22 Ιουνίου 2012

σήμερα το πρωί & εχθές το βράδυ




ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ

Είμαι στο στούντιο, η ζέστη είναι απίστευτη. Ο ανεμιστήρας στο μισό μέτρο, ίσα που τον καταλαβαίνω. Δεν βαρυγκομάω, δεν έχω λόγο, έχω διαλέξει τραγουδάρες, τις ευχαριστιέμαι πιθανότατα περισσότερο από τους ακροατές. Αν με ρωτήσεις, καλή εκπομπή θα σου την έλεγα. Αν όχι και  θες να έχεις προσωπική άποψη αρκεί ένα πάτημα του παρακάτω εικονιδίου. Καλή ακρόαση:



Το playlist κατά τα γνωστά στο πρώτο δικό μου σχόλιο.



 ΕΧΘΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Είμαι ξαπλωμένος στο γρασίδι, βάζω τα χέρια κάτω απ’ το κεφάλι. Γιορτή της μουσικής. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κήπος, γκαζόν, δροσερός αέρας και άπειρος κόσμος.  Προσπαθώ να συντονίσω την ιδιοσυχνότητα του αυτιού μου με τη συχνότητα του διεγέρτη/μουσικής. Δεν τα καταφέρνω. Η ορχήστρα παίζει αγανή τζαζ για όλα τα γούστα. Οι αντένες μου εστιάζουν παρά τη φασαρία του πλήθους σε μια χαμηλόφωνη κουβέντα πίσω μου, χωρίς να βλέπω τους συνομιλητές. ¨Έναν άντρα και μια γυναίκα. 

- Δεν μιλάς πάλι, γιατί δεν μιλάς;
- Τι να πω; 
- Οτιδήποτε. 
- Είναι καλύτερα να μη μιλάμε.
- Δεν κάνουμε πια τίποτα μαζί. 
- Γιατί; Δεν πάμε για μπάνιο τις Κυριακές;
- Δεν ξέρω τι αισθάνομαι πια για σένα. 
- Αφού το ευχαριστιέμαι όταν πάμε για μπάνιο!
 - Και εκεί μόνοι μας είμαστε.
- Δε σε καταλαβαίνω.
 - Εγώ στην παραλία και εσύ να κολυμπάς με τις ώρες.
- Ηρεμώ.
- Με αποφεύγεις.
- Κι ότι κάνουμε βγαίνει καταναγκαστικά. Δεν το ευχαριστιόμαστε.
- Εντάξει σε αποφεύγω.Το παραδέχομαι.
- Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα πιάναμε τόσο πάτο. Άραγε έχει και πιο κάτω;   
- Τι είπες;
- Τίποτα.
- Κι έπειτα όλο κοιμάσαι και κρύβεσαι. 
- Κοιμάμαι γιατί δουλεύω 12ωρο. 
- Γιατί εγώ δε δουλεύω?
- Μα, θεωρείς φυσιολογική την κουβέντα αυτή; Γιατί εγώ όχι. 
- Και εγώ δουλεύω αν το θυμάσαι. 
- Αυτό φταίει δηλαδή και δεν έχεις ποτέ όρεξη.  
- Όχι.
- Τότε τι;
- Αγχώνομαι που θα γυρίσω σπίτι. Σχολάω πτώμα μα πάντα όταν πλησιάζω σπίτι λέω Ωχ! 
- Δε σου φταίω εγώ για αυτό.
- Δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω. Πως θα περάσει η ώρα μαζί σου.
 - Και εγώ σε φοβάμαι στο σπίτι. Δεν τολμάω να σου μιλήσω.
- Προχθές στα γενέθλιά σου έσκυψα να σε φιλήσω και εσύ γύρισες το μάγουλο. 
- Είπες χρόνια πολλά μόλις και μετά βίας, ας μη το έλεγες αν δε το ‘νιωθες. 
- Αφού το καταλάβαινες πως μπόρεσες να κάνεις πως δεν τρέχει τίποτα. 
- Αγγαρεία, όλα αγγαρεία τα κάνεις. Ακόμα και στους φίλους σου καταναγκαστικά τους κάλεσες. 
- Δεν είχα διάθεση.
- Καταναγκαστικά τα κάνεις όλα.
- Γιατί εσύ έχεις καλή διάθεση? 
- Έχω χρόνια να έχω καλή διάθεση μαζί σου. 
- Καταναγκαστικά έτρωγες ακόμα και την πίτσα.
- Μα τι να κάνουμε μαζί, δεν ήρθα εδώ που μου ζήτησες? 
- Ναι αλλά έχεις κάτι μούτρα μέχρι εκεί κάτω. 
- Αν σε χαλάω να φύγω. 
- Θα φύγω εγώ, μη στεναχωριέσαι, δεν αντέχω άλλο. 

- Παιδιά, συγγνώμη, μήπως έχετε φωτιά; - αυτός είμαι εγώ σε ρόλο πυροσβέστη - εννοώντας "Δεν αξίζει να τρώτε τα σπλάχνα σας".  Γύρισα και τους κοίταξα. Νεότεροι απ' ότι περίμενα. Μου έδωσε αναπτήρα η γυναίκα, ταυτόχρονα μου άγγιξε το χέρι. Έκανα προσπάθεια να απαγκιστρώσω την προσοχή μου από την κουβέντα τους:

 - Τι λέγαμε;
- Να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο μαζί, να δεις που θα περνάμε καλά. 
- Δεν χρειάζεται το ξεχωριστό για να περνάνε δύο άνθρωποι καλά μαζί. 
- 10 χρόνια είναι αυτά. 
- Ναι, πες μας ότι 10 χρόνια κάνεις υπομονή… 
- Κάνω κι αυτό είναι το λάθος μου, τα μαζεύω μέσα μου και στο τέλος δε σε αναγνωρίζω. 
- Δε μιλάμε πια καθόλου. Τι θα φάμε, τι ώρα θα γυρίσεις, καλημέρα και καληνύχτα είναι τα μόνα που λέμε.  
- Έχεις μήνες να με αγγίξεις. Ούτε αγκαλιά δε μου δίνεις. 
- Δε μου βγαίνει, ειλικρινά δε μου βγαίνει. 
- 10 χρόνια ρε πούστη μου και νιώθω πάλι ανασφαλής μαζί σου. 
- Και νομίζεις πως ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας βιβλία ξεπερνάς τα προβλήματά μας; 
- Ξεχνιέμαι. 
- Τη μέρα βγάζεις. 
 - Ποιοι ήμασταν και ποιοι γίναμε; 
- Θα φτιάξουν τα πράγματα.
- Σε ποιο μέλλον; 
- Το καινούριο σπίτι φταίει. Από τότε που μετακομίσαμε όλα πάνε στραβά. 
- Σκέφτομαι να πάω στους γονείς μου στο χωριό για λίγο. 
- Να πας να ξεσκάσεις με τις παρέες σου. 
- Κι εσύ θα ξεσκάσεις χωρίς εμένα, είναι σίγουρο. 
- Είναι καλό που μιλάμε έστω και τώρα. 
- Ναι θα φύγω για λίγο. 
- Το αφήσαμε πολύ.  

 Είπανε πολλά ακόμα. Πάρα πολλά και τα άκουσα όλα. Το φορτίο τους με πλημμύρισε απίστευτη στεναχώρια. Καμιά ώρα αργότερα ζήτησα ξανά φωτιά από τον άντρα αυτή τη φορά, 
- Έλα ρε φίλε, πάρε, μου είπε. 
- Καπνίζω πολύ ψευτοαπολογήθηκα.  Happy end δεν είχε η κουβέντα.
 
Έκλεισα τα μάτια και τους φαντάστηκα στο καινούριο τους σπίτι, εκείνη με πιασμένα κότσο τα καστανά μαλλιά της, ρούχα πρόχειρα του σπιτιού, εκείνος ξαπλωμένος με τα ρούχα της δουλειάς στον καναπέ, στην κουζίνα ατμοί βγαίνουν από την χύτρα. Κάποιος λέει: "Τι θα φάμε σήμερα;"







20 σχόλια:

  1. Patrick Watson - Adventures in Your Own Backyard
    Tarnation - Wait
    The Chills - Don't Be - Memory
    Radiohead - I Will
    Love - Red Telephone
    The Chap - Hands free
    Danger Mouse & Sparklehorse feat Jason Lytle - Everytime I'm With You
    The Coral - I Remember When
    Kaleidoscope - Please
    The Galleons - The Lions' Den (Clappy Song)
    Belle & Sebastian - Another Sunny Day
    The Zutons - Secrets
    The Middle East - Jesus Came To My Birthday Party
    The Smiths - This Charming Man
    The Walker Brothers - The Sun Ain`t Gonna Shine Anymore
    Porcupine Tree - Baby dream in cellophane
    MGMT- Weekend Wars
    The Seeds - Painted Doll
    Television Personalities - The painted world
    Big Brother & The Holding Company feat Janis Joplin - All Is Loneliness
    The Dukes Of Stratosphear - collideascope
    The Troggs - Love Is All Around
    Isobell Campbell & Marc Lanegan - (Do You Wanna) Come Walk With Me
    Julee cruise - Summer kisses winter tears
    Nick Cave & The Bad Seeds - I Let Love In
    The Nits - Bad Government And Its Effects On Town And Country
    The Stone Roses - Made Of Stone
    Black Mountain - Druganaut
    The Strokes - Soma
    Inspiral Carpets - Move
    Oasis - Live Forever

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πού τους πετυχαίνεις, ή πού σε πετυχαίνουν;! Τους δίνω μέλλον μαζί και, μάλιστα, καλό μέλλον.. Για κάποιες κουβέντες πεταμένες εδώ κι εκεί και για την ένταση, που υπάρχει ακόμα μεταξύ τους.
    Εσύ, πάλι, πώς θυμόσουν τόσο λεπτομερώς το διάλογο;! Ούτε κασετοφωνάκι να είχες βάλει! Εντυπωσιακό(ς)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίτσα δεν ασχολήθηκα με τίποτα άλλο όλη τη βραδιά. Και μετά που γυρίσαμε σπίτι.
      Κάποια στιγμή μου λένε: Ρε Λεμ, δε πας να μαζέψεις τονν Τσοκορέλλο που ήρθε; Που να μας βρει μρ τόσο κόσμο. Δεν μπορώ, τώρα ακούω απάντησα.
      Έτσι όπως ήμουν και ξάπλα, το έβλεπα έργο.
      Σαν το "Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ" ένα πράγμα, το 'χεις δει?

      Διαγραφή
    2. Εξακολουθώ να το βρίσκω εντυπωσιακό! Ειδικά, αν σκεφτείς ότι δυσκολεύομαι να αναπαράγω έναν διάλογο στον οποίον συμμετείχα, λίγα λεπτά μετά το χρόνο που έλαβε χώρα. Με ενοχλεί που δεν τα καταφέρνω, δεδομένου ότι είμαι εμμονική φύση και με ευχαριστεί να παίζω ξανά - και ξανά - και ξανά αποσπάσματα της ζωής μου.

      Ναι, το έχω δει. Όχι στο θέατρο, την ταινία.

      Διαγραφή
    3. Αυτό που περιγράφεις είναι δυσκολότερο. Οι διάλογοι στους οποίους συμμετέχεις έχουν συμμετοχή νευρώνων, αδένων, εκκρίσεις ορμονών . Θάλαμοι , υποθάλαμοι κοκ σε πλήρη λειτουργία.
      Ετούτο ήταν καταγραφή, συγκράτησα δε όσα μου έσφιξαν το στομάχι για τα καλά. Μιλούσαν για ώρες.

      Την ταινία έχω δει κι εγώ

      Διαγραφή
    4. Όπως το θέτεις και για τους λογούς που αναφέρεις, ναι, είναι δυσκολότερο. Και στην καταγραφή, όμως, πάσχω, ασθενική μνήμη... Ενώ έχω –πώς να πω- μία ικανότητα μέσα από απλή παρατήρηση να "πιάσω" την ουσία καταστάσεων, προσώπων κοκ, ακόμα και αν έρχομαι για πρώτη φορά σε επαφή μαζί τους, αν με βάλεις να περιγράψω διαλόγους, κινήσεις, συμπεριφορές κ.λπ., δε θα μπορέσω. Στη θέση σου, ζήτημα να είχα συγκρατήσει 4 γραμμές.

      Αφήνω για αύριο την ακρόαση της εκπομπής. Καλό Σαββατοκύριακο!
      *)

      Διαγραφή
  3. "Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου..."

    Εχω κάνει την ίδια συζήτηση αρκετές φορές και με τους δύο ρόλους, και πλέον καταλήγω με βεβαιότητα σε κάτι που έμαθα πρόσφατα:

    Οταν ρωτήθηκε το γέρικο ζευγάρι πως κατάφεραν να είναι μαζί ευτυχισμένοι επί 65 χρόνια, απάντησαν: "Μεγαλώσαμε σε μία εποχή, που όταν κάτι χάλαγε απλά το φτιάχναμε."

    Αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τσόκο, στις ανθρώπινες σχέσεις, εικάζω πως δεν υπάρχει καμμία βεβαιότητα. Η μια άβυσσος συναντά την άλλη. Είναι ευτύχημα ίσως να επιτευχθεί πόσω μάλλον διαρκέσει πολύ η περίοδος ελάχιστης ενέργειας (η σταθερότερη δηλαδή).

      Σε κάλυψα;

      :)

      Διαγραφή
  4. Όταν ο άνθρωπος γίνεται συνήθεια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι όταν η λέξη συνήθεια αποκτά αρνητική χροιά. γιατί υπάρχουν και οι απολαυστικές.
      καλο Σκ, Ηφ

      Διαγραφή
    2. Ακριβώς!
      Μόλις τέλειωσε και η εκπομπή! Πολύ καλή! Και πολύ καλά κομμάτια!

      Διαγραφή
  5. Η εκπομπή πολύ καλή,την άκουσα σήμερα το πρωί...
    Όσο για το έργο που "έβλεπες" να ξεδιπλώνεται μπροστά σου,πρέπει και οι δύο πλευρές να θέλουν...και να προσπαθούν.Όταν προσπαθεί μόνο ο ένας για τους δύο,δεν φτάνει πόσο δε όταν επαναπαύονται και θεωρούν τον άνθρωπο απέναντι τους δεδομένο.Το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση και δεν θέλω να σε πρήξω πρωινιάτικα.
    Όσο για τη μνήμη σου,ήταν έκπληξη να δω πως υπάρχουν κι άλλοι έτσι...
    Καλή σου μέρα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπάθεια χρειάζεται κι από τις δύο μεριές φυσικά. Χιλιόμετρα να διανυθούν από αμφότερους. Μόνο να: πρέπει - όσο μακριά κι αν είναι τα σημεία εκκίνησής τους - πρέπει να τρέξουν στην ίδια εθνική οδό.

      Αυτό δεν αφορά μόνο τους συγκεκριμένους δύο ανθρώπους οι οποίοι ως παντελώς μου άγνωστοι λειτούργησαν απλά σαν αφορμή.

      Διαγραφή
    2. Η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον (καλό δε λέω) αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση με κοινό παρονομαστή τον σεβασμό (και άλλα πολλά που προφανώς ξέρεις).Όταν δε μπει ο εγωισμός στη μέση...η αγάπη φεύγει από το παράθυρο...(και αρχίζουν "τα γλέντια").

      Διαγραφή
  6. Η εκπομπή ήταν πολύ καλή:)
    σαν να έβλεπα ταινία ο διάλογος που περιγράφεις
    αυτά έχουν οι σχέσεις κ όταν μετράνε χρόνια,φυσικό να έρχεται η φθορά,γι αυτό πρέπει να δίνεις στον άλλο χώρο να αναπνεύσει!!!!!
    το ότι έκαναν τον διάλογο ήταν πολύ σημαντικό γιατί υπάρχουν κ ζευγάρια που κρατάνε τον θυμό μέσα τους κ θεωρούν πως ο άλλος με τα νεύρα θα καταλάβει
    επίσης από την πείρα μου έχω καταλάβει πως η γκρίνια δεν έφερε ποτέ αποτέλεσμα
    ας αφήσουμε λοιπόν την κρεβατομουρμούρα,ας δώσουμε ένα χάδι,έναν γλυκό λόγο το πρωϊ πριν φύγουμε κ οι δύο για δουλειά σε αυτή την τρελλοπόλη κ μια απλή αγκαλιά το βράδυ
    κ ας μιλήσουμε κάποια στιγμή όταν δεν θα είμαστε θυμωμένοι,γιατί λες πολλά που μετά μετανιώνεις
    είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι ευτυχισμένος με τις απλές χαρές κ στιγμές, από το να ψάχνεις συνέχεια για πράγματα
    που θα "γεμίσουν" τη ζωή σου κ που στο τέλος τέλος όλο κάτι σου λείπει ,όλο κάτι περιμένεις,όλο κάτι θα συμβεί συγκλονιστικό κ χάνεις την ίδια τη ζωή σου!!!!
    δεν σημαίνει βέβαια ότι επαναπαύεσαι κ παραιτήσαι κ δεν εξελίσσεσαι σαν άτομο,αλλά προσπάθησε να φτιάξεις μια σχέση χωρίς συνεχόμενη μουρμούρα
    ο εγωϊσμός πρέπει να παραμερίζεται κ να υπάρχουν αμοιβαίες
    υποχωρήσεις αλλιώς χάθηκε η μπάλλα

    χριστίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα, συμφωνώ και προσυπογάφω απολύτως τον ιδανικό μα ΠΑΝΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ του (εκ πείρας) οδηγό υγιών μακροχρόνιων σχέσεων.

      Διαγραφή
  7. κ βέβαια είναι δύσκολο(πως να παρακάμψεις τον εγωϊσμό?) γι'αυτό κ σε ανταμοίβει στο τέλος
    είναι αυτό που έγραψε κ ο chocorello "απλά πρέπει να το φτιάξεις"
    τίποτε άλλο,αρκεί να θες,δεν θες ο.κ.
    ο καθένας τον δρόμο του....

    χριστίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απαραίτητη προϋπόθεση δε το συζητάμε! Ασε τον από πάνω να λέει... :)

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails