οι πρώτες κλωτσιές

Εκατοντάδες βιβλία, δίσκους και ταινίες αργότερα, συχνά πυκνά ανατρέχουμε – παρέα ή κατά μόνας δεν έχει σημασία - στα πρώτα σημεία αναφοράς. Αυτά που με τον άλφα ή βήτα τρόπο κλώτσησαν τους εφηβικούς μας κώλους να γράψουμε το δικό μας αισθητικό δρόμο (άνω τελεία) αρκετές μοίρες μακρύτερα από την πεπατημένη λεωφόρο της φωσφορίζουσας δεκαετίας του '80. 

Ο θάνατος του Χρόνη Μίσσιου με έκανε να αναπολήσω κρίκους της αλυσίδας όπως ο Μπόρις Βιαν, ο Καμύ, ο Jarmusch κι ο Καουρισμάκι, η χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλούμ, οι Cure, ο Μπουκόφσκι, o Tom Waits, ο Μπάρροουζ, ο Έντικα, η Καρδιά του κτήνους, το Αντί, ο κος Harley, οι Stranglers και οι Τρύπες, το Αλκαζάρ στους Αμπελόκηπους, οι Housemartins, o Bowie, το Στούντιο και η Έλλη, ο Αγγελόπουλος, ο Μάτεσις, το Παρα Πέντε και η Βαβέλ, ο Percy Adlon, οι REM, το Happening, οι Ramones, ο Πετρόπουλος, η συναυλία της Siouxsie στο Σπόρτινγκ, το κανάλι 15, οι Pixies, αλλά και πολλούς ακόμη από εκείνους που σε έκαναν να νιώθεις εκτός θέματος όταν οι κουβέντες κάποιας σχολικής παρέας απομακρυνόταν από τις χαβαλοδιηγήσεις της καθημερινότητας. Νοσταλγία δεν το λες, μιας και με τους περισσότερους κρίκους εξ' αυτων έχω ακόμα σχέση, ίσως φόρο τιμής όμως το λες.

#

Παρασκευή 23/11, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα θα βρίσκομαι στο στούντιο του indieground για 2 ώρες. Όποιος/α επιθυμεί να ακούσουμε παρέα τα τραγούδια που έχω διαλέξει, μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:

υγ. Με τον πρώην συγκάτοικο και τον ψηλό οικοδεσπότη, καθόμασταν πολλές φορές και κουβεντιάζαμε τις νύχτες για τους παραπάνω κρίκους. Κάποιες φορές μας έβρισκε το πρωί σε ένα παγκάκι. Ακριβώς όπως οι τρεις φίλοι της φωτογραφίας που τράβηξα Κυριακή πρωί, διασχίζοντας το πάρκο της γειτονιάς, στο δρόμο για το Μοναστηράκι. Κάποιες άλλες κάναμε τους εσκιμώους στην Αθήνα.

Είπαμε δεν είναι νοσταλγία, είναι φόρος τιμής.