ευτυχώς άλλαξα γνώμη

Χειροκρότησα με την ψυχή μου και έφυγα ενθουσιασμένος από το θέατρο του Λυκαβηττού. Αν και δε το περίμενα. Μέχρι τελευταία στιγμή υπήρξα ταλαντευόμενος για το αν θα παρακολουθήσω την παράσταση του Rufus Wainwright. Είναι ίσως η μοναδική φορά που, παρότι κάτοχος εισιτήριου, και ήδη πάνω στο λόφο, δεν έχω την παραμικρή όρεξη να μπω στο συναυλιακό χώρο.
Σκέψεις μεταπώλησης του εισιτήριου μου με καταλαμβάνουν. Θες το κρύο, θες ότι μόλις κάτι μέρες πριν μάθαμε ότι θα εμφανιστεί μόνος με ένα πιάνο, το όλο γεγονός δε φάνταζε ιδιαίτερα ελκυστικό. Παίρνω μία μπύρα από τη γνώριμη καντίνα.

20 χρόνια πριν το θέατρο του Λυκαβηττού ήταν ο τελικός προορισμός πολλών περιπάτων μας. Ποτέ σε τυχαίες μέρες όμως. "Κατά σύμπτωση" πάντα κάποια συναυλία θα γινόταν και μείς, άφραγκοι είχαμε ανέβει το λόφο, μόνο και μόνο προσδοκώντας στη Θεά Τύχη, να ανοίξει τις πόρτες του θεάτρου για τους τζαμπατζηδες το συντομότερο δυνατό. Και επειτα ήρθε στο μυαλό η εμφάνιση των Nιts εκεί, ένα απροσδόκητο live του 1989 που παραμενει σταθερά στο top3 των καλύτερων συναυλιών που έχω δει ποτέ.
Νομίζω πως η θύμηση αυτή έκανε ματ στο παιχνίδι της αναποφασιστικότητας. Αυτό ήταν.
Δε χρειάστηκα ούτε μία…ανάσα εμψύχωσης και να’ μαι που ανεβαίνω στο ανώτατο των διαζωμάτων, αυτό με τις πορτοκαλί καρέκλες. Ναι, το θέατρο του Λυκαβηττού έγινε κι αυτό ταξικό!!!.
Αραιά καθήμενοι οι ένοικοι των προφανώς πανάκριβων καφέ και λευκών καθισμάτων στην πλατεία του θεάτρου, ολότελα άδεια τα κίτρινα καθίσματα που είναι και τα περισσότερα, και η γνώριμη πληρότητα του πορτοκαλί διαζώματος. Το όποιο με ένα ΝΤΟΥ που όμοιο δεν έχω ξανασυναντήσει, χύθηκε , ανθρώπινος χείμαρρος, στον απόλυτα κενό – κίτρινο - χώρο άμα τη λήξη του χαιρετισμού των φεστιβαλικών αρχών, προ της εμφανίσεως.
Και έπειτα τη σκυτάλη πήρε ο Rufus. Με ένα ικανοποιητικότατο σετ 8 τραγουδιών από τον τελευταίο του δίσκο κατά τη διάρκεια του οποίου η υφιστάμενη απαγόρευση του χειροκροτήματος δε με …καταπίεσε. Και έπειτα από ένα διάλειμμα, ένα δεύτερο μέρος αποθεωτικό. Απολαυστικά επικοινωνιακός ο Rufus, χιουμορίστας και εξομολογητικός μα προπαντός μεγάλη φωνή. Ερμήνευσε το ρεπερτόριο που αγαπάς ακόμα κι αν δεν είσαι ο μεγαλύτερος του fan.
Ύμνησε την πρόσφατα αποβιώσασα μητέρα του, μνημόνευσε τον αγαπημένο του Jeff Buckley και τελικά αισθάνθηκα ότι γέμισε μεγαλειωδώς ολόκληρη τη σκηνή κάνοντας με να μετανιώσω εντελώς για τις όποιες αρχικές μου αμφιβολίες.
Τα ίδια αισθήματα ευφορίας βίωσαν τόσο οι συμπαριστάμενοι Α και Ν, όσο και η Κ που δια τηλέφωνου απόλαυσε μόνο το Going to a town.



Στα θετικά και η διαφημιστική προσφορά ενός ολοκλήρου κουτιού ανά θεατή μιας πιθανότατα υγιεινής έκδοσης των ζελεδένιων haribo, το οποίο και κατανάλωσα στο πρώτο δεκάλεπτο.