ανάρτηση ανάρτηση

Κάθομαι με το στυλό στο χέρι μπροστά από ένα λευκό χαρτί και περιμένω μάταια να με δροσίσει η αναπνοή της έμπνευσης. Μετάφραση: κάθομαι με δάχτυλα εκκρεμή πάνω από ένα μαύρο πληκτρολόγιο μπροστά από ένα κενό έγγραφο word και το κοιτάζω.  

Για ένα τρίλεπτο – μπορεί να κρατάει παραπάνω αλλά εμένα τρίλεπτο μου φαίνεται - είμαι άδειος, εντελώς άδειος, δε σκέφτομαι τίποτα, και νιώθω υπέροχα. Μετάφραση: Κάθομαι σα χάνος (sic), δεν έχω τίποτα ανακοινώσιμο να πληκτρολογήσω και δε με νοιάζει καθόλου.

Ο κέρσορας προχθές, χάιδεψε άφοβα το delete this blog  όπως το μαχαίρι της μαρμελάδας τον καρπό ενός εφήβου, έλειψε μόνο η ανατριχίλα που έπεται της επαφής του κρύου μέταλλου με το δέρμα. Μετάφραση: Προχθές  ανέβαλλα στο just την διαγραφή του «παρόντος ιστολογίου», και οι δύο κινήσεις έγιναν χωρίς λόγο και χωρίς ενοχές.

Εξάσκησα τον τελευταίο καιρό, ξανά τον προφορικό μου λόγο. Διηγήθηκα και, ας μην είπα όσα θα θελα, η βαλβίδα υπερφόρτωσης έπεσε στα φυσιολογικά όρια. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ευθύνεται κι  αυτό που έχουν αραιώσει λίγο οι αναρτήσεις αναρτήσεις εδώ μέσα.

Εντωμεταξύ παρόλο που αγνοώ σε ποιο στάδιο του DABDA είμαι, δεν ξέρω καν για ποιόν (απ’ όλους;) λόγο βρέθηκα να ανεβαίνω – ή κατεβαίνω - τα σκαλιά του, είμαι σχεδόν σίγουρος πως - αν με ρωτήσει κανένας - θα απαντήσω: "Καλά είμαι, όλα καλα", γνωρίζοντας ωστόσο πως έχω υπάρξει και καλύτερα (και χειρότερα φυσικά). Αμετάφραστο.

 

Για να μην κλείσει έτσι άδοξα αυτή η ανάρτηση, θα γράψω για τις εικόνες που πέρασα σήμερα Κυριακή.

 η Κυριακή (μέχρι τώρα)

Διαθλασμένα από λογής τζάμια και παραθυρόφυλλα πρόσωπα συμπολιτών θυμίζουν βυζαντινές εικόνες του 13^ου αιώνα. Το ίδιο και οι αντανακλάσεις τους στα διπλά τζάμια του μετρό, μόνο που αυτές καθαρότερες, δείχνουν μεταγενέστερες, να υποθέσω του 18^ου.  Δεν έχω τα κουράγια να φωτογραφίσω στα φανερά, γι αυτό βάζω στην ανάρτηση μια δανεισμένη από το δίκτυο αγιογραφία. 

Πεζός έξω από μια εκκλησία με μεγάφωνα στην Ιερά Οδό, κοντοστέκομαι να ακούσω μια δυο ψαλμωδίες ενώ χαζεύω τα παρακείμενα υλικά γκρεμισμένων οικοδομών προς πώληση. Έχω χρόνια να πάω εκκλησία –γάμοι, βαφτίσια και κηδείες δεν πιάνονται - και σήμερα τα ορθόδοξα μάντρα επηρεάζουν θετικά  το νευρικό μου σύστημα.

Προχωράω τελικά και συνεχίζω το μέτρημα, σήμερα μετράω πεθαμένους φοίνικες, φαγωμένους από το απεχθές αφρικανικό σκαθάρι. Πίσω από κάθε φοίνικα - ζωντανό ή μαραμένο - υπάρχει κι ένας γέρος που κατουράει. δεν υπερβάλλω. Αρχίζω να μετράω γέρους. 

Στο σταθμό Μοναστηράκι λίγο νωρίτερα, ακούω τη μουσική που παίζουν τα μεγάφωνα μέχρι να φανεί ο συρμός. Κυριάκος Σφέτσας, Στο δρόμο, με τη Γώγου. Τόσο ταιριαστό που καταντά αφόρητο σάουντρακ της μελαγχολίας ενός άδειου σταθμού. Άσε ρε σκηνοθέτα να σκεφτεί τίποτα κι ο θεατής από μόνος του.

Φάτσες άγνωστων ανθρώπων με ρωτάνε για δίσκους που πήρανε ή σκοπεύουν να πάρουν. Απαντάω πάντα "καλός είναι". Δεν ξέρω ούτε γιατί μ’ έχουν σταμπάρει, ούτε πως τους έχει κάτσει ότι ξέρω τα πάντα. Έχω χάσει μετά τιμών την ανωνυμία μου στο παζάρι. 

 Έσπασα την ομερτά μου μόνο στο πιο γκρινιάρικο ζωντόβολο, συμψάχτη δίσκων (με θεωρεί αντίπαλο και όποτε με βλέπει τρέχει να προλάβει - χρόνια τώρα - τα πάντα πριν από μένα) του παζαριού. Σήμερα - πιο γρουσούζης από ποτέ - δεν έχει βρει τίποτα. Του προτείνω έναν καλό δίσκο που δε θα αγοράσω εγώ, κρίμα να φύγει με άδεια χέρια. Ενθουσιάζεται και εγώ αποδυκνείω - σε ποιον θα μου πεις - ότι (άμα θέλω) είμαι καλός.

"Πάρτε κύριε δίσκους με ΜΗΔΕΝ ευρώ", μου λέει το γυφτάκι, Ρώτα τη μαμά σου πόσο φίλε μου, δε σε συμφέρει του λέω, αλλά η μαμά του πανηγυρίζει στο κινητό της την πώληση ενός μπαούλου αντί 5 ευρώ. Αγοράζω Eyeless in Gaza και ένα live  των Bauhaus χωρίς εξώφυλλο το δεύτερο και η μάνα του με χρεώνει 2 ευρώ. Λίγο αργότερα θα βάλω στην τσάντα έναν Άκη Πάνου και το "Να ‘μαστε πάλι εδώ Αντρέα", του Ρασούλη με το μετέπειτα βλάκα Μικρούτσικο τραγούδι που μου κολλάει – χωρίς ντροπές - από καιρό σε καιρό.

Αυτό τραγουδούσα από μέσα μου στην πολύ καλή βόλτα που κάναμε αργότερα με τον Ν. στο αρχαιολογικό μουσείο. Επίσκεψη φυσικά και στις αίθουσες του. Τώρα χορτάτος από σπιτικό μουσακά, πάω να συνεχίσω το Middlesex του Ευγενίδη  στον καναπέ ακούγοντας Lily Allen (wtf?), το δίσκο που έχει αυτό.

Φωτογραφίες από το μουσείο αργότερα.

 υγ. Αν κανείς θέλει να κατεβάσει ως podcast την προχθεσινή επετειακή εκπομπή για την 28η μπορεί να το κάνει πατώντας ΕΔΩ ή να την ακούσει κατευθείας από  εδώ:

θενκς θηφ