η βερυκοκιά και άλλες ιστορίες

Ένα βράδυ, πρίν κανά δύο χρόνια,είχα ξυπνησει εντρομος. Ο ουρανος ηταν περιεργα πρασινος και η βερυκοκια μου ειχε εξαφανιστει, στη θεση της υπηρχε μονο μια τρυπα και μεσα της βατράχια. Βεβαιωθηκα οτι ημουν ακομα στο κρεββατι μου στην αθηνα και αυτο δεν ηταν παρα αλλο ενα ονειρο οπου το εξοχικο μου σπιτι, αυτό που ειχα περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια της ζωής μου, μετέβαλλε πάλι κατά εφιαλτικό τροπο τις παιδικες μου αναμνησεις. Ειχα σηκωθει ανταριασμενος.

Στον κηπο εστεκαν εδω και 35 χρονια δυο βερυκοκιες., η μανα μου τις ειχε ονοματισει μια σε καθε παιδι απο τη μερα κιολας που τις φυτεψε. Η δικη μου σε αντιθεση με της αδελφης μου εμεινε στασιμη, ουτε ψηλωσε ουτε καρποφορουσε ιδιαιτερα κι οποτε θυμοταν οτι ηταν οποροφωρο κερναγε κατι χλωμα κι αγευστα βερικοκα. Μα δεν ειχα προβλημα, εφτανε που ηταν δικη μου, και οταν εσκαβα και περιποιομουν τον κηπο, της εδειχνα διπλασια φροντιδα, μασουλωντας βερκοκα απο την αντιπαλη γειτόνισσα...

Σαββατο 10/7
50 χλμ νοτια της αθηνας. Στο δρομο για το εξοχικο μου σπιτι, να το προετοιμασω για τις φετινες μας διακοπες. Πρωτη φορα τα τελευταια 15 χρονια που θα το νεμεται πραγματικα, και οχι μονο στα χαρτια, η αφεντια μου. Την άφιξη θα καθυστερήσει μόνο μια σταση για μια βουτια, βιαστική κι ας ειναι και στην ανεκαθεν λαοφιλη παραλια του Αγίου Νικολάου, που πηγαιναμε απο παιδια.
Παρκαρουμε αναμεσα σε εκατονταδες αλλα ΙΧ, βουταμε στον κοσμο πριν φτασουμε στο νερο, δροσιζομαστε(?), πινουμε κερασμενα διαφημιστικα αναψυκτικα. Μαζευουμε τα σκουπιδια μας, να τα πεταξουμε, μην τα κουβαλαμε μαζι μας. Πισω απο την παραλια ειναι το παρκινγκ, πισω απ αυτο μια τρισαθλια περιφραγμενη μινι χωματερη του δημου που συσωρρευει σκουπιδια της ευρυτερης περιοχης, να τα βρουν χωρίς κόπο τα δημοτικα απορριματοφορα.
Ο Ν κορνάρει να ξαναμπώ στο αμάξι. Έχω μεινει στο σκουπιδοτοπο παραπανω απ οτι πρεπει. Μια πορτοκαλι πολυθρονα, απ’αυτες που γινονται κρεβατι, ειναι ανοιχτη και μου τραβαει την προσοχη. Εχουμε και μεις μια ολοιδια, να κοιμιζει εναν απο τους οσους καλεσμενους μας εδω και 40 χρονια. Θυμαμαι ακομα και το καλυμα της, λευκο με καφε πουα. Μονο που αντι για κυκλους εχει το σημα της ειρηνης. Αρκετά χίπικο. Το προόριζε η μητερα μου για φορεμα, της το ειχε απαγορεψει ο πατερας μου το 72 επι χουντας. «Ασε ρε γυναικα, μην εχουμε τιποτα μπλεξιματα με τους μαλακες» θα της ειχε πει κι αυτη το ραψε αλλοιώς, κάλυμμα στην πορτοκαλί πολυθρόνα.

Πρωτο ποστ που δεν ειναι γραμμενο απο το γραφειο μου, αλλά στο εξοχικο μου σπιτι. Πρωτη φορα μονος εδω, μετα απο χρονια. Ο Ν εφυγε εχθες και εγω επιασα να τακτοποιω και να κανω το σπιτι κατοικισιμο κατα τις δικές μου βολές. Οι γονείς μονο σαν επισκεπτες έρχονται, μια η δυο φορές το χρονο. Τους ειναι δυσκολη, με τοσα προβληματα, η προσβαη μα και η παραμονη. Και η οικογενεια της αδελφης μου μεταποιωντας και επεκτεινοντας το κατω μερος απεκτησαν τελικά δικη τους στεγη πριν μου δωσουν πισω τα κλειδια.
Οπως είναι φυσικο, σ’ενα συγύρισμα, κάποια στιγμή θα έπεφτα και πάνω στο κουτί με τις φωτογραφιες. Παράτησα στη μέση, πολλές και χωρίς μέθοδο ανοιγμένες δουλειές και ξεκινησα να χαζευω χρόνους παρελθόντες. Ξανάστησα φωτογραφημένες διηγήσεις απ’ το 60 κι υστερα και ιστορίες που είχα να ακούσω απο παιδί. Οι γονεις μου μαθητες, φοιτητές, μετα αρραβωνιασμενοι, έπειτα στον «Πορτοκαλή Ήλιο», γαμήλια διαδρομή για την Κω, βόλτες με ποδήλατα. Και νάτοι ξανα στην Αθήνα, γελώντας σε ταβέρνες και μπουάτ με φίλους, κλαίγοντας στο αεροδρομιο που επιστρέφει Αμερική η θεια, η μάνα μου με την κοιλια μεχρι περα, εγκυος στην αδελφη μου, καλοκαιρια, χριστουγεννα, αρνια, καλοκαιρια, φουσκωμενη κοιλια και παλι απο την αρχη μα σε εγχρωμες πλεον εκτυπωσεις. Γιαγιαδες, θειοι, ξαδελφια, γιορτές, τουρτες εκδρομες, το εξοχικό σε όλες τις φάσεις του και εγώ.

Μακρινές εποχές που σχεδόν τις είχα ξεχασμένες. Καθομαι στην βεράντα, η θέα – σήμα κατατεθέν του σπιτιού - είναι υπέροχη, έχω δανεικό laptop να γραφω και πίνω μπύρες. Ακούω στο παλιο πικαπ του θείου το 77 των Talking Heads για πολλοστή φορά και τώρα σειρά έχει o Al Stewart. Το “Year of the Cat” το πρωτακουσα σε μια μεταμεσονυχτια εκπομπη του κρατικου το 1985 σε τουτη εδω τη βεραντα. Αγορασα λοιπον μια κοπια του δισκου να την αφησω εδώ. Ανοιγω αλλη μια μπυρα, μπας και ξαναθολώσουν οι μνήμες απ τις φωτογραφίες. Αν βρω «δανεικό» δίκτυο θα το ανεβάσω, έτσι αδιόρθωτο κείμενο, σκέφτομαι.
Η πορτοκαλί πολυθρόνα δεν είναι στο σπίτι. Μπορεί να είχε χαλάσει και να την πεταξαν, αλλα «Τουλάχιστον την είδα μια τελευταία φορά», σκέφτομαι γελώντας. Και συνοφρυώνομαι ξανα που λείπει η βερυκοκιά μου. Την έκοψαν. Αυτή χωρίς λόγο.