μια πλούσια σε συναισθήματα ανάρτηση

Λοιπόν, ΝΑΙ! Σε μια απόλυτη ταύτιση με τον αγαπητό Charlie Brown, ομολογώ πως τρέφω για τη δισκοθήκη μου τα καλύτερα των  συναισθημάτων. Ειδικά τώρα που απέκτησε ένα ακόμη κόσμημα από βινύλιο: Το "Peter Pan Hits The Suburbs", των θρυλικών The Astronauts από το 1981. (Ντάξει, σε επανέκδοση είναι αλλά καθόλου δε με ενδιαφέρει.).

 
Το δίσκο, ένα μίγμα ανεξάρτητου ψυχεδελικού φολκ πάνκ, τον συστήνω ανεπιφύλακτα. Στις δισκοκριτικές δεν είμαι καλός, δε μπορώ για παράδειγμα να γράψω πέντε λόγια για ένα δίσκο χωρίς να συμπεριλάβω στομφώδη επίθετα - αν και για τούτον το δίσκο πιστεύω ότι θα ακριβολογούσα - και γι αυτό το αποφεύγω. Πολλές φορές όμως όταν θέλω να "πορώσω" κάποιον για  ένα άλμπουμ, καταφεύγω σε μια "βίαιότερη" μεθόδο. Αυτή περιλαμβάνει κάθισμα του νέου ακροατή στον καναπέ μου, ακρόαση με το στανιό με υποχρεωτική αλαλία για όση ώρα παίζει ο δίσκος, κοίταγμα κάθε τόσο στα μάτια του υποψήφιου φαν και μια μονότονη επαναληπτικότητα στη μονογράμματη ερώτηση: Ε; Ε; Ε; από μέρους μου με ταυτόχρονη καταφατική κίνηση του κεφαλιού μου.

Peter Pan Hits The Suburbs

 Protest Song

I live my own life - do what I want - say what I mean
And you've got your own hope - strange ambition - different dreams
So who are you to say I'm wrong?
And who am I to say I'm right?
Though we live in separate ways, why do we argue, always fight?

A man who disagreed with a regime was termed a rat.
One night, some men came round - "we've read your books, we'd like a chat"
And then they kicked him round the cell
With cigarettes they burnt his face
Said "Remember, we're the law. Do you love your family, your dwelling place?"

And it seems that fools control the world, the nuclear button, the poison pen.
Most of us are in the dark, but then we're only little men.
But little men have mouths to feed
And little men don't want to kill
So little men are never told unless, of course, the earth stands still.

We have got a chant, ain't got a chorus, ain't even got a name
But it helps us through the night to know we don't share the blame
It's just another protest song ("Oh what a pretty protest song")
With words to try and make you think ("I think I'll go and have a drink")
But come the dawn resume your search for your ultimate power
Your missing link.

 Και δεν είναι μόνο που ξανακούω το δίσκο, είναι που το Protest Song, από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια με γλιτώνει τουλάχιστον με τον πρώτο στίχο του του από μια γραμμένη εν θερμώ ανάρτηση/μήνυμα με πολλαπλούς αοδέκτες, που "αχτένιστη" ξεκινούσε κάπως έτσι: 

Μη χάνεις την ψυχραιμία σου, σου λέω, συγκρατήσου. Ακούς; Κι ο πιο αδιάφορος άνθρωπος του πλανήτη θα πρόσεχε πως τον τελευταίο καιρό έχεις χάσει την ικανότητα να κρατάς το ζωνάρι σου δεμένο. Ναι ξέρω, χώρισες, φοβάσαι, κινδυνεύει η δουλειά σου, τα οικογενειακά σου πάνε κατά διαόλου, σού ‘κοψαν το μισό μισθό αλλά να σ’ ενημερώσω πως και οι δικές μου οι ανοχές βαίνουν σε οριακά  limit down. Δεν ξέρεις τι μπορεί να κουβαλάω στην καμπούρα μου κι εγώ, μην κοιτάς που πια δε στα λέω. Αν το σκεφτείς λιγάκι θα δεις ότι τελευταία σου ζητάω ελάχιστα, σου μιλάω όλο και λιγότερα, θα δεις ότι κατά πως λένε χαθήκαμε λιγάκι, κι ίσως και να χαθούμε περισσότερο, ίσα που να σκαπουλάρω το εγκεφαλικό.