη γενικότερη τάση να εστιάζεται η προσοχή στο έλλειμμα και στο πως το αντιμετωπίζει ο ίδιος ο άνθρωπος. Στη συνέχεια όμως τα μέλη του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ. Καλαμάτας ανοίγουν το κάδρο εστίασης, φωτίζουν τα κοινωνικά εμπόδια και τις ανισότητες που μεγεθύνουν το έλλειμμα, δείχνουν την κοινωνική ευθύνη και ζητούν τη βοήθεια των πολιτών για συμμετοχή στον περιορισμό και την εξάλειψή τους.

#

Εδώ τα ζώα βλέπεις και φροντίζουν τα ανήμπορα μέλη του κοπαδιού και της αγέλης τους. Κι εμείς; Είναι υποχρέωσή μας να φτιάξουμε ένα κράτος που θα κοιτάζει και θα φροντίζει όσους από εμάς το έχουν ανάγκη, μου έλεγε κάποτε ένας φίλος την ώρα που τάιζε κουταλιά κουταλιά τον ανάπηρο δεκάχρονο γιό του κουμπάρου του.