η ομπρέλα

Έξω ρίχνει καρέκλες, γατιά και σκύλους και εγώ είμαι έξω. Μετά από δουλειά. Η ομπρέλα μου ανοίγει με την τρίτη και βιαιότερη προσπάθεια ενώ ήδη εικάζω διαισθητικά τις τιμές στροφορμής του νερού στους αστραγάλους  μου. Λεωφορεία, τρόλεϊ, ταξί απεργία, οπότε κατηφορίζω – ο μόνος πεζός - τους χείμαρρους του Στρέφη, προς το μεγάλο ποτάμι της Αλεξάνδρας. 

Στη Βουλή έχει ανάψει η κόντρα για τα νέα μέτρα - με φτάνουν τηλεοπτικές ριπές ομιλιών από ανοιχτά παράθυρα -, την ώρα που συνειδητοποιώ πως η αντανάκλασή  της ομπρέλας μου είναι λίγο μόνο μεγαλύτερη από το μισό του παλιού της κυκλικού εαυτού. Επιλέγω να προστατεύσω από τη θεομηνία (sic) τη δεξιά πλευρά του εαυτού μου (-tiftis), αυτήν με την ψύξη και τα έμπλαστρα για να μη χειροτερέψει και όχι από κάποια παραπανίσια στοργή. Κρίμα να χαλάσει σκέφτομαι, είναι η αγαπημένη μου ομπρέλα, με τα μαυρομπορντώ της λαχούρια, πτυσσόμενη, από τετραετίας κληρονομιά του καλύτερού μου μπάρμπα. 

Πρώτη κίνηση μόλις βγαίνω λεωφόρο να πάρω μια Φιξ από το περίπτερο, δεύτερη να στρίψω ένα τσιγάρο, τρίτη να ειδοποιήσω τον Ν., να έρθει να με μαζέψει – θα αργήσει λίγο είπε -, τέταρτη να βρω αξιοπρεπές στέγαστρο. Καταλήγω στο παρατημένο κινηματοθέατρο Ζίνα, «Τι βουλή θα παραδώσεις μωρή;» γράφει η σβηστή πινακίδα από πάνω μου. Κάτω από τη μαρκίζα δεν είμαι μόνος.

Είμαστε τρεις άνθρωποι – συνομήλικοι κρίνω - με τρία τενεκεδάκια και τρία κινητά στα χέρια. Εγώ μπύρα, ο νευρικός κουστουμαρισμένος μαύρος καφέ και η ευτραφής καθισμένη στα μαρμάρινα πλακάκια του θεάτρου λευκή, Fanta. Ανταλλάσσουμε χαμόγελα συμπάθειας αρχικά, κι έπειτα αμήχανες κουβέντες για τον καιρό, για την απεργία, για το πώς θα γυρίσουμε σπίτια μας.  

Η λευκή γυναίκα με τη Fanta, δεν είναι πλέον σίγουρη αν θα έρθει να την πάρει ο πατέρας της. Δέχεται να την πάμε με το αμάξι μας λίγο παραπάνω, να 'ναι κοντά στο σπίτι της. Στο δρόμο μια κλούβα με ματατζήδες περνάει δίπλα μας κορνάροντας και ρίχνει νερά μέσα στο ανοιχτό μου παράθυρο. Το έχω ανοιχτό γιατί η γυναίκα στο πίσω κάθισμα μυρίζει. Μυρίζει αφόρητα. 

Όταν κατεβαίνει τη βλέπω πως δεν έχει ομπρέλα.  Της χαρίζω τη δική μου, είναι σπασμένη λέω αλλά καλύτερα από το τίποτα, μέχρι να πας σπίτι. Πριν της τη δώσω κολλάω στο ύφασμα τη μύτη μου για μια τελευταία ανάμνηση, γιατί, ξέχασα να το αναφέρω, παρά τα βροχοπλυσίματα που έχει φάει κρατάει ακόμα τη μυρωδιά της κολόνιας του μπάρμπα μου. 

Αυτή που φορούσε από τη μέρα που γεννήθηκα ή και πιο πριν.

 #

Παρασκευή 09/11, στις 10:00 το πρωί όπως πάντα θα βρίσκομαι στο στούντιο του indieground για 2 ώρες. Όποιος/α επιθυμεί να ακούσει μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ: