μάλλον ήταν ναυτία

 "Ένα καπνό παρακαλώ και ένα πακετάκι χαρτάκια ασημί." ίσα που άρθρωσα, ζαλισμένος από τους 42 οC. Ήταν από τα πιο ζεστά απογεύματα που έχω ζήσει στην Αθήνα.

Αύγουστος 2007. Οι δρόμοι άδειοι, ποιος τρελός και γιατί να περπατάει μεσημεριάτικα ανάμεσα στα καυτά μπετά των Αμπελοκήπων.

Θερμές μάζες αέρα, νόμισα, πως πήραν την ξέπνοη φωνή μου και δεν αφησαν τη φράση μου να φτάσει στον αποδέκτη.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση καύσωνα παραμένω και εγώ αμπαρωμένος στο σπίτι, με τα παντζούρια, μάλιστα, ερμητικά κλειστά.

Η αρτιαφιχθείσα εξ Αμερικής όμως, οικογένεια των θείων, πλήρης, μετά των ξαδέλφων παρέθετε δείπνο …προς τιμήν μας.

Μήτε η αρνητική μου διάθεση μήτε η απειλή να εμφανιστώ με τη διαβόητη πορτοκαλί μου βερμούδα έπιασαν τόπο. Και έτσι, έχοντας υποκύψει – τελευταία φορά ορκιζόμουν – στους συναισθηματικούς εκβιασμούς της μητρός μου, ρίχτηκα εν μέσω καύσωνα στην οδύσσεια Αμπελόκηποι – Βούλα, να παραστώ στην πρώτη εδώ και χρόνια εκδήλωση με όλο το συγγενολόι, τουλάχιστον σε μέρα που δεν περιλαμβάνει ...καφέ και κονιάκ.

Το ότι δεν οδηγώ, σε συνδυασμό με τη γραφική δυσανεξία μου στα ταξί δυσχέραιναν την κατάσταση μιας και η διαδρομή έπρεπε να καλυφθεί με λεωφορεία, μετρό και κάποιο μέρος της πεζή.

Χρειαζόμουν σίγουρα τσιγάρα.

"Ένα καπνό παρακαλώ και …" πήρα φόρα να ξαναπώ, άνοιξα τα μάτια τώρα καθώς με σκίαζε η τέντα του περιπτέρου, μα δε το εκστόμισα.

Προσπάθησα να απομακρυνθώ …διακριτικά, αθόρυβα, μην τύχει και ενοχλήσω τον περιπτερά που με φερμουάρ κατεβασμένο αυτοϊκανοποιούνταν, απόλυτα συγκεντρωμένος στην μικρή τηλεόραση εμπρός του.

Οπισθοχώρησα, να βγω από την ακτίνα των προσωπικών στιγμών του μεσήλικα έγκλειστου. "Άλλο και τούτο σήμερα που …" χαμογέλασα μα δεν απόσωσα τη σκέψη μου καθώς συνειδητοποίησα πως δεν ήμουν μόνος.

Στο παράπλευρο παράθυρο του περιπτέρου, πίσω από μια ντάνα περιοδικά που έκλεινε το μεγαλύτερο του μέρος, έστεκε ακίνητο ένα κοριτσάκι. Όχι πάνω από 10-12, παχύσαρκο και ιδρωμένο μέσα στην εκτυφλωτική ροζ του φόρμα, προσηλωμένο στα τεκταινόμενα εντός του κουβουκλίου. Είχε φέρει το ένα χέρι κοντά στο πρόσωπο του για αντήλιο και δε αντιλήφθηκα να ενοχλείται από την παρουσία μου ή μήπως δεν με πρόσεξε καν.

Ναυτία είναι μάλλον η λέξη αυτού που ένοιωσα. Τρία αμήχανα βήματα αργότερα, καθάρισα με έναν ψεύτικο βήχα το λαιμό μου, και είδα τη ροζ φόρμα να ξεκολλάει από το παράθυρο και να τρέχει φρενιασμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση.