οι τρίχες

Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου έχω καταλάβει πως από τη δεύτερη κιόλας επίσκεψη μια κομμώτρια η ένας κομμωτής που σέβεται τον εαυτό του σε αναβαθμίζει από την κατηγορία: πελάτης σε εκείνη του φίλου. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι είσαι υποχρεωμένος να συμμετάσχεις σε ανταλλαγή προσωπικών δεδομένων, να ακούσεις οτιδήποτε ο/η υπάλληλος θεωρεί ενδιαφέρον και να απαντήσεις προφορικά ερωτηματολόγια που αγγίζουν τα όρια της ανάκρισης.

"Πως θέλετε να σας κουρέψω;"

"Σιωπών… "

Έχοντας την ευγένεια να μη μπορώ να απαντήσω κατ’αυτόν τον τρόπο ο λόγος για τον οποίο εμπιστεύομαι την κόμη μου αποκλειστικά σε old school κουρείς είναι προφανής. Να απολαμβάνω με τα μάτια μισόκλειστα, σχεδόν υπνωτισμένος από τους ήχους των ψαλιδιών και της κουρευτικής μηχανής, αυτό το τέταρτο που διαρκεί η μόνη επι πληρωμή φροντίδα που μου παρέχω.

Αρχοντάνθρωπος ο κυρ Αντώνης, υπήρξε μέχρι της ομολογούμενης ξαφνικής συνταξιοδότησης του, ο αγαπημένος μου μπαρμπέρης. Λιγομίλητος, χιουμορίστας ως άνθρωπος, καθαρός και δεξιοτέχνης ως επαγγελματίας. Μέχρι τη μέρα που ένα "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ" στην τζαμένια πόρτα του μαγαζιού του σηματοδότησε τις εξελίξεις στη γειτονιά πέριξ του Ερυθρού Σταυρού: καταρχάς η μεσήλικη παρέα, που χρονοτριβούσε καθημερινά εκεί, ξεσπιτώθηκε και εγώ ξεκίνησα μια μαραθώνια αναζήτηση νέου κουρέα.

Αλώνισα σχεδόν όλους τους Αμπελοκήπους, περπάτησα χιλιόμετρα, κουρείο με την κανονική σημασία της λέξης δε συνάντησα. Πλην ενός, του οποίου η επιγραφή «Το Κουρείο» στην πρόσοψη δήλωνε όπως αποδείχτηκε μόνο την επωνυμία του στεγαζομένου κομμωτηρίου. Δεν είχα προλάβει να κλείσω την πόρτα και ήδη βρισκόμουν αντιμέτωπος με 3 ερωτήσεις: "Ζεσταίνεστε όσο και εγώ;"

"Τα μαλλιά σας είναι ξηρά; Σας ρωτώ για να ξέρω με τι θα σας λούσω… ή μήπως είστε λουσμένος;"

"Λέτε να πάμε για εκλογές;".

Το τελευταίο ερώτημα ήταν μάλλον ρητορικό μιας και απευθυνόταν στην τηλεόραση που έδειχνε τις ειδήσεις στη διαπασών.

Ντράπηκα να φύγω, μα δεν ξαναπάτησα. Έκτοτε έχω δοκιμάσει ουκ ολίγα κομμωτήρια, απογοητεύομαι όμως όχι πάντα από την πολυλογία των υπαλλήλων αλλά και το δυσανάλογα πολλαπλάσιο αντίτιμο που ζητείται.

Τελευταία εξέλιξη στη συνεχιζόμενη έρευνα ένα μικρό κουρείο στην Δ. Πλακεντίας που παρ’ότι δεν είναι νέο δεν είχα ξαναπροσέξει. Το διευθύνει ένας συμπαθής Αιγύπτιος, με τη χαρακτηριστική υπερευγένεια της φυλής του. Καθισμένος, ελλείψει πελατείας, έξω από το άδειο μαγαζί του, με συντροφιά τη μικρή του κόρη, αναπολεί πιθανότατα τις μέρες στην πατρίδα του τυλιγμένος στην πνιγηρή ζέστη της πόλης.

Μου αντιγυρίζει αμέσως την καλημέρα ανοίγοντας ταυτόχρονα ένα σετ καινούρια αποστειρωμένα ξυράφια.

"Να σας πάρω λίγο και το μούσι; Έτσι μοιάζετε με τον Μπιν Λάντεν…"

Δεν έχει άδικο, σκ'εφτηκα, έγνεψα καταφατικά χαμογελώντας και ξεκίνησε να με κουρεύει σιωπών.