εγώ ελπίζω, εσυ;

Είπα να ξεφύγω απο τη γκρίνια μα δε μπορώ. Κάποια από τα ομορφότερα κομμάτια της Αττικής ακτογραμμής μετατρέπονται με γοργούς ρυθμούς σε σκουπιδότοπους. Πάντα με τη βοήθειά μας βέβαια. Είναι τρομακτικό να βλέπεις όλο και περισσότερες σακούλες γεμάτες σκουπίδια να λειώνουν υπομονετικά απελευθερώνοντας τις ξεχωριστές στιγμές που έζησε σ’ αυτήν την παραλία κάθε ηλίθιος.

«Τα σκουπίδια στο σπίτι σας ΖΩΑ» έχει γράψει κάποιος με σπρέι στον υπερκείμενο τοίχο, μα το πλαστικό βουνό τείνει να καλύψει το σύνθημα που πασχίζει να ενεργοποιήσει τα τελευταία ψήγματα ντροπής των αποχωρούντων λουόμενων. Και να φανταστείς, ότι η παραλία είναι αυτή των γυμνιστών. Ανθρώπων που θεωρητικά έχουν επιλέξει να έρθουν εγγύτερα στη μαγεία του φυσικού τοπίου.

Πάνε να φέρουν τη φύση στα μέτρα τους ξανά, αντί να γίνουν αυτοί μέρος της περιβάλλουσας ομορφιάς.

«Γκρίνια τέλος» ξανασκέφτηκα, το πρωί που κατηφόριζα για την παραλία. Εφοδιασμένος με σακκούλες και δεκάδες γάντια μιας χρήσης, είχα στο νου το εξής project: Να βρώ τους συνήθεις συλλουόμενους, 4-5 άτομα δηλαδή που πηγαίνουν στην παραλία πρωινές ώρες όπως και εγώ και να τους πείσω να κάνουμε ένα ντου στην πλαστική βαρβαρότητα . Έλεγα θα στρώσω στη δουλειά και εκείνον τον ψαρά, το μπανιστιρτζή, που του ΄χα βάλει τις φωνές τις προάλλες καθώς πέταγε στην παραλία τα καπνισμένα τσιγάρα των 3 πακέτων του. Ατύχησα.

«Φυγόπονοι και δειλοί», γέλασα γιατί σήμερα έλειπαν όλοι. Μόνο ο Γάλλος ήταν εκεί. Ο Γάλλος έχει περιφράξει 4 τετραγωνικά μέτρα παραλίας με μια μονή σειρά απο μεγάλα βότσαλα, να μη παρασέρνει την άμμο ο αέρας και τα κύμματα. Καθαρίζει την άμμο, την ισιώνει, τακτοποιεί το «φράχτη» του καθημερινά πριν στρώσει την πετσέτα του. Ήταν ήδη εκεί όταν έφτασα και ξεροψηνόταν ως συνηθίζει τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να μαζεύω τις σβησμένες γόπες. Μόνος, κάτω από τον ήλιο που σιχαίνομαι, εκτός της σκιερής βάσης μου, αντιμέτωπος με εκατοντάδες, μπορεί να λέω και λίγα αποτσίγαρα.

«Ντεν εκει νόημα αυτό που κάνεις» με σταμάτησε ο Γάλλος για να συνεχίσει σε σπαστά ελληνικά διανθισμένα απο κάμποσα αγγλικά (μα και γαλλικά που δεν καταλαβαινα) : «Έρχομαι εδώ τα τελευταία 5 χρόνια. Τα πρώτα 2 μάζευα και εγώ κάθε λογής σκουπίδι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με κορόιδευε κι όλας ο κόσμος. Μα πίστευα πως σιγά σιγά θα αλλάξετε εσείς οι Έλληνες. Και αλλάζετε μα προς το χειρότερο. Έχετε τις ομορφότερες παραλίες της Μεσογείου, πίστεψέ με έχω πάει σε πολλές – και Ευρώπη και Αφρική – έχετε τις ομορφότερες μα πάντα τις πιο βρώμικες. Ντρέπομαι που το λέω μα δεν έχετε ελπίδα. Εγώ πλέον δύναμαι να καθαρίσω μόνο αυτή τη μικρή περιοχή. Δεν ωφελεί σου λέω. Αύριο θα είναι τα ίδια»

Συνέχισα. Μία παρέα, αρτιαφιχθείσα με κοίταξε περίεργα. Αισθάνθηκα λίγο γραφικός – μπορεί και να ήμουν – έτσι γυμνός με ένα πλαστικό γάντι και μια σακκούλα. Γέμισα μια σακούλα μεγάλη μόνο με αποτσίγαρα. Δεν κατάφερα πολλά μα τουλάχιστον ένοιωσα καλύτερα. Αύριο θα συνεχίσω.

Ελπίζω κάποια μέρα όταν η νοοτρπία του "ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ'' - που λέει και το εσώρουχο του μαλάκα που το άφησε στην παραλία - εξαλεφθεί, να μη χρειάζεται cropping για να δείξεις τη φωτογραφία της αγαπημένης σου παραλίας.