Κρήτη 2013

 Καλομαθημένος στις ανέσεις του αεροπλάνου (τραίνα, αυτοκίνητα, αεροπλάνα και καράβια επιστρατεύτηκαν για τη μεταφορά μας προς και από το Καραβοστάσι), ας όψονται τα δωρεάν μίλια του Ν, που μας έστειλαν στην Κρήτη με αντίτιμο μόνο τους φόρους του αεροδρομίου, ήρθα γρήγορα αντιμέτωπος με την ωμή πραγματικότητα ενός ταξιδιού επιστροφής με καράβι χωρίς καμπίνα. Μόλις τελειώσαμε με τον Λ. τις μπύρες στο κατάστρωμα επέστρεψα στο χώρο που θα στέγαζε(?) τον νυχτερινό μου ύπνο όταν μια διάχυτη μυρωδιά καμαμπέρ με βάρεσε στη μύτη.

• Φίλε ξύπνα!
• Ε;
• Ξύπνα και σε παρακαλώ βάλε τα παπούτσια σου.
• Ε;
• Ναι, φόρεσέ τα τώρα
• Ε; Γιατί;
• Γιατί βρωμάνε τα πόδια σου και δεν τη βγάζω μέχρι το πρωί. Ούτε εγώ, ούτε οι γύρω.

Το ταξίδι για Πειραιά, κύλησε χωρίς άλλα απρόοπτα, κι εγώ στην άβολη στάση του σίγμα του τελικού αναλογιζόμουν τις προηγούμενες τέσσερις μέρες. Τις μέρες που αγάπησα την Κρήτη (ή τουλάχιστον ένα μέρος της) και τους καλούς ανθρώπους της (ή τουλάχιστον αυτούς που γνώρισα) καθώς κατά τις προηγούμενες εκεί επισκέψεις μου ομολογώ πως δεν την είχα βάλει και στην καρδιά μου. (Ο μόνος κίνδυνος που διέτρεξα τούτη τη φορά ήταν όταν πρόλαβα να κεράσω εγώ μια φορά)

εδώ μέναμε

Το μέρος που καταλύσαμε - μην το ψάξεις στο χάρτη, δεν το έχει - είναι ένας όρμος, περιστοιχισμένος από ελιές, έπειτα από αμπέλια, κι ένα στενό μονοπάτι  πριν την παραλία που ενώνει τους δυο απέναντι λόφους στα άκρα του. Στις ρίζες του ενός πάνω στα βράχια και μέσα σχεδόν στη θάλασσα, εκεί που μόλις - χειμώνα καλοκαίρι - πιάνει απάγκιο για τις βάρκες βρίσκεται ένα παλιό πέτρινο κτίσμα, μια πρώην αποθήκη χαρουπιών και λιαστών σύκων – σπίτι σήμερα, που το χτυπάει το κύμα. Εκεί μείναμε. 

Τα πρωινά βόλτες στην εξοχή, περπατώ μόνος, με τα ακουστικά στα αυτιά (παίζει το Manha de Carnaval) και τη φωτογραφική στο χέρι, οι ακτίνες του ήλιου τρυπάνε τα μαύρα σύννεφα και με ζεσταίνουν όταν συνειδητοποιώ σπάνια στιγμή ευτυχίας καταγεγραμμένη εν τη γενέσει της. 

Τώρα από φωτογραφίες καλύτερα να περιμένω να ...εμφανιστούν τα φιλμ των υπολοίπων μιας και οι δικές μου δεν είναι στα σίγουρα αντιπροσωπευτικές του τετραήμερου και της καλοδιάθεσής μας. 

Η "εμπνευσμένη" φωτογράφηση ξεκίνησε από νωρίς. Στο αεροδρόμιο είπα:  - Βγάλε με μία εδώ, και πόζαρα πλάτη:

στις σκιές του Β23

 Έβγαλα και μερικές από το αεροπλάνο. 

Οι καλύτερές μου ήταν αυτές που τράβηξα κατά τη διάρκεια των περιπάτων μου, αλλά μέσα στην αντηλιά κάτι πάτησα κατά λάθος και άλλαξε το φορμάτ των φωτό γι αυτό και κάποιες είναι μακρόστενες.

 Στον Άγιο Νικόλαο, εντόπισα την οδό Walt Disney, η ύπαρξη της οποίας εξηγείται εδώ:The Moon Spinners

 έναν μαθητή του Banksy:

και κολώνες δωρικού ρυθμού για τον αρχαιολόγο του μέλλοντος

Την Καθαρά Δευτέρα, με θράκες, τσίκνες (εγώ πάντως μπριζόλες δεν έφαγα), αλκοόλ και τη γνωστή καλή παρέα την ώρα που ο χαρταετός μας βολτάρει στον αέρα, ενώ των διπλανών βραχυκυκλώνει επιτυχώς τα σύρματα της ΔΕΗ και μας αφήνει χωρίς ρεύμα

εμφανίζεται και ο γνωστός μαλάκας (παντού υπάρχει ένας) στην μέχρι πριν λίγο ήρεμη παραλία με το πειραγμένο αγροτικό, μαρσάρωντας, σβουρίζοντας στην άμμο και διώχνοντας όποιον καημένο πέταγε τον αετό του εκεί. Οι αρχικές ιδέες "Να πάμε να του την πούμε", "Να καλέσουμε αστυνομία/λιμενικό" κλπ δεν ευδοκίμησαν κι εγώ αισθάνθηκα πραγματικά αμήχανα όταν η φράση μου "Εγώ προσεύχομαι από μέσα μου να πέ..." κόπηκε στη μέση από τον κρότο της τούμπας που έφερε ο ακατανόμαστος σπάζοντας τον άξονα του αυτοκινήτου του και κολλώντας για ώρες στη βρεγμένη άμμο.

 Αυτά τα λίγα. Όχι ότι δεν έχω άλλα να πω αλλά είμαι πτώμα. 

Κι ήταν κι αυτό το παράξενο συναίσθημα, να σε φτάνουν σπασμένες οι ειδήσεις, να σε παίρνουν έστω και ξώφαλτσα τα νέα και να σε σκιάζουν στην άκρη της γης (εκεί έλεγα πως είμαι) και να σκέφτεσαι- τι άλλο να κάνεις - άστο, θα τα ακούσω καλύτερα αύριο.