εγχώρια προϊόντα

Δεν ξέρω τι με έπιασε τον τελευταίο καιρό. Χωρίς καμιά πρόθεση και πριν το καταλάβω βρέθηκα να ακούω σχεδόν αποκλειστικά άλμπουμ εγχώριας δισκογραφίας.
Μόλις τέλειωσα λοιπόν την τρίτη ακρόαση του Exit. Σπανία δίνω τρίτη ευκαιρία, μα προσδοκούσα τόσο να παρασυρθώ στη δεύτερη μουσική διαδρομή της Μόνικας καθώς με σχεδόν εφηβική ορμή είχα λατρέψει τον πρώτο της δίσκο.

Δυστυχώς και πάλι δεν παρασύρθηκα. Δεν είναι κακός ο δίσκος, κάθε άλλο. Δεν ξεφεύγει όμως από την κατηγορία: "για ελληνικός καλός είναι" καθώς του λείπει η πρωτοτυπία που θα έκανε αναγκαία την ύπαρξη του. Πέρα από το καταπληκτικό Χατζηδακικό "Yes I Do" στέκει απλά σαν ένα b side του παρθενικού Avatar. Ας καταφύγω στα κλισέ περί της δυσκολίας του δεύτερου δίσκου αναμένοντας (όποτε) την επόμενη της κίνηση.

Στην ίδια ακριβώς κατηγορία – αυτή του b side album - τοποθετώ και το "Ολη η αληθεια για τα παιδια του '78" των κατά τα αλλά αγαπημένων Κόρε Ύδρο. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του σχετικά νέου τους πονήματος μου θυμίζουν μουσικά εντονότατα αυτά της "Φθηνής Ποπ Για Την Ελίτ" – του προηγούμενου τους - και για μένα – αριστουργηματικου δίσκου.

Κρίμα σκέφτομαι. Όχι τόσο για τους δημιουργούς και τις προαναφερθείσες αξιοπρεπείς δουλειές, μα για όλους τους μουσικούς παραγωγούς και δημοσιογράφους-διαμορφωτές κοινής γνώμης που υπερέβαλλαν εαυτούς τιμώντας συχνά με 5 στα 5 αστεράκια τους δίσκους αυτούς. Πως και γιατί? Κεκτημένη ταχύτητα; Φιλικές σχέσεις με τους "ανεξάρτητους" και μη εταιριάρχες; ή πρόωρο γήρας οδήγησαν εν τέλει στο πολύ κακό για το …λίγο. Θα τους δικαιολογούσα μόνο αν δεν είχαν ακούσει τις προηγούμενες δουλειές αμφότερων.

Πέραν τούτων εντυπωσιακό είναι το "Χωρίς Επίκληση" των Κόρε Ύδρο που μαζί με το "Αγρίμι" και το ομώνυμο "Κουστουμάκι" του Τhe Βoy αποτελούν την εξ’ ολοκλήρου απενοχοποίηση του ζεϊμπέκικου.
Και μιας και ο λόγος για τον The Boy …το “Κουστουμάκι” του είναι δισκάρα.
Ξεπερνώντας την πρωτύτερη προσωπική μάλλον επιφυλακτικότητα μου και ίσως και κάποιες προκαταλήψεις για τα παιδιά διάσημων, το έβαλα, το άκουσα – κανονική προσεκτική ακρόαση – και κόλλησα.
Λοιπόν χωρίς περιστροφές λέω πως είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα τελευταία. Αναφορές μπορείς να βρεις πολλές και εδώ, αν μη τι άλλο όμως όχι στις δικές του δουλειές. Τα αυτιά μου πανηγυρίζουν στο παραμορφωτικό πρίσμα του The Boy που επανακωδικωποιεί όχι μόνο τη Σαββοπουλική μέθοδο τραγουδοποιΐας και παραγωγής αλλά και τους λαϊκούς δρόμους που συναντούσες σε δουλειές συνθετών όπως ο Λοΐζος, ο Μούτσης και ο Κουγιουμτζής τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 80. Και κάπου εκεί συναντά τους Σ.Ν. στο συγκινητικότατο "Είμαι αυτός" .

Από κάποια άλμπουμ που είχα αγοράσει παλιότερα και εντάσσονται στην κατηγορία εγχώριας δισκογραφίας ξεχωρίζω το Vintage του Vassiliko(υ), το οποίο έχει μεν στυλ μα είμαι πραγματικός φαν των δικών του συνθέσεων.
Το "Rock 'N Roll Mafia" των Matisse μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, το έχω λειώσει, το «All Great Events” των "Μy wet Calvin" συμπαθέστατο αλλά δεν παύει να "ακούγεται σαν live προβάδικο του 93" όπως χαρακτηριστικά επεσήμανε κάποιος φίλος, με ένα πολύ έξυπνο χειροποίητο artwork τουλάχιστον στη βινυλιακή του έκδοση, συμπληρώνω εγώ.


Τέλος - μάλλον καθυστερημένα - άκουσα τον δαφνοστεφανωμένο από τους κριτικούς, Lolek. Δεκάδες φορές, ξεχασμένο στο repeat μέχρι που άρχισα να σιγοτραγουδώ κιόλας. Πάγωσα μόνο τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι είχα επιδοθεί σε ένα sing along αμάσητων επιρροών σε κομμάτια των Pogues, του Cohen και του Tom Waits της εποχής του "Looking for heart of Saturday night".


Οψόμεθα για τη νέα σοδειά.