τα 12+1 από τα καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2015

Περασμένα τα μέσα Δεκέμβρη και συνεχίζοντας το ...θεσμό που ξεκίνησε προ τριετίας στο παρόν ιστολόγιο, καταθέτω εκείνη τη λίστα με μερικούς από τους καλύτερους δίσκους του 2015. Η ιδιαιτερότητα της λίστας αυτής όμως είναι πως τα παρακάτω ηχητικά έργα δεν είναι τόσο φρέσκες κυκλοφορίες παρότι ακούγονται πιστεύω ως τέτοιες.  

Είναι μια σειρά από άλμπουμς που ενώ δεν κυκλοφόρησαν μέσα στην τρέχουσα χρονιά, κατάφεραν όχι μόνο να μου (ξανα)τραβήξουν την προσοχή αλλά να καρφωθούν στο οικιακό μου playlist για τα καλά. 

Κάποια από αυτά τα εντόπισα και τα άκουσα τυχαία, κάποια υπήρξαν συστάσεις και προτροπέσ φίλων ενώ δεν λείπουν και εκείνα που η απόκτηση και φυσική τους παρουσία στη δισκοθήκη μου συνέβησαν παλαιότερα αλλα είχαν μείνει επιμελώς παραμελημένα. 

Χωρίς κάποια σειρά αξιολόγησης, ούτε καν αλφαβητική, λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. The Times - Pop Goes Art!, 1982

Όχι ότι δεν είχα ακούσει σπαράγματα από το άλμπουμ αλλά ολοκληρωμένο το άκουσα πρώτη φορά φέτος. Από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένος ο παράδεισος των Television Personalities (όπως τουλάχιστον εγώ τον αντιλαμβάνομαι), το συγκρότημα των The Times δίνει εν έτει 1982 ένα πάαααρα πολύ όμορφο πρώτο άλμπουμ που περιέχει ισόποσες δόσεις ευφυούς ποπ, mod αισθητικής και ενίοτε garage rock στο κλίμα των 60’s φιλτραρισμένα από το post punk ύφος των TVP που όπως ξέρεις λατρεύω. Picture Gallery

2. Charlie Haden & Liberation Music Orchestra - Liberation Music Orchestra, 1969

Το ενδιαφέρον μου για να τον πρωτακούσω μου το κίνησε το εξώφυλλό του. Και παρότι το εξώφυλλο ενός βιβλίου ή ενός άλμπουμ δε συνιστά καλό κριτήριο επιλογής εντούτοις έπεσα διάνα. Ένας συναρπαστικός δίσκος ο οποίος αν και θεωρητικά ανήκει στο χώρο της τζαζ εισχωρεί με γνήσια έγνοια τόσο στον κόσμο της folk όσο και σε εκείνον του world και του ethnic. Με πρωταρχικό στόχο ως δίσκος διαμαρτυρίας τον Ισπανικό Εμφύλιο και εμμέσως τον πόλεμο του Βιετνάμ ο Haden με τη συνδρομή της Carla Bley ταξιδεύουν αυτοσχεδιάζοντας από την επαναστατική Ισπανία στη θλίψη της Νέας Ορλεάνης (και από τα χάλκινα των Βαλκανίων στο μυστηκισμό της Μέσης Ανατολής). El Quinto Regimiento

3. The Last - L.A. Explosion!, 1979

Με αναφορές στη δεκαετία του 60, οι πολυφωνίες των Beach Boys και η δυναμική οποιουδήποτε garage συγκροτήματος που ηχογράφησε το 1966 και πατήματα πότε στην καθαρή (και ξάστερη) pop και πότε σ το (arty) punk το «L.A. Explosion!» είναι ένας τεράστιος δίσκος, παραγνωρισμένος στους πολλούς αλλά Βίβλος για τα συγκροτήματα μουσικών σκηνών όπως εκείνη της Paisley Underground (Dream Syndicate, Rain Parade, The Long Ryders) ή η Ωκεάνια παρέα των αρχών των 80s (The Chills, Go Betweens κλπ). Εξάλλου ήταν οι μουσικές μου ανασκαφές για ένα ραδιοφωνικό αφιέρωμα στην πρώτη εκ των δύο σκηνών που με οδήγησε στη μουσική τους. 

She don't know why I'm here

4. Rainy Day - Rainy Day, 1984

Παράπλευρη ανακάλυψη κατά τη διάρκεια της παραπάνω ενδελεχούς περιπέτειας στα χωράφια της Paisley Underground σκηνής ετούτο το super group. Στελεχωμένο με μέλη από Dream Syndicate, Bangles, Green On Red, Rain Parade και Three o’clock. Το ένα και μοναδικό τους άλμπουμ που οσονούπω θα κοσμεί τη δισκοθήκη μου είναι ένα απόσταγμα παρέας και συμβόλαιο φιλίας κι αλληλοεκτίμησης των μουσικών που συμμετέχουν είναι ένα tribute στο αμερικάνικο ανεξάρτητο ήχο των Velvet, των Byrds, των Beach Boys και όλων εκείνων των ηρώων που τους διαμόρφωσαν τη μουσική συνείδηση. John Riley

5. Forward Music Quintet - The Mystery of a Dying Species, 1983

Πραγματικά απορώ γιατί (ακόμα) δεν θεωρείται ακόμα ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους και όχι μόνο της δεκαετίας μέσα στην οποία κυκλοφόρησε. Και φυσικά δεν εννοώ από τους «σχετικά λίγους» που έχουν εμβαθύνει στην ανεξάρτητη σκηνή της χώρας αλλά από τη μεγάλη μάζα των μουσικόφιλων. Σκοτεινό new wave στον απόηχο των Παρθενογένεσις, με συνθέσεις που στέκουν μία προς μία και διόλου ερασιτεχνική παραγωγή. Αν δεν τον έχεις ακούσει στοιχηματίζω πως θα σου αρέσει πολύ ανεξαρτήτως με το αν είσαι τυλιγμένος το μανδύα της νοσταλγίας για τα εγχώρια 80ς. Waiting

6. Trio - Trio, 1982

Το εκνευριστικά υπέροχο Da Da Da είναι σίγουρο πως το γνωρίζεις. Είτε από το ανελέητο airplay σε ραδιόφωνα και ντισκοτέκ (!!!) αν ήσουν έφηβος στα 80ς όπως εγώ είτε από τη hype διασκευή των Elastica αν είσαι λίγο μικρότερος. Έχω την εντύπωση όμως πως το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν ευχή (το μεγαλύτερό τους χιτ γαρ) αλλά και κατάρα για το γκρουπ που δεν ευτύχησε να στρέψει την προσοχή του κοινού από την cult επιτυχία και στο art-ιότατο υπόλοιπο μινιμαλιστικό new wave υλικό του δίσκου τους· το οποίο κι εγώ ανακάλυψα φέτος. Παρόλα αυτά σαν προτεινόμενο άκουσμα βάζω κι εγώ το τρις επαναλαμβανόμενο Da μιας και έχει ένα τρομερό αλά Rainer Werner βίντεο κλιπ. (έπεσα ξανά στην παγίδα του). Da Da Da

7. Eno & Fripp - (No Pussyfooting), 1973 

Με ρίγη πραγματικού ενθουσιασμού σήκωσα το 39λεπτο αυτό δίσκο, τον μοιρασμένο σε δύο μόλις θέματα, ένα σε κάθε πλευρά του, μέσα από μια κούτα με βινύλια μια Κυριακή πρωί στο παζάρι. Με ρίγη συγκίνησης έληξε η πρώτη ακρόαση αυτής της πρώτης ηχογραφημένης συνεργασίας του Brian Eno που μόλις είχε αποχωρήσει από τους Roxy Music με τον Robert Fripp των King Crimson. Εξερεύνηση κυκλικών ambient διαδρομών δίχως ίχνος αγωνίας (το αντίθετο μάλιστα) να μη χαθείς μέσα στους space πειραματισμούς και τους ρετροφουτουριστικούς του ήχους. Και επιβλητικότατο εξώφυλλο. The Heavenly Music Corporation

8. The Red Crayola with Art & Language - Kangaroo?, 1981

Ετούτος είναι ένας δίσκος που έφτασε πέρυσι στα χέρια μου με την ταμπέλα transit πάνω του, έμεινε στο ράφι για 15 μήνες και ήταν λόγω συγκυρίας που δεν τον «ξεφορτώθηκα"(δοκίμαζα το καινούριο πλυντήριο δίσκων μου) όταν ελάχιστα πριν πάρει δρόμο από τη δισκοθήκη μου του αφιέρωσα 38 λεπτά ακρόασης. Avant garde ανθρώπινων διαστάσεων, σουρεαλιστικό και μεταχίππικα πολιτικό, αποτελεί πλέον αχώριστο κόσμημα της δισκοθήκης μου. Portrait Of V. I. Lenin In The Style Of Jackson Pollock, Part II

9. Arthur – Dreams and Images, 1967

Xαμηλόφωνος και ακουστικός, άκρως ποιητικός και ξέχειλος από μελωδικές, σχεδόν baroque μικρές συμφωνίες ετούτος ο δίσκος μπορεί να ηχογραφήθηκε το 1967 αλλά από την αφάνεια της λήθης βγήκε μόλις φέτος. 48 χρόνια μετά, τα τραγούδια του άλμπουμ συγκινούν τα μέγιστα εμένα και νομίζω και όσους έτυχε να τα ακούσουν τοποθετώντας έστω και μεταχρονολογημένα τον Arthur Lee Harper στο (τουλάχιστον το προσωπικό μου) πάνθεον των μεγάλων τραγουδοποιών εκείνης της δεκαετίας. Από τα καλύτερα ...κατεβάσματα της χρονιάς. Blue Museum

10. Weekend - La Varieté, 1982 

Το 2014 φιγουράριζαν οι Young Marble Giants με το μονάκριβο ντεμπούτο τους στην αντίστοιχη περσινή λίστα. Σήμερα, ένα χρόνο αργότερα, οι Weekend, το διάδοχο σχήμα των ίδιων (ή μάλλον σχεδόν των ίδιων) μουσικών, καταγράφεται σε εκείνα που με συγκίνησαν ιδιαίτερα. Ο αναγνωρίσιμος σαγηνευτικός μινιμαλισμός των Y.M.G. αν και σε μικρότερες δόσεις είναι παρών, παρούσα και η σχεδόν jazz ατμόσφαιρα – αυτή μεγεθυμένη - κάνοντας το άλμπουμ του οποίου την ύπαρξη έμαθα ακούγοντας τους μουσικούς κομπασμούς ενός κονοσέρ (ουδέν κακόν αμιγές καλού) να ακούγεται πιο εξωστρεφές και πολύχρωμο. Red Planes

11. OST - Les Nuits Fauves, 1992

Δεν είναι αναγκαίο να έχεις δει τις εικονογραφημένες νυχτερινές αναζητήσεις εφήμερου σεξ του πρωταγωνιστή της ταινίας της οποίας το σάουντρακ επέλεξα εδώ. Ούτε να γνωρίζεις  ότι ο Cyril Collard, o συγγραφέας του έργου, σεναριογράφος, πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης, συνθέτης και βασικός ερμηνευτής των περισσότερων τραγουδιών του πέθανε από AIDS λίγο μόνο  αργότερα από την κυκλοφορία της ταινίας. Δεν είναι δηλαδή μόνο λόγοι συγκινησιακοί που θα σε κάνουν να ευχαριστηθείς τη συλλογή αυτή αλλά ο μελωδικά ανεξάρτητος γαλλικός ήχος που τη διατρέχει.  Είχα να ακούσω τα τραγούδια αυτά από το 1992 που είχα δει το φιλμ, στον κινηματογράφο Όπερα νομίζω, στην Ακαδημίας. Moving

12. Various Artists - Ork Records New York, New York 75-80, 2015

Τεράστια συλλογή, τόσο χρονικά αφού καταλαμβάνει 2 cd γεμάτα με τρίλεπτα τραγούδια (49 στο σύνολο) όσο κυρίως σε περιεχόμενο που είναι και το ζητούμενο. Μέσα από την εταιρεία Ork Records η οποία δημιουργήθηκε για να κυκλοφορήσει το παρθενικό single των Television, το Little Johnny Jewel, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ και έζησε μόνο για μια πενταετία (1975-1980). Ήχοι από τις απαρχές του Punk και του New Wave στην Αμερική που σου φαίνονται γνώριμοι είτε ανήκουν σε εμβληματικές και υπεραγπημένες μπάντες των οποίων τα βινύλια έχεις λειώσει είτε σε άλλα που πιθανολογώ να μην συνειδητοποιείς σαν κι εμένα αν και πότε τα έχεις ξανακούσει. Prix - Everytime I Close My Eyes

13. Αδελφοί Κατσάμπα - Μελωδίες Λατινικής Αμερικής, 1969

Περίεργη επιλογή του ιστολόγου αυτή, θα σκεφτεί κάποιος και πιθανώς δικαιολογημένα· ειδικά για εκείνον που με γνωρίζει καλά και ξέρει πως το λάτιν (δε μιλώ για τη γνήσια φολκ λατιν μουσική αλλά τη διάστασή της εκείνη που πλασάρεται ως επί το πλείστον στα αυτιά μας) με αφήνει συνήθως παγερά αδιάφορο. Στο δίσκο έδωσα μια ευκαιρία ακρόασης μόνο και μόνο για να τεστάρω τα αποτελέσματα του καινούριου μου πλυντηρίου βινυλίων και είμαι πλέον ευτυχής που τον καταγράφω στη λίστα των δίσκων μου. Ξεπλένω από αποκριάτικους συνειρμούς τα τραγούδια του δίσκου, τα περισσότερα από τα οποία είναι κλασσικά latin anthems, ανακαλύπτω το Tabu και χωρίς να προσπαθώ να εξωραΐσω την επιλογή μου αυτή, ευχαριστιέμαι την exotica στιγμές-στιγμές ερμηνεία των Κατσαμπακίων με εκείνο τον ξέγνοιαστο τρόπο που άκουγα μικρός τις «πλάκες» που έφερνε από τα ταξίδια του ο θείος μου ο ναυτικός. Historia de un amor

υγ1. τα 15+1 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2014

υγ2. τα 16 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2013 

υγ3. τα 13 καλύτερα παλιά άλμπουμ που άκουσα το 2012