Πριν χρόνια μέσω του φίλου Μ έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα με τις πρώτες, σπιτικές ηχογραφήσεις του Μάνου Χατζιδάκι στο έργο: "Τα τραγούδια της Αμαρτίας". Με τον ίδιο το συνθέτη στο πιάνο και δοκιμές στα φωνητικά – πάνω στους στίχους του Χριστιανόπουλου - από το Δώρο Δημοσθένους (αν δεν απατώμαι). Τούτο το απόσπασμα είναι το εναρκτήριο θέμα της ηχογράφησης. Και είναι η πρώτη μουσική που συνταίριαξε στο μυαλό μου καθώς άρχιζα να μοντάρω τις εικόνες που τράβηξα τις προάλλες, σε ένα σχεδόν εγκαταλειμμένο αρχοντικό στην περιοχή του Μεταξουργείου, που σήμερα στεγάζει στο ισόγειο του μόνο τον κυρ Σπύρο τον τυπογράφο.
Πόσα χρόνια με πήγες πίσω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα 10 μου, έζησα για 1 χρόνο στο Μεταξουργείο, σε ένα παλιό κτίριο με πολλά δωμάτια-σπίτια και κοινή αυλη.
Χάλια ήτανε...
Το Μεταξουργείο όμως το αγαπάω, περίεργο έ;
Μου άρεσε το βιντεάκι,αυτά που έδειξες κι αυτά που φανταζομαι πίσω από κλειστές πόρτες και μισοχαλασμένα παραθυρόφυλλα.
Το τελευταίο πλάνο με την γάτα στον τσίγκο, τέλειο.
Για την μουσική, τι να πω...
Άμα πας μια βόλτα απο 'κει, θα το βρεις ακριβώς ίδιο, όπως το άφησες. Μιλάω πάντα για τα κτίρια... η ανθρωποφεωγραφία έχει αλλάξει πολύ. Πρέπει να έχεις θάρρητα γι αυτά που μπορεί να συναντήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ όπως πάντα για τα καλά λόγια