περί τυφλότητος

 

Το ένα μάτι μου τυφλό, τεμπέλικο που το έλεγαν κάποτε, δε βοηθάει πολύ. Δεν έχει δει πάνω από 30% αυτών που θα έπρεπε σε όλη του τη ζωή. Το άλλο - το καλό - κάνει ότι μπορεί πίσω από τα φίλτρα της υπερμετρωπίας και του μυωπικού αστιγματισμού που το ταλαιπωρούν.

"Θα βάλει γυαλιά ο μικρός" απεφάνθη ο οφθαλμίατρος πριν 35 χρόνια. Τρεις μέρες αργότερα βρέθηκα οχυρωμένος πίσω από ένα μεταλλικό σκελετό με κρύσταλλα προσπαθώντας να συνέρθω από την ξαφνική σφαλιάρα που έβαλε την αυτοπεποίθηση μου ως 5χρονου σε φθίνουσα πορεία.

Τις πρώτες προσφωνήσεις: "ο γιαλακιας", αντιμετώπισα την επομένη κιόλας μέρα. Και ομολογώ πως η απάντηση: "Κι εσύ είσαι …ατζαμής", που με είχε ερμηνεύσει να δίνω ο πατέρας μου, δεν έπιασε τόπο.

Τα γυαλιά - φακούς δε το τολμάω να βάλω - τα συνήθισα γρήγορα, τα θεωρώ έκτοτε υποχρεωτικό αξεσουάρ της γκαρνταρόμπας μου. Μα χωρίς να είμαι βέβαιος αν αυτό σημαίνει κάτι – απλή βαρεμάρα ή …εκδίκηση; - τα αφήνω πάντα βρώμικα.

Ακούγεται περίεργο μα δεν είναι σπάνιο ξένα χέρια να μου τα αποσπούν για να τα καθαρίσουν. Στέκομαι τότε με εκείνο το ιδιαίτερο αίσθημα γύμνιας που μου προκαλεί η απουσία τους, να τα παρακολουθώ να θαμπώνουν με χνώτα που δε μου ανήκουν, να καθαρίζονται ανάμεσα σε ρούχα η χαρτομάντιλα με μικρές κυκλικές κινήσεις κάποιων δάκτυλων που λίγο αργότερα τα τοποθετούν στην αρχική τους θέση.

Τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση τους μάλλον έχει επιδεινωθεί. Ακόμα κι όταν φτάνουν τα κρύσταλλα να είναι μη διαπερατά από το ηλιακό φως, ακόμα κι όταν ο δείκτης διάθλασης τους ανεβαίνει επικινδύνως , δεν τα καθαρίζω. Σκέπτομαι καμιά φορά πως είναι καλύτερα έτσι. Όσο λιγότερο απασχολείται το οπτικό νεύρο τόσο πιο ήρεμος είμαι. Όσο λιγότερα ερεθίσματα τόσο χαμηλότερη αρτηριακή πίεση…Και γελάω με τη σκέψη αυτή, τουλάχιστον μέχρις ότου η καλοσύνη των ξένων ξαναπάρει πρωτοβουλία.