η σημασία που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι

- Καλημέρα, πόσο τις δίνεις τις καρτ-ποστάλ ρε φίλε? ρώτησα τον Ασιάτη ρακοσυλλέκτη που στεκόταν μπροστά από το βαριφορτωμένο με την πραμάτειά του τσόλι. 

Η οδηγία από τις εντολοδόχους της παραγγελίας για την αγορά τουριστικών καρτών (χρησιμοποιημένων-αχρησιμοποίητων δεν τις ένοιαζε· για χαρτοκοπτική θα τις χρησιμοποιούσαν) είχε δοθεί από βραδύς. Μολονότι νυσταγμένος και εκτός αντικειμένου, εγώ, σαν καλός αντιπρόσωπός του όποιου ψάχνει κάτι μεταχειρισμένο, μόλις είχα κάνει την πρώτη μου κίνηση σε ένα από τα παζάρια της Ιεράς οδού. 

Απολαυστικά βαρετός ο διάλογος μεταξύ των δυο συναλλασσόμενων πλευρών - παρότι μέρος του υπήρξε και η φυσική μου παρουσία -, μπορεί να ξεκίνησε κάπως …δυσοίωνα: 

- Δυο ευρώ η μία, κύριε

- Είσαι τρελός μου φαίνεται , αφού θα πάρω καμιά τριανταριά.

- Ε, τότε αντί 60 δώστε μου 50 στρογγυλά να είμαστε κι οι δυο ευχαριστημένοι.

αλλά έληξε έπειτα από αρκετή συνεννόηση, με εκατέρωθεν χαμόγελα ικανοποίησης, τη στιγμή που κατέθεσα στο χέρι του έμπορα 5 κέρματα του 1 ευρώ.

Από τις 30 κάρτ-ποστάλ παρέδωσα στις εντολοδόχους μου τις 29. Η τριακοστή θα τους ήταν στα σίγουρα άχρηστη, φωτογραφία εκδρομική δυο φίλων γαρ, τυπωμένη σε Kodak χαρτόνι με τα κομφόρ παραδοσιακής καρτ-ποστάλ (θέση για το γραματόσημο, μοιρασμένο τον κενό χώρο για το κείμενο του αποστολέα και τη διεύθυνση του παραλήπτη κλπ) στο πίσω του μέρος.

Η καρτο-φωτογραφία αυτή εξαφανίστηκε για 2-3 εβδομάδες στην ακαταστασία του σπιτιού μου άμα τη αφίξει της, και ενεφανίσθη ως διά μαγείας, ξανά, μόλις προχθές πάνω στο γραφείο μου. Και σήμερα λίγο πριν τη βάλω σε εκείνο το κλασσέρ που καταχώνω τις «ό,τι να ναι» φωτογραφίες που πέφτουν ανά καιρούς στα χέρια μου, 

ρίχνοντάς της μια τελευταία ματιά μου ήρθε στο μυαλό - δεν ξέρω γιατί - εκείνο το ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, που έχει τίτλο "Ερείπια της Παλμύρας". 

#

Ερείπια της Παλμύρας

Οσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν

Οσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
                                               Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα

Ηχεί διαφορετικά τώρα που η ανατιναγμένη ιστορία της Παλμύρας έχει ρίξει αυλαία για πάντα, παράξενα· το ίδιο άλλωστε θα συνέβαινε και με όλες τις ανθρώπινες ιστορίες που έχουν γράψει τις τελευταίες τους σελίδες και αφήνουν κάποιες φωτογραφίες αντί άλλων ερειπίων να είναι πλέον τα μόνα ιστορικά ίχνη τους .