Tο στρατόπεδο είναι διαφορετικό σήμερα. Είναι γεμάτο σκηνές στημένες στο γρασίδι.Τα ηχεία παίζουν συνέχεια Rolling Stones και πρέπει να ακούγεται μάλλον το Υou can’t always have what you want.
Όπου και να κοιτάξεις φαντάροι.
Ο Χρήστος είναι ο μόνος που χαμογελάει, είμαστε μαζεμένοι σε μια άκρη, κανείς μας δε μιλάει μόνο ακούμε τη μουσική και το ανθρωποβουητό. Είναι η μέρα που απολυόμαστε και φεύγουμε από το στρατόπεδο. Απόγευμα.
Οι προβολείς είναι όλοι αναμμένοι και δημιουργούν ατμόσφαιρα γηπέδου. Θυμάμαι ότι νοιώθω στο στομάχι μια ανασφάλεια, από αύριο πρέπει να βρω δουλειά, σπίτι και το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ακούγεται στη διαπασών το Miss you πάλι από Stones και εμείς μουρμουρίζουμε... everybody waits so long...
Ειναι η ώρα που ανοίγουν οι πύλες και ως όχλος βγαίνουμε έξω. Φεύγουμε και περιέργο αλλά σχεδόν είμαστε βουρκωμένοι. Με χαιρετάει ο Χρήστος. Τον φιλάω στο σβέρκο και νομίζω οι πιο πολλοί κάπως έτσι χαιρετιούνται. Μου ζητάει να τον συνοδέψω μέχρι το σπίτι. Φτάνουμε και λίγο πριν μπούμε μεσα μου λέει: Εσυ σε παρακαλώ περίμενε με απ’εξω.
Έρχεται η γυναίκα του. Είναι όμορφη. Ο Χρήστος της χαμογελάει και κοιτώντας με, λέει σιγανά κάτι που ή δεν θυμάμαι καλά τώρα πια ή δεν καταλαβαίνω καλά…."Το πρώτο που θα δεις... είναι κάτι όχι σταθερό με κλίση..." ή κάτι τέτοιο.
Η γυναίκα του μην έχοντας ακούσει τι λέμε πλησιάζει και λέει: " Έξι ".
"Είδες ; " λέει ο Χρήστος, "Το 6 αν το αφήσεις θα κυλήσει και μάλιστα προς τα αριστερά που έχει πιο πολύ βάρος……………………………………."
Ξύπνησα, όνειρο ήταν και πέρασε.
Παίρνω το Χρήστο τηλέφωνο αλλά δεν απαντά.
14/6/2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου