1977 - 2010 βρες τις διαφορές

"Σας έχω φτιάξει ένα παλατάκι για τα καλοκαίρια σας", είπε ο Στέλιος στη μάνα μου. Και εκείνη τον πίστεψε, γιατί όχι άλλωστε, πολιτικός μηχανικός ήταν και μάλιστα συγκαταλεγόταν και στους καλύτερούς τους φίλους. Δεν τους στοίχισε ακριβά, τους το ‘χε υποσχεθεί ο Στέλιος – ο μηχανικός των φτωχών - έδωσαν τα λίγα χρήματα που είχαν στην άκρη. 

Έκλαψε μόλις το είδε, όχι από χαρά ή από συγκίνηση όπως νόμιζαν οι άλλοι. Μια παράγκα από φύλλα ελενίτ, ούτε καν στο ίδιο χρώμα μεταξύ τους, οι τοίχοι, κυματιστό ελενίτ η σκεπή, κι εκείνη βούλιαξε στην απογοήτευση . Ο πατέρας μου καμάρωνε παραδίπλα, η αισθητική δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Ηταν χαρούμενος για έναν λόγο παραπάνω. Είχε εγκαίρως θυμηθεί ποιο οικόπεδο ήταν το δικό του και έτσι πέρα από την αρχική εκχέρσωση ενός γειτονικού οικοπέδου δεν είχαμε προχωρήσει την κτίση του μικρού μας παλατιού σε ξένο έδαφος.

Τελειώναμε την εξαήμερη εβδομάδα δουλειάς και σχολείου και φορτωμένη μέχρι τα μπούνια η τετραμελής μας πυρηνική οικογένεια της δεκαετίας του 70, αναχωρούσε με το υπεραστικό λεοφωρείο για το εξοχικό μέγαρο. Διήμερο επιβίωσης αν όχι αναψυχής χωρίς φως, χωρίς νερό και τηλέφωνο, περιτριγυρισμένοι από την πανίδα της εξοχής που εκείνο τον καιρό αριθμούσε φίδια, αρουραίους, αλεπούδες και σκορπιούς. Ούτε το εξορισμένο πλέον γεράνι, σύμβολο της πάλαι ποτέ ελληνικής ..."φτωχολογειάς", δεν ευδοκίμησε στον άγονο βραχώδη «κήπο» μας. 

Λάμπες λουξ, πετρογκάζ, ψυγείο πάγου, νερουλάς, οικογενειακά ωτοστόπ και άπειρος ποδαρόδρομος, καλοκαίρια, χριστούγεννα, πασχαλιές. 

Και μετά αγοράσαμε αμάξι Ford Escort, και "Παιδιά, κρατηθείτε ο μπαμπάς αλλάζει ταχύτητα !!» το νέο μας σύνθημα, και ηρθε και το ρεύμα και το νερό και τρία τέσσερα χρόνια αργότερα φύγαμε εμείς, τα παιδιά, από το άρμα των οικογενειακών διακοπών. Έχοντας περάσει καλά.

1977 - 2010 βρες τις διαφορές