το τσιγάρο της Κυριακής

- Το τσιγάρο είναι η μόνη σου παρέα φίλε, ίσως και ο ήλιος, μα αυτός μόνο αν τον αγαπάς.

Έμεινα ακίνητος αφήνοντας τον αριστερό μου ώμο στηριγμένο στον Κολωνακιώτικο τοίχο της Σόλωνος, όπως έκανα από ώρα περιμένοντας  το λεωφορείο. Μόνο γύρισα λίγο το κεφάλι να δω ποιος μιλούσε και σε ποιον. 

Ο ηλικιωμένος κύριος με το καφέ κουστούμι, τη λαδί γραβάτα και το καστόρινο μπουφάν με είχε πλησιάσει αθόρυβα – ίσως ήμουν κι εγώ αφηρημένος και δε τον άκουσα - κι είχε κοντοσταθεί δίπλα μου. Κοίταξα απορημένος γύρω, άλλος άνθρωπος δεν υπήρχε όσο έφτανε το μάτι σου, συνεπώς αν δεν παραμιλούσε, απευθυνόταν σε μένα. Κατέβασα το τσιγάρο από τα χείλια μου.

 - Σε σας μιλάω κύριε. Έτσι που λέτε: έλεγαν οι παληοί μάγκες, το τσιγάρο είναι η μόνη σου παρέα. Με τα χρόνια τους έχω πιστέψει και το λέω και σας τώρα να το ξέρετε, συνέχισε.

 - Μπορεί και να 'χετε δίκιο, μα δεν είμαι σίγουρος, Κυριακή πρωί είναι και όλα φαίνονται αλλιώτικα, του είπα επιστρατεύοντας τα εναπομείναντα ίχνη σουρεαλισμού μου και του χαμογέλασα κοιτώντας τις παράξενες ρυτίδες-fractal που σχηματίζονταν στο μέτωπο του.

 - Να με συγχωρείτε για την ενόχληση κύριε αλλά έτσι όπως σας έβλεπα από μακριά, ένιωσα πως έπρεπε να σας μιλήσω, μια πολύ καλημέρα να έχετε, είπε και συνέχισε τον περίπατό του στρίβοντας αριστερά στην Κανάρη. 

Ανεβαίνω στο λεωφορείο για το σπίτι χαϊδεύοντας την τσάντα με τους δίσκους. Frank Zappa, Shocking Blue, Hendrix και Bee Gees, οι καλύτερες μεταξύ άλλων αγορές της ημέρας.  

Απεργία μετρό σημαίνει για μένα ποδαρόδρομος, καθυστερημένα λεωφορεία και εξερευνητικές ματιές σε διαδρομές που (μερικές) έχω χρόνια να διανύσω υπεργείως.  Περπατώντας,  κολυμπάω στα όσα παλιά και νέα γυρνάνε στο μυαλό μου, φωτογραφίζω μηχανικά εικόνες που ξέρω πως μάλλον θα μ' αρέσουν αργότερα και δεν βαρυγκωμώ.  

Φρεσκοξημερωμένα στην πλατεία Συντάγματος μετράω τους λόγους που μ’έκαναν και έβγαλα για πρώτη φορά τη φωτογραφική μηχανή από την τσάντα: Χωρίς λόγια, η λεζάντα.

το μόνο παρήγορο στο κέντρο της πόλης, ετούτος ο φοίνικας, ο πιθανότατα μοναδικός που σώθηκε από το κόκκινο αφρικανικό γαμοσκαθάρι και ξαναπετάει νέα φύλλα.

Στις οκτώ η Ερμού άδεια, μονο εγώ 3-4 αδέσποτα, 5-6 περιστέρια και 7-8 αστυνομικοί,

στις 8:40 η Ιερά Οδός, με 3-4 χιλιάδες κόσμου να βυθίζεται για "ένα σεμινάριο, δίνεις 300 ευρώ και πας διακοπές όπου θες με δέκα φίλους και μετά με κάποιο τρόπο βγάζεις και λεφτά" όπως μου είπε ένας οδηγός πούλμαν που μόλις ξεφόρτωσε άλλη μια καραβιά κόσμου.

Την Κυριακή θ'ακούσουμε τη μπάντα που έλεγε κι ο ποιητής

 για τσολιάδες δεν έλεγε, αλλά είδα

υγ. Σπίτι πλέον φτιάχνω καφέ, και κάθομαι να διαβάσω τα ειδησεογραφικά, πέθανε ο Παύλος Μάτεσις λέει. Αυτό είναι απώλεια για μένα. Ο συγγραφέας που τη ματιά του έχω αγαπήσει περισσότερο.