στο δεξί συρτάρι

Ένα πακέτο φιλτράκια Swan extra slim με ενεργό άνθρακα, έξι πακέτα τσιγαρόχαρτα, τα δύο Rizzla ασημί με λεπτότατο χαρτί τα τέσσερα Drum που πλέον δεν τα χρησιμοποιώ αλλά συνήθως τα ξεχνά σπίτι μου φίλος καπνιστής και τα κρατώ για καβάτζα, μία ξύλινη σφυρίχτρα – βασιλιάς, με κορδόνι, στολίδι (καταναλωμένων κουφέτων) μπομπονιέρας από βάφτιση, μωρού φίλων, δε θυμάμαι ποιου, πιθανολογώ όμως αγοριού γιατί είναι μπλε χρώματος, μία καρτ ποστάλ από τη Βρετανική Κολομβία του Καναδά που απεικονίζει 2 ινδιάνικα πολύχρωμα τοτέμ – το ένα σε γκρο πλαν, το άλλο πιο πίσω – με φόντο τις πυκνές φυλλωσιές ενός δάσους, την έστειλε ο Ν από το εκεί ταξίδι του 7 μήνες πριν και δεν έχει μπει ακόμα στο μεταλλικό κουτί της αλληλογραφίας, δύο συρραπτικά, το ένα inox Νο 126 και το άλλο κόκκινο Νο 64 – αυτό το έχω από μαθητής, νομίζω το είχε φέρει ο πατέρας μου από το γραφείο του -, δυο κουτιά ανταλλακτικά κλιπ μάρκας Norex, ένα επίπεδο πλαστικό αντικείμενο σε σχήμα @ με ενσωματωμένο μικροσκοπικό κοπίδι που γράφει πάνω του sepe και δεν έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ, ένα παρατημένο σετ ακουστικά-ψείρες Phillips χρώματος μαύρου που με ενοχλούν στα αυτιά λόγω μεγέθους - των ακουστικών -, μια ληγμένη κάρτα απεριορίστων διαδρομών με ενσωματωμένο τον πρώτο  χάρτη του μετρό από τότε που αυτό αριθμούσε 8 μόνο σταθμούς καθώς και μια άδεια εισόδου σε όλα τα υπουργεία που έχει χάσει την ισχύ της εδώ και χρόνια, αναμνηστικό από την πρώην δουλειά, ένα πρωτόγονο ηλεκτρονικό παιχνίδι “Trojan Horse” δύο κουμπιών (ρίχνεις γέφυρα στους Τρώες να μπουν στην Τροία – κουμπί 1 - και πυροβολείς – κουμπί 2 - τους Έλληνες) του ‘80 για την αγορά του οποίου είχα συνεισφέρει χρήματα από τα κάλαντα, ένα μασούρι παλιών χαρτονομισμάτων σε δραχμές (1 δεκαχίλιαρο, 2 χιλιάρικα, 2 κατοστάρικα  -το ένα με τον Κοραή, το δεύτερο με τον Δημόκριτο -, 4 πενηντάρικα – 3 με τον Ποσειδώνα και 1 με την Αρεθούσα από τη μία και το πανέμορφο θέμα με τα ναυπηγεία από την άλλη - ) και ανάμεσά τους ένα γιουγκοσλάβικο χαρτονόμισμα των 100 δηναρίων, ένα καλογυαλισμένο κομμάτι αλυσίδας ποδηλάτου που κάποτε χρησιμοποιούσα ως μπεγλέρι, ένα κρητικό μαχαίρι  4 εκατοστών με εγχάρακτη (ηλίθια) μαντινάδα, σε θήκη, αγορασμένο το 1987 στις πρώτες μου επίσημες (γιατί σκαστός είχα ξαναπάει) – χωρίς οικογένεια - διακοπές, το μεταλλικό γιογιό που μου είχαν δωρίσει σε κάποια γενέθλια οι κουμπάροι μου (πριν γίνουν κουμπάροι μου) και μάλλον δεν έπιασε τόπο καθότι ανέκαθεν αζύγιαστο, ένα σελοτέιπ σε διάφανη πλαστική θήκη, μία κονκάρδα των Fiery Furnaces που είχα αγοράσει στη συναυλία του συγκροτήματος στο ΑΝ, 2 ρολά ανταλλακτικών σελοτέιπ στη συσκευασία τους, ένα USB card reader, μια μαυροασημί ταμπακέρα – μεταλλική κι αυτή – δώρο παλιών συναδέλφων, αυτή θα πεταχτεί ή μάλλον θα χαριστεί στο Καραβάνι Αλληλεγγύης,  1 ροδέλα view master  που της λείπουν τα μισά εικονίδια, τα υπόλοιπα είναι φωτογραφίες από διάφορα ευρωπαϊκά αξιοθέατα,  το swatch με το μπρασελέ στο χρώμα χαλκού που μου είχε χαρίσει ο θείος Α, είναι χρόνια που δε φοράω ρολόι, 2 κουτιά συνδετήρες Νο3 και Νο4, ένας τρίποδας τσέπης φωτογραφικής μηχανής, άλλο ένα δεκαχίλιαρο σε δραχμές κι αυτό, ένα συρταρωτό κουτί από χαρτόνι που φιλοξενεί τρεις σφραγίδες, μια με το ονοματεπώνυμό μου και δυο άλλες ότι να ‘ναι, 4 κόλλες, οι τρεις εκ των οποίων stick, αγαπημένη μου παρόλο που δεν κολλάει αυτή που είναι μάρκας “ Μπόλεκ και Λόλεκ”, δώρο φίλης από την Πολωνία, μια θήκη γυαλιών με το ανακατασκευασμένο (για περίπτωση ανάγκης) δεύτερο ζευγάρι γυαλιών που φόραγα παλιά, έναν τεράστιο μεγεθυντικό φακό που απέκτησα μικρός αφότου όμως είχε περάσει η μανία μου με τους μεγεθυντικούς φακούς, ένα κουτί κάρβουνα ζωγραφικής Pelican (64 δρασμές), 1 κουτί κηρομπογιές κι άλλο ένα με νερομπογιές, ένας μαγνητικός σελιδοδείκτης “lovely day for a GUINESS”  με τα μαυροπούλια – σήματα κατατεθέντα της εταιρίας – να κουβαλάνε 3 pints έκαστο στα πορτοκαλιά τους ράμφη,  Ιρλανδία 2003, ο αγαπημένος μου φακός στυλό χωρίς μπαταρίες, ένα vintage κομπιουτεράκι Sinus 70, άλλη μια μεταλλική ταμπακέρα που είναι ταυτόχρονα και  χειροκίνητη συσκευή που στρίβει ….αυτόματα τσιγάρα, 2 πακέτα post it, κίτρινο κλασσικό και πράσινο, 2 χάρακες, ένα μοιρογνωμόνιο, δυο τρίγωνα, ένα φλουρί βασιλόπιτας 1999, δύο γυάλινα μικρά δοχεία, το ένα γεμάτο καρφίτσες το άλλο βίδες, ένα αποσυρραπτικό, ένα δερμάτινο αχρησιμοποίητο πορτοφόλι αποκλειστικά για κέρματα – δώρο κι αυτό - , μια κάρτα ΑΒplus, ένα ψαλίδι, το καλό μου Seiko ρολόι χειρός, το φόραγε η γιαγιά μου όταν σκοτώθηκε, κι άλλα τσιγαρόχαρτα (4 πακέτα) με γεύση σοκολάτας, τσίχλας και πορτοκάλι, 2 στρατιωτικά σιρίτια και 2 λοχιόσημα με σκρατς αγορασμένα όλα στο Μοναστηράκι, μια ασημένια πεταλούδα, ένα κουτί πεχαμετρικά χαρτιά Merck, ένα μπρελόκ με μια μεταλλική μικρή ράβδο λίγο παχύτερη από σπίρτο, η οποία κρύβει στα σπλάχνα της τρία κατσαβίδια, ένα ηλεκτρονικό θερμόμετρο/βαρόμετρο με καλώδια, στη συσκευασία του, ένα πλαστικό μπεζ μονόκυαλο, ένα ποτήρι ζέσεως των 20 ml, sneezy υγρα μαντηλια για το κρυολόγημα,  έναν  μετατροπέα δραχμών σε ευρώ, μια κάρτα μνήμης φωτογραφικής μηχανής 32 mb, ένα κουτί ασπιρίνες Bayer, έναν κάλυκα από σφαίρα, ένα γεμάτο καθαριστικό σπρέι για τα κρύσταλλα των γυαλιών, ένα κόκκινο πλαστικό πράγμα με ένα κουμπί που το πατάς και σου βγάζει τυχαία Ναι, Όχι, Μπορεί, για να παίρνεις τόσο απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα όσο και κάποιες από τις αποφάσεις σου, ένα ξυλόγλυπτο ψάρι – ξύλο πεύκου - με μάτια αλουμινίου που είχα φτιάξει φυλώντας σκοπιά με την ξιφολόγχη μου, μια κασσέτα BASF που πάνω της αναγράφεται με ξένο του δικού μου γραφικού χαρακτήρα: "διάφορα", 1 κουτί προφυλακτικά DUO,  δυο τομίδια - αγγλοελληνικό και ελληνοαγγλικό - του λεξικού Αστήρ, έκδοση 1962, που αν κρίνω από την ημερομηνία θα πρέπει να ήταν της δεκαεννιάχρονης τότε μητέρας μου που μάθαινε αγγλικά, μια μαύρη μινιατούρα αναπτήρα zippo με ένα χασισόφυλλο ζωγραφισμένο στη μία όψη, τα γυαλιά ηλίου μου, ένα χάρτινο πακετάκι με βελόνες γραμμοφώνου LION, 4-5 βύσματα και αντάπτορες που όποτε τα ψάχνω απλά δε τα βρίσκω, ένα κυλινδρικό πράσινο πλαστικό κουμπί που εάν το πιέσεις κάνει τον ήχο ενός τριζονιού και έχει μείνει πρόσφατα από μπαταρία μετά από δεκαετίες χρήσης, ίσως το καλύτερο άχρηστο δώρο που έχω πάρει ποτέ, άλλη μια σφυρίχτρα μεταλλική αυτή από εκείνες που μοίραζε η μάνα μου σε όλους μετά το σεισμό του 99, ένα σουβερ σε σχήμα δίσκου βινυλίου από το Παρίσι, The Coasters γράφει πάνω, δυο στικάκια USB, το ένα για ασύρματη blue tooth σύνδεση, το άλλο απλό αποθηκευτικό των 360Mb, 3 διάτρητες πλαστικές επιφάνειες με την αγγλική γραμματοσειρά για σχέδιο, μια χάντρα μπλε για το κακό μάτι, ένα μπλοκ με σημειώσεις στο πόδι από ταξίδι στο Λονδίνο, αγορασμένο πριν την αναχώρηση απ’ το Ελ Βελ, συνήθιζα να έχω πάντα μαζί μου μπλοκάκια και στυλο να σημειώνω ότι μου κατέβει στο μυαλό - τώρα απλά πατάω record σε μια εφαρμογή του καινούριου μου κινητού, 2 πακετάκια πλαστελίνης Blue Tack, ένας στρογγυλός μαγνήτης, ένα συνδετικό κλιπ για επιδέσμους, το τρίπτυχο πτυσσόμενο σύνεργο  για καθάρισμα τσιμπουκιού, 2 ραπιντογράφοι Rotting, ένα πτυσσόμενο φορητό πορτατίφ μπαταρίας για διάβασμα στο κρεβάτι με ενσωματωμένη μέγγενη/σελιδοδείκτη/βιβλιοστάτη , ένα ταμπόν σφραγίδων, μελάνι σε πλαστική φιάλη των 30ml, μερικά ορθογώνια παραλληλεπίπεδα  μεταλλικά κουτάκια/κρύπτες που χρήζουν εξερεύνησης, το ένα από τα δύο cd αιθιοπικής μουσικής  καθώς και άπειρα νανοσωματίδια γκρίζας – απορώ πως τρύπωσαν εκεί μέσα - σκόνης.