θύμα εμπιστοσύνης

Τη μέρα που χάθηκε η εμπιστοσύνη, δεν τη θυμάμαι. Γιατί απλά δεν το κατάλαβα. Δεν ήταν που είχα την προσοχή μου στραμμένη αλλού, αλλά τη θεωρούσα πάντα δεδομένη, ποτέ δεν είχα ανησυχήσει άλλωστε για μία ενδεχόμενη απώλεια. Και να ‘μαι ξάφνου, με την ψυχολογία του επαρχιώτη στην ζούγκλα της πόλης, προσπαθώντας άγαρμπα να ξυπνήσω τα κοιμισμένα μου αντανακλαστικά. Αρχίζω να παίζω και εγώ το παιχνίδι της επιφυλακτικότητας. Απέναντι σε ότι συμβαίνει γύρω μου. Γίνομαι πιο παρατηρητικός, αποστασιοποιούμαι, ερμηνεύω συμπεριφορές, απογοητεύομαι και τελικά προσπαθώ να μη μου στρίψει.

Ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά, με τους καλοκαιρινούς φίλους στην κατασκήνωση, επέβαλλε τους εξής κανόνες: Έκλεινες τα μάτια – τα δέναμε νομίζω με ένα μαντήλι – έσφιγγες τους μυς σου και έπεφτες προς τα πίσω αλύγιστος σα βέργα, σαν κορμός. Πίσω σου στεκόταν ο όποιος συμπαίκτης είχε οριστεί - δεν ήταν υποχρεωτικά ο κολλητός σου - να σε πιάσει, μη σπάσεις και ματώσεις στο έδαφος. Και εναπόθετες την ακεραιότητα σου σ’αυτόν, ευελπιστώντας αν μη τι άλλο πως θα σεβαστεί τους κανόνες, θα είναι εκεί και θα προσπαθήσει για το καλύτερο.

Γύρω μου άνθρωποι πέφτουν, ψυχικά, ηθικά, οικονομικά, ίσως ετοιμάζομαι και εγώ. Κάποιους τους γνωρίζω καλύτερα, κάποιους όχι, αρκετούς τους αγαπώ. Το ξέρω πως αν κάποιος ζητήσει βοήθεια είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τον προστρέξουμε αρκετοί. Αρκεί να φωνάξει δυνατά, να τον ακούσουμε. Δεν είμαι σίγουρος αν θα τον προλάβουμε, μα θα έχουμε τρέξει. Από ντροπή ή από φιλότιμο αν όχι από καλοσύνη, δεν έχει σημασία, ο καθένας μας ας το κάνει για τους δικούς του λόγους.

Το στοίχημα ωστόσο, έχει χαθεί. Αυτό δεν είναι εμπιστοσύνη. Γιατί οι κανόνες του παιχνιδιού επιβάλλουν την εκ των πρότερων παρουσία του συνανθρώπου. Του συμπαίκτη που ενώ δεν τον βλέπεις ξέρεις πως θα βρίσκεται ήδη εκεί όταν πέφτεις.

Στα αυτιά μου τελευταία δε φτάνουν παρά κουβέντες της καθημερινότητας. Τις οποίες όταν ξεγυμνώσω από το άγχος της εκφοράς του λόγου, διακρίνω όχι μια αλλά δεκάδες εκκλήσεις.

Και προετοιμάζομαι να συνδράμω ή να αρνηθώ, να με συνδράμουν ή να μου αρνηθούν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, γνωρίζοντας πως η εμπιστοσύνη είναι θέμα ψυχισμού και δεν ανακτάται αυτόματα, ειδικά τούτη την ώρα που έχω αρχίσει να συνηθίζω στα νέα δεδομένα και όλα μου φαίνονται πιθανά αν όχι και λογικά.