σαράντα ώρες

Δε μπορώ να συγκεντρωθώ. Προσποιούμενος τον ήρεμο έχω βαλθεί 2 μέρες τώρα να φτιάξω το σπίτι μου. Συγύρισα, σφουγγάρισα ξεσκόνισα τη σκόνη εβδομάδων, γέμισα 6 φορές το πλυντήριο. Ξεδιαλέγω ρούχα και βιβλία για χάρισμα. Τελειώνοντας τα βασικά, τακτοποιώ στα γρήγορα και τους δίσκους μου.

Διάλειμμα.

Μια γρήγορη εξόρμηση στο σουπερ μάρκετ της γειτονιάς. Τυρί σόγιας για τη χοληστερίνη, ντομάτες, καφές. Στο δρόμο της επιστροφής ένας πακιστανός με κελεμπία και σαρίκι με σταματά και μου μιλάει στη γλώσσα του. Το ρωτώ στα αγγλικά, να καταλάβω αν χρειάζεται κάτι. Με έχει περάσει για μουσουλμάνο, δε θέλει κάτι συγκεκριμένο, απλά μου απευθύνει τον πρωινό θρησκευτικό χαιρετισμό.

Μπαίνω σπίτι, κονταίνω, γελώντας, τα μούσια μου, 2 πόντους και αρχίζω να αλλάζω τη διακόσμηση των χώρων. Ένας νέος πίνακας – σε χοντρή κορνίζα - κάποια αυτοκόλλητα τοίχου στο υπνοδωμάτιο, το παλιό πράσινο βάζο ταιριάζει καλύτερα στη νέα του θέση. Πάει κι αυτό.

Κοντεύω τις 40 ώρες σπιτικής εργασιοθεραπείας, σκέφτομαι καθώς έχω ήδη βαλθεί να αλλάξω ταπετσαρία στις καρέκλες της τραπεζαρίας. Ζεσταίνομαι, ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα, η φασαρία του δρόμου με αποδιοργανώνει.

Νοιώθω ακατανίκητη επιθυμία να ακούσω Λένα Πλάτωνος. Περίεργο γιατί μου ήρθε στο μυαλό. Έχω να ακούσω δίσκο της, κοντά 15 χρόνια. Βάζω το Γκάλοπ. Συνειδητοποιώ πως είναι η πρώτες νότες που ακούω αυτές τις 2 μέρες.

Η Άσκηση Φυσικής, ο Μάρκος και οι Εμιγκρέδες της Ρουμανίας ξαναπιάνουν δουλειά, ενώ εγώ τελειώνω την δεύτερη καρέκλα.