σα ξένος

Είναι κάποιες μέρες που νοιώθω σα ξένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Σα διαρρήκτης, δεν ακουμπώ τίποτα, σαν τα πράγματα μου να μη μου ανήκουν, δε μετακινώ το παραμικρό από την προκαθορισμένη ή και τυχαία του θέση. Πολλές φορές δεν ανοίγω καν τα πατζούρια.
Τριγυρίζω τους χώρους φορώντας τα χθεσινά ρούχα, είμαι διακριτικός δεν ανοίγω ντουλάπες, δέν απαντώ στο τηλέφωνο, μόνο φτιάχνω έναν καφέ.
Καταλαβαίνω τα κιλά μου εις την δεκάτη. Νοιώθω τις συνηθισμένες μου θέσεις,τη δεξιά πλευρά του καναπέ,την πολυθρόνα του γραφείου, το πορτοκαλί σκαμπώ στην κουζίνα, κρύες και άβολες. Επιλέγω τυχαία σημεία του σπιτιού για να βολευτώ.
Σκέφτομαι: «Που θα ήθελα να βρίσκομαι τώρα;» Δε μπορώ να σκεφτώ καλύτερο μέρος.
«Μέσα μου» μου απαντώ.



Χθές έζησα ένα τέτοιο απόγευμα. Βαρύς, βγήκα να καθαρίσω τον αγρό περιφρειακά του κήπου μας. Εργασιοθεραπεία.
Όσο απομακρυνόμουν από τον εξωτερικό φράχτη τόσο παλιότερα τα μισοθαμένα στα ξερόχορτα σκουπίδια. Όταν βρήκα το χαμένο κεφάλι της κούκλας της αδελφής μου σταμάτησα. 1976.