29 Νοεμβρίου 2012

στην αναμονή




Ιπποκράτειο 2012, το μηχάνημα μου έφτυσε το χαρτάκι προτεραιότητας με το νο 21, στα ιατρεία εξετάζονταν το νο2. Δυο ώρες αργότερα εξετάζεται το Νο 5. Απελπισία

Δίπλα μας ένας γιγάντιος άντρας με τιράντες, παρέα με τη σύζυγό του και τον κολλητό του - τον πιο μικρόσωμο μαύρο που έχω δει ποτέ, βαριά 1.50 με το καπέλο που δεν το ‘βγαλε στιγμή -  είναι η μόνη όαση στην αφόρητη μα δικαιολογημένη μίρλα των κοντά εκατόν πενήντα ανθρώπων που συνωστίζονται περιμένοντας. Λένε αστεία, γελάνε, και οι τρεις τους, γελάμε κι εμείς που τους ακούμε, νευρικά γέλια, κολλητικά.

Ο κόσμος ξεσηκώνεται, καλά εκεί γράφει «Μέσος χρόνος αναμονής 680 λεπτά» λένε, μα εμείς περιμένουμε ήδη τρεις ώρες, μας κοροιδεύουν; Θα ‘θελα να τους εξηγήσω πως η αναμονή προβλέπεται βαρύτερη απ’ ότι φαντάζονται, κωλώνω όμως, που να τους μαθαίνεις τέτοια ώρα τις μονάδες χρόνου, τις υποδιαιρέσεις του και προπάντων τη διαίρεση.

Κάποιοι φεύγουν, καλύτερα να πεθάνουμε σπίτια μας λένε, παρά στην ουρά. 
 
Ο κύριος Ευτύχιος (του Τιμολέοντα παρακαλώ, έλεγε και ξανάλεγε) λίγο παρακάτω στα ενενηνταφεύγα έχει έρθει μόνος του στο νοσοκομείο φορώντας μόνο την πυτζάμα του, δεν αισθανόταν καλά στο σπίτι, ήρθε άρον άρον και δεν έφερε ούτε το βιβλιάριό του. Ανθρακωρύχος Χαλκίδας αυτός, ευγενέστατος μα ηχηρός, άμα πέσω να με δει κανάς άνθρωπος είπε στον σεκιουριτά που του έκλεισε θυμωμένος την ανοιχτή πόρτα την πόρτα της τουαλέτας.  «Περαστικά κυρ Ευτύχη τον χαιρέτησα όταν έφευγε για τον πέμπτο ξαπλωμένος σε φορείο.

Όχι περισσότερο από πεντέμιση ώρες αργότερα ήρθε η σειρά μας.  Θα κάνουμε εισαγωγή. Πήρα βιβλιάρια, τσάντες, εισητήρια, και πάτησα δύσθυμος τα κουμπιά του ασανσέρ. Φωνές από τα ιατρεία.  Πανικός. Ο τεράστιος γελαστός άντρας μόλις έπαθε έμφραγμα την ώρα της εξέτασης. Περαστικά σε όλους. 





#
Εκτός απροόπτου αύριο Παρασκευή 30/11, στις 10:00 το πρωί θα βρίσκομαι στο στούντιο του indieground για 2 ώρες. Όποιος/α επιθυμεί να ξεσκάσει παρέα με τα τραγούδια που έχω διαλέξει, μπορεί να συντονίσει τις οπτικές του ίνες στο δίκτυο του indieground online radio,  πατώντας εδώ:





4 σχόλια:

  1. απαπα δεν τα μπορώ.. και πλησιάζει και η δική μου αναμονή.. περαστικά να είναι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είχα πάει έναν φίλο μια φορά στα εξωτερικά. Δεν ήταν κάτι το σοβαρό αλλά οι ώρες της αναμονής ήταν ομολογουμένως όλα τα λεφτά. Πρέπει να κάτσω να τα γράψω κάποια μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις πρώτες στιγμές μέσα σε ένα νοσοκομείο είμαστε όπως είμαστε και στην κανονική μας ζωή. Μετά από λίγες ώρες - αναμονή, νοσηλεία, επίσκεψη δεν έχει σημασία - βγάζουμε άλλο πρόσωπο. Θα έλεγα πιο ανθρώπινο. Εκ μεγάλης πείρας. δυστυχως.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails