γεγονότα που σε σημαδεύουν

Αν εξαιρέσεις τις πασούλες – μπάλα μας ένα νεράντζι - που παίξαμε με τον Τ. το απόγευμα, κουβεντιάζοντας, πάνω κάτω τον ίδιο δρόμο κάπου στα Μυκονιάτικα, μπαλαδόρο δε με λες. Μπορούν να στο επιβεβαιώσουν όσοι με έχουν συναντήσει έστω και μία φορά. 

Βαρύς κι ατάλαντος εξ απαλών ονύχων σε οποιοδήποτε σπορ, έπιανα συνήθως τη θέση κάτω από τα (αόρατα τις περισσότερες φορές) δοκάρια όποτε χρειάστηκε να παίξω  ποδόσφαιρο.  Η καριέρα μου ως τερματοφύλακας δε, πήρε την κατιούσα τη μέρα που γεμάτος υπερένταση, εκτινάχτηκα με άψογα αντανακλαστικά και έβγαλα κόρνερ μια καραβολίδα  με το …μάτι μου. Δε θυμάμαι αν νικήσαμε τελικά ή αν κόπηκε το δίτερμα στη μέση μιας και το αίμα στο σκισμένο από τα γυαλιά μου βλέφαρο δεν έλεγε να σταματήσει με τίποτα.  

Με μπανταρισμένο το καλό μου μάλιστα μάτι μετά το νοσοκομείο - ράμματα δεν έκανα, μόνο η προϋπάρχουσα βλεφαρόπτωση  επιδεινώθηκε (από 3/10 στην κλίμακα Thom Yorke έφτασε το 4,1/10) - πέρασα άπειρες βαριεστημένες ώρες μοναξιάς στο σπίτι ψάχνοντας οτιδήποτε ψάχνεται.  

Κάπου εκεί ήταν που έπεσα και από τα σύννεφα -  δεν μπορείς να φανταστείς την έκπληξή μου - όταν διαβάζοντας το ημερολόγιο της αδελφής μου, είδα την ακατανόητη φράση: "ο αδελφός μου είναι μαλακισμένο".  Έκανα μια βδομάδα να της ξαναμιλήσω. 

Belle and Sebastian - I don't Wanna Play Football