Franco: ένας αξιότιμος φίλος

Τον Francesco τον γνώρισα μέσω YouTube (fraccc51) το 2007. Συνταξιούχος φιλόλογος ο βασικός του "τίτλος" μα εγώ γνώρισα τον Franco σαν ερασιτέχνη κινηματογραφιστή.
Έπεσα πάνω σε ένα βιντεάκι του, που δε ντρέπομαι να πω πως είδα δεκάδες φορές συνεχόμενα, γελώντας και βουρκώνοντας, την ίδια στιγμή.
Είναι τραβηγμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Δύο κύριες λήψεις σε κανονικό φιλμ, super 8 της cinepressa. Πρωταγωνιστές, στο ομορφότερο air guitar του κόσμου, οι μαθητές του 6-θέσιου σχολείου στο οποίο ήταν διορισμένος, νέος καθηγητής. Σε ένα φτωχό, ορεινό χωριό – παρ’ ότι στον Ιταλικό βορρά – πάνω από τον κόλπο της Τζένοβας. Όχι μακριά από τον τόπο που επέλεξε έκτοτε να ζει. Μόνιμα πλέον, με τη γυναίκα του και την κόρη του, η τελευταία τουλάχιστον μέχρις ότου εγκατασταθεί λόγω δουλειάς στην Ιαπωνία.

Του έγραψα ενθουσιασμένος στ’ αγγλικά, δε μου απάντησε αρχικά – μιας και όπως αποδείχτηκε δεν τα κατείχε – μα στη συνέχεια απάντησε με περισσή προθυμία στα σχόλια που σύνταξα με τα λιγοστά τότε ιταλικά μου.

Ναι, μιλάω λίγο τη γλώσσα, όσο τη θυμάμαι βέβαια από την ηλικία των 12 που την παράτησα. Και ήταν η σύμπτωση που εκείνο τον καιρό χρειάστηκε να συνεχίσω τη …δια βίου εκπαίδευση μου, για επαγγελματικούς λόγους, προσπαθώντας να βρω το συντομότερο δυνατό την από 25ετιας αφημένη άκρη του ξένης γλώσσας.

Η αρχική επιλογή διδάσκουσας, υπήρξε ατυχής καθώς η διδα Ε. δεν κατάλαβε ποτέ το επείγον του θέματος. Ως κάκιστη επαγγελματίας υπολόγισε τα δίδακτρα μόνο ως έξτρα χαρτζιλίκι καθώς η 35χρονη διαμονή της στην οικογενειακή εστία δεν απαιτούσε έξοδα από το μέρος της. Η ντροπιαστική ασυνέπειά της οδήγησε στη μη φιλική λήξη της συνεργασία μας.

Στράφηκα έτσι ξανά στη …sig.ra L, την πάλε ποτέ καθηγήτρια των 12 μου χρόνων. Βέρα ιταλίδα τούτη, πανθομολογουμένως κουκλάρα (και τώρα όπως και τότε) δέχτηκε ευτυχώς να με βοηθήσει.

Τα ιδιαίτερα ξαναξεκίνησαν και μαθητής πάλι εγώ βρέθηκα να αφομοιώνω όλα τα νέα που αφορούσαν την πεθερά, τον σύζυγο, την κουνιάδα της και τους γείτονες… Απίστευτο χάσιμο μα ευτυχώς όλα ειπωμένα στην Ιταλική.

Ως δωδεκάχρονος εγκατέλειπα πολλές φορές το μάθημα εσπευσμένα, να προλάβω τους Ντιουκς από την αρχή, μα τώρα δεν είχα παρόμοια πρόφαση. Έτσι, τις μέρες που δεν υπέφερα άλλα "νέα", μήτε συγκεντρωνόμουν στην εκμάθηση φράσεων όπως: "Τι όμορφο κόκκινο μήλο!! Μακάρι να είχα ένα. Θα μπορούσα να έχω ένα μήλο παρακαλώ?" , απλά σηκωνόμουν, πλήρωνα και έφευγα. Ντρέπομαι μα ένοιωθα πως δε γινόταν αλλοιώς. Μια τέτοια μέρα πρέπει να ήταν που κατάλαβα μεν τι σημαίνει και μίσησα δε την περιβόητη Υποτακτική.

Εντωμεταξύ η αλληλογραφία με τον Francesco συνεχιζόταν πυκνότερη. Διστακτικότερα στην αρχή: "Αγαπητέ φίλε, θα χαρώ πολύ αν με αφήσεις να σε βοηθήσω στα Ιταλικά, άλλωστε γι αυτό είναι οι άνθρωποι πλασμένοι, να βοηθά ο ένας τον άλλο… μην ξεχνάς επίσης ότι υπήρξα καθηγητής καθώς και ότι στα 70 μου έχω πολύ ελεύθερο χρόνο", και απλόχερα αργότερα.

Έφταναν καθημερινά στο mail μου κείμενα, δημοσιεύματα, κριτικές ταινιών που έπρεπε να διαβάσω και να δω και παράλληλα διορθωμένες οι εκθέσεις και οι εργασίες που του είχα στείλει εγώ, ο συνεπέστατος πλέον καλός μαθητής.

"Αντάλλαγμα" ζήτησε ο Francesco μετά από μήνες: περήφανος ανταποκρίθηκα, να τον μάθω αρχικά να χειρίζεται την γιαπωνέζικη ψηφιακή του κάμερα. Να τον βοηθήσω κατόπιν στο ψηφιακό editing και τις μουσικές επιλογές μέχρι να νοιώσει σίγουρος να καταπιαστεί με το φιλμάρισμα ξανά. Ο κινηματογραφιστής είχε ξυπνήσει μέσα του.

« …να έρθεις να σε φιλοξενήσουμε, φέρε μαζί σου και παρέα αν θέλεις, έχουμε χώρο …θα έρθω να σας πάρω από το αεροδρόμιο …είναι όμορφα εδώ στα βουνά τέτοια εποχή» η μόνιμη επωδός των γραμμάτων (άγνωστο γιατί μα δεν μου ταιριάζει να τα καλώ mail παρ’ ότι ηλεκτρονικά) του Franco. Όμως δεν τα κατάφερα να παραβρεθώ στις βόλτες, τις σχεδιασμένες στα χιονισμένα δάση με τις φουντουκιές.

Τα μαθήματα Ιταλικών συνεχίζονταν ωστόσο με αμείωτο ρυθμό και τελικά η πρόοδος μου διαπιστώθηκε στις εξετάσεις. Το μοριοδούμενο πτυχίο ήταν πλέον στην κατοχή μου την ώρα που ο professore διήγε δεύτερη κινηματογραφική νεότητα, συσπειρώνοντας φίλους, γείτονες και συγχωριανούς του για πρωταγωνιστές.

Όπου κλήθηκα, τον συνέδραμα με δικό μου οπτικό υλικό, να τα ενσωματώσει καθώς ήθελε σε κάποιες από τις νέες του δουλειές.

Το «Θέλω να προλάβω το χρόνο που έχασα» έγινε το νέο του μότο.

Με το πέρασμα του καιρού η αλληλογραφία παρότι αραίωσε, ελλείψει των καθημερινών μαθημάτων, ήταν τώρα περιεκτικότερη: εβδομαδιαίοι απολογισμοί γεγονότων, σκέψεων και συναισθημάτων. Φυσικά η ροή footage προς επεξεργασία, ψηφιοποιημένων original film, κριτικών, νέων ιδεών και κάμποσης μουσικής συνεχίστηκε κανονικά.

Την δεύτερη εβδομάδα που δεν έλαβα γράμμα του, δεν ανησύχησα καθώς είχε ξανατύχει. Την τρίτη εβδομάδα στο inbox μου βρήκα το παρακάτω mail:

« …δεν ξέρω αν με γνωρίζεις …ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή πριν από 15 μέρες …μιλούσε για σένα, σε θεωρούσε φίλο του …έφαγα τον κόσμο να σε εντοπίσω στο δίκτυο …λυπάμαι που δε κατάφερα να σε ενημερώσω νωρίτερα, μα ακόμα δεν έχω συνέρθει …θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθούμε …έχουμε να φτιάξουμε μαζί το αρχείο του»

Ο αξιότιμος professore Franco έφυγε ξαφνικά και χωρίς λόγο πριν από κάποιους μήνες. Μου λείπει ακριβώς όπως οι δικοί μου άνθρωποι που έτυχε να φύγουν.

Από τη σελίδα του στο ΥΤ, που ακόμα στέκει, παρ’ όλο που πολλά λείπουν καθώς προσπαθούσε μα δεν πρόλαβε να τα αποκαταστήσει από το παλαιό υλικό, παραμένουν κάποια που έφτιαχνε όντας καθηγητής με τους μαθητές του και αρκετά από αυτά που καταπιάστηκε τελευταία.