thank you mr Jello

Συμπέρασμα: H συναυλία του κου Jello Biafra ήταν η καλύτερη που έχω δει φέτος και από τις καλύτερες που έχω δει πoτέ.

Τι προηγήθηκε αυτής της πρότασης;

Μιάμιση ώρα καθαρόαιμου hardcore punk, πολιτικού λόγου που σπάνια ακούς σήμερα και μιας όχι απρόσμενης θεατρικής κινησιολογίας στα όρια του καμπαρέ και της παντομίμας καθ’ όλη τη διάρκεια των τραγουδιών.

Με όψη τσαρλατάνου ευαγγελιστή που κάνει το κοινό του να παραληρεί ο J.B. έδωσε ένα καταπληκτικό show. Ταρακούνησε το Gagarin για τα καλά και δικαίως υπήρξε αντικείμενο λατρείας των παρευρισκομένων σε εκδηλώσεις που φανταζόμουν ότι μόνο ο Morrissey προκαλεί στους φαν του.

Ενήμερος για τα κοινωνικοπολιτική κατάσταση της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών έκανε συγκινητικές, ξεσηκωτικές αναφορές στη δικτατορία των συνταγματαρχών, στον Παπανδρέου και την αεροσυνοδό του, και τη σημερινή οικονομική κρίση.

Στάθηκε παραπάνω στα Δεκεμβριανά προκαλώντας -ουρλιάζοντας “Fuck the Police” - το χάος στο ασφυκτικά γεμάτο Gagarin. "Police truck", το γνωστό του και αγαπημένο μου φαλσεττο και κάπου εκεί παρέδωσε εαυτόν στα χέρια του κόσμου, ακλουθώντας τους από ώρα ξέφρενους θεατές, σε ένα απίστευτο crowd surfing.

Απεκδυόμενος νωρίς τη στολή χασάπη με την οποία εμφανίστηκε, αποκάλυψε ένα σακάκι ραμμένο με την αστερόεσσα, (τη σημαία των United Snakes Of America, κατά τα λεγόμενα του), στη συνέχεια έμεινε με το μαύρο του t-shirt για να καταλήξει ημίγυμνος στο τέλος να τραγουδά και να χορεύει, μανιασμένος, με ορμή συγκρινόμενη με εκείνη ενός Jagger προερχόμενη ωστόσο από το απόλυτα γήινο, ανθρώπινο σώμα του, των πενηνταδυο χρόνων και την punk νοοτροπία του, των εκατοντάδων Watt.

Δεινός χειριστής του λόγου ο ίδιος, αν πρόσεχες βέβαια τι έλεγε, ξέρει πώς να σε γκαζώσει, να σε εξεγείρει βάζοντας ταυτόχρονα ο ίδιος τα όρια του ανεξέλεγκτου επαναλαμβάνοντας τη φράση: “Be reasonable, get down in the streets but please remain reasonable”

Dead Kennedys ανθολόγιο: Holiday in Cambodia, California Uber alles, Too drunk to fuck μεταξύ νεότερων του κομματιών (I Won't Give Up, Electronic Plantation, Three Strikes, New Feudalism) πολλές ροχάλες και περισσότερος ιδρώτας.

Εντυπωσιακά μεγάλη παρουσία των παρά κάτι (αν όχι) πενηντάρηδων.

«Τώρα που τον είδα μπορώ να πεθάνω» είπε κάποιος από αυτούς.

Οι Guantanamo School Of Medicine, άριστοι συνοδοιπόροι του. Να αποδώσω τα εύσημα και στους δικούς μας Deus Ex Machina που άνοιξαν με φρενήρη τρόπο τη βραδιά, εμφανιζόμενοι πριν τον «πατέρα μας» όπως οι ίδιοι είπαν.

Μια παλιότερη ιστορία...

Τόσες ροχάλες είχα να δω από τη συναυλία των Ramones, 20 χρονιά πριν. Τότε, ο αποδημήσας πλέον Joey σε αντιδιαστολή με την νηφαλιότητα (πες την και στωικότητα αν όχι αποδοχή) του Jello Biafra - που απλά τις ξεκολλούσε από πάνω του - είχε φρικάρει τελείως. Είχε διακόψει τη συναυλία και παρέμενε με το δάχτυλο τεντωμένο δείχνοντας κάποιον από το κοινό που είχε εντοπίσει ότι τον έφτυνε επανειλημμένα.

Περιέγραφε θυμάμαι δια μικρόφωνου την εμφάνιση του τύπου – ο όποιος ήταν ομολογουμένως κομμάτια - μέχρις ότου οι μπράβοι του Ρόδου τον εντοπίσουν και τον πετάξουν έξω. Μου είχε φέρει στο μυαλό θυμάμαι, εκείνη τη σκηνή από το The Wall όπου ο Geldof (ως rock star Pink) εντοπίζει στο κοινό ομοφυλόφιλους, μαύρους και εβραίους και τους παραδίδει στην οργή του όχλου και στα σκυλιά της αστυνομίας...

Στο τέλος της συναυλίας ο τύπος βρισκόταν ακόμα έξω, μα σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, χτυπώντας τη γροθιά του σε ένα μεταλλικό διαχωριστικό που υπήρχε στο ταμείο – ο καρπός του διαλυμένος με τα κόκκαλα να προεξέχουν – αρνούμενος να μπει στο ασθενοφόρο, πριν του δώσουν οι ίδιοι οι Ramones πίσω το αντίτιμο του εισιτήριου.

Ένα ακομα highlight