I wanna be your jukebox

 στιγμιότυπο 1

Λεκέδες υδραργύρου συρρικνώθηκαν σε μικρές μπίλιες στο χαλί, τα ρούχα και την κουβέρτα που τύλιγε το σκεβρωμένο λόγω ψύξης σβέρκο μου ενώ το 37 και 4 που έδειχνε μέχρι τότε το old school θερμόμετρο κατέβηκε απότομα και μετασχηματίστηκε μονομιάς  σε αρτηριακή πίεση. Το Τσερνομπίλ στο σαλόνι μου ήταν γεγονός. 

Βλαστημώντας την ώρα και τη στιγμή που το ξέθαψα – το ηλεκτρονικό είχε μείνει από μπαταρία – πάτησα το κουμπί του κόκκινου συναγερμού  και επιχειρήσαμε νυχτιάτικη απυδραργύρωση του χώρου απομακρύνοντας τα μολυσμένα αντικείμενα (ναι, έτσι πρέπει για ρίξε μια ματιά εδώ) εκτός σπιτιού, με απώτερο προορισμό τους τα σκουπίδια. Ανάμεσά τους το χαλί, η αγαπημένη μου φόρμα, μια κουβέρτα και όσα κουτάλια χρησιμοποιήθηκαν για τη συλλογή του τοξικού κωλο-Hg 

Γι αυτό δεν πρόλαβα να κοιμηθώ προχθές γιατί αντίπροχθες έφταιγε μόνο η ψύξη και οι αφόρητοι πόνοι που με ξύπναγαν κατά τη διάρκεια των περιστροφών που συνήθως φέρνω στον ύπνο μου.

 στιγμιότυπο 2

Το βράδυ κατεβαίνω ρομποτικά στο μετρό. Θα πρεπε να βάλω κολλάρο σκέφτομαι και γελάω μόνος μου την ώρα που κατεβαίνω σαν τον R2-D2 στις αποβάθρες του σταθμού. Στο άδειο βαγόνι μπαίνω εγώ και ένα ζευγάρι γάλλων κοντά στα εξήντα.  Οι πόρτες κλείνουν κι εγώ αργά-αργά προσεγγίζω  την εξωτερική πλάτη ενός κουπέ για να στηριχτώ. 

Παρόλα αυτά θα ζήλευες τόσο τα αντανακλαστικά όσο και το επιτυχημένο μπλονζόν που έκανα στο άδειο βαγόνι του μετρό (αλλά σίγουρα όχι και την σουβλιά που με διαπέρασε – είπαμε έχω ψύξη – ) προκειμένου να πιάσω στον αέρα το Γάλλο κύριο που χωρίς να κρατιέται από πουθενά κατέρρεε με το απότομο (?) ξεκίνημα του συρμού. 

 Το «κάνε το καλό κλπ κλπ» σαν επαναλαμβανόμενο μάντρα μέχρι το σταθμό Συντάγματος δε βοήθησε καθόλου στο να συγχωρήσω την αγένεια των φρανσουάδων που όχι ευχαριστώ δεν μου παν αλλά ούτε ματιά ή χαμόγελο δεν μου ‘ριξαν παρόλο που γλίτωσα το σύζυγο του ζεύγους ελάχιστα πριν από την πρόσκρουση του στο πάτωμα του βαγονιού

Άραγε ήμουν αόρατος, οπότε πιθανότατα σκέφτηκαν πως κάποιος άγγελος τους βοήθησε ή ήταν τόσο μαλάκες που θεώρησαν ότι ήταν απλά υποχρέωσή μου να τα κάνω. Τουλάχιστον μου είπε ευχαριστώ η κυρία που της έδωσα το εισιτήριό μου.

 στιγμιότυπο 3

Στο Τζάρμους πρέπει να βάλω ξεσηκωτική μουσική για πάρτυ ενώ  είμαι άυπνος, πονάω, έχω πυρετό κι έχω φάει σούπα και τηγανητές πατάτες με αυγά ενώ είναι Τσικνοπέμπτη.  Παραδόξως για δισκοθέτη (βλέπε: "πάρτυ σε ένα τετραγωνικό μέτρο") φαντασιώνομαι μια ταμπέλα να γράφει  «I wanna be your jukebox tonight» κρεμασμένη στο στήθος μου όση ώρα προσπαθώ να μπω μεταφυσικά στα κεφάλια των φίλων και θαμώνων του μαγαζιού εκλιπαρώντας για κεφάτες παραγγελιές αφού το δικό μου μυαλό επιλέγει μηχανικά και μόνο Mecano, Pixies, Growlers και Lucio Battisti για επόμενο κομμάτι.  Ότι δεν πρέπει να βάλεις δηλαδή σε πάρτυ που δεν κάνεις μόνος σου.

Δεν ξέρω αν ήταν η μπύρα ή ο συνδυασμός της με το κοκταίηλ χαπιών που είχα πάρει νωρίτερα αλλά κατάφερα να εγκλιματιστώ. 

Όταν πας μόνος σου σ’ ένα μπαρ κάθεσαι σχεδόν πάντα στη μπάρα και μάλιστα προς τη μεριά του δισκοθέτη. Αυτό φαντάζομαι συμβαίνει γιατί ο μπάρμαν και ο dj είναι – τουλάχιστον μέχρι να πιάσεις κουβέντα/γνωριμία με κάποιον άλλο ή να έρθει αυτός/η που περιμένεις – οι κοντινότεροι «δικοί σου» άνθρωποι. 

Με την πλάτη γυρισμένη σε μένα, ο μοναχικός συνομήλικος, απολάμβανε το ουίσκι του ακίνητος μέσα στη βαβούρα του χώρου. Τον είδα να πιάνει τον ρυθμό με το ένα πόδι στα πρώτα τραγούδια, μετά με τα δύο, να κατεβαίνει από το σκαμπό αργότερα, να με συγχαίρει με τον αντίχειρα προς τα πάνω, να μπαίνουν σε χορευτικές κινήσεις και τα χέρια του και  προς το τέλος να χορεύει ανελέητα λίγο πριν έρθει η συντροφιά που περίμενε

- Φίλε ευχαριστώ για τη μουσική μου είπε φεύγοντας

- Εγώ σ’ευχαριστώ γιατί ήσουν το τροχιοδεικτικό μου, του απάντησα με ειλικρίνεια. 

 

 στιγμιότυπο 4

Μισή ώρα περπάτημα στο παντέρημο κέντρο της Αθήνας με φέρνουν στα ίσα μου, κι έπειτα ταξί για το σπίτι.

- Μήπως να κλείναμε το παράθυρο γιατί έχω μια διαολεμένη ψύξη και είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα; λέω του ταξιτζή. 

- Ψύξη; Πω, πω! Κι εγώ είχα τις προάλλες και σε καταλαβαίνω φίλε. Που πονάς

- Ώμος, σβέρκος και κεφάλι, αποκρίνομαι κι αυτός ελευθερώνει το δεξί του χέρι απ’ τις ταχύτητες, τεντώνει το δείκτη του και αρχίζει να τον πιέζει στον ώμο μου, το σβέρκο μου και το πίσω μέρος του κεφαλιού μου επαναλαμβάνοντας «εδώ;», «εδώ;», «εδώ;».

Ευτυχώς φτάσαμε πριν με ακροαστεί ενώ με συμβούλεψε να βάλω μια θαυματουργή αλοιφή σε μπλε κουτί με πράσινα γράμματα. Βιξ σκέφτομαι πως θα εννοούσε. 

 στιγμιότυπο 5

Η εκπομπή σήμερα ήταν τουλάχιστον για μένα γλυκύτατη και απολαυστική παρότι ταλαίπωρος.  Ένα μίνι αφιέρωμα 3-4 τραγουδιών στο Breaking Bad, ένα (ημιτελές αυτό γιατί δεν πρόλαβα να παίξω αυτό) στον Bowie και μια μικρή άτυπη συνέχεια προς το τέλος της εκπομπής του κυριακάτικου επεισοδίου, αυτού που κάναμε μαζί με τον Νεκ μεταξύ άλλων.

Για όσους δεν πρόλαβαν τη ζωντανή μετάδοση της εκπομπής - και θέλουν -, υπάρχουν κατά το σύνηθες οι λεγόμενες δεύτερη ευκαιρία για απευθείας ακρόαση

 

  και τρίτη ευκαιρία για κατέβασμα του podcast αυτής με το πάτημα ενός εικονιδίου:

click pic to download

 υγ1. Τα τραγούδια του playlist στο πρώτο δικό μου σχόλιο.

 Καλή ακρόαση σε όσους ακούσουν και καλό Σαββατοκύριακο σε όλους. 

υγ2. Ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι ένας από τους 8 που προκύπτουν από αυτή σε αντίθεση με άλλες φορές που δεν βγαίνει ούτε ένας. Η δε φωτό είναι τραβηγμένη σε κάποιο μοναστήρι αλλά τώρα δε θυμάμαι σε ποιο.