29 Αυγούστου 2014

αντιτουριστικό

Την Κρήτη δεν την έχω ακριβώς στην καρδιά μου, δε φτάνει μόνο η καλή παρέα για να την αγαπήσω αν και ομολογουμένως βοηθάει πολύ. Αγαπάω όμως πολύ, γνωρίζοντας και περπατώντας τα, κάποια από τα  μέρη της. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι πως δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη η τηλεμεταφορά για να πηγαίνω άκοπα, αζάλιστα κι αβάδιστα απ’ το ένα στο άλλο.


Στήσαμε το ορμητήριό μας σε ένα μαγευτικό οικισμό, χωριό δεν το λες τον Σαμωνά, όπου το τρίπτυχο ταβέρνα-εκκλησιά-σχολειό (όπως αποδίδεται στα μέρη μας το μπαρ-σαλούν και φυλακή της άγριας Δύσης) καλύπτεται κατά τα 2 πρώτα τρίτα και δίνει στο ημι-κατοικημένο αυτό μέρος το δικαίωμα καταγραφής του στο χάρτη.


Φιλοξενούμενοι καλών φίλων σε σπίτι εκλεκτό με ωραίους συγκατοίκους και θέα ό,τι τραβάει η ψυχή σου, βουνό και κάμπο, ουρανό και θάλασσα, ανατολή και δύση από υψόμετρο 400 μέτρων. 



Με πολύ νόστιμο φαγητό, ευγενέστατους συγγενείς, μερικά τσομπανόσκυλα ελευθέρας βοσκής και το μοναδικό χάρισμα να είναι ο τελικός σταθμός μιας διαδρομής κατά την οποία ανεβαίνουν ένας ένας οι βαθμοί Κελσίου κάθε 50 μέτρα κατακόρυφης ανάβασης (ή 900 μέτρων φιδωτής οδήγησης σε άσφαλτο). Από τούτο το ορμητήριο ξεκινήσαν όλες μας οι επιεκδρομές.

το κλειστό σχολειό
ο πίνακας του κλειστού σχολειού

Διαβάζω τις σημειώσεις που έγραψα στο τετράδιό μου δυο μέρες μετά την άφιξή μας.

Έχουμε διασχίσει την ξεραΐλα των Λευκών Βουνών όταν ξυπνώ ζαλισμένος από τις δεκάδες στροφές του δρόμου. Ίσα που προλαβαίνω να πω έναν εκτός χρόνου χαιρετισμό στους άφαντους τέτοια εποχή και τέτοια ώρα δροσουλίτες πριν παρκάρουμε κάμποσα χιλιόμετρα μετά τους αμμόλοφους που συναντάμε. Βρισκόμαστε στην άκρη του κόσμου όπου τα πάντα τσουρουφλάνε, ευχαριστιέμαι με αυτή τη σκέψη που δικαιολογεί απόλυτα το γιατί κανείς δεν έχει χτίσει κανεις το σπίτι του εδώ γύρω. 


Μόνο μια σοβιετική θα την έλεγες, παραλληλεπίπεδη κατασκευή από γκρι μπετόν είναι πίσω μου κι από μέσα της βγαίνει πότε-πότε ο γιός της ταβερνιάρισσας να μου φέρει νερό να πιω. Εντοπίζω εύκολα τον Ν. και τον Σ. που κολυμπούν δίπλα στην θεόρατη κίτρινη κουλούρα της μικρής Δάφνης χωρίς να ξεμακραίνουν από την ακτή, δεν ξανοίγονται πέρα από τα όρια άκρες του μικρού όρμου μην τους στείλουν τα κύματα που αφρίζουν πεσκέσι στις απέναντι ακτές.



Μπροστά μου η Γαύδος, αναμεταξύ μας η πυρωμένη αμμουδιά κι η Λιβυκή θάλασσα, στα δεξιά μου ένας Αυστριακός που τυραννάει τα παγάκια στο άδειο ποτήρι του φραπέ του ρουφώντας αρειμανίως τα κολλημένα στο γυαλί υπολείμματα αφρού. Ανάμεσά μας 1-2 τετραγωνικά άμμου κι ένα αλμυρίκι που απλώνει τη σκιά του πάνω κι από τους δυό μας. 


Εγώ πίνω ρακί και προσπαθώ ανεπιτυχώς να διαβάσω τον Τοίχο του Jean Paul Sartre, ενώ ο ήλιος μου καίει το δεξί μου μάτι και τυφλές ριπές αέρα γυρνάνε κατά το συμφέρον τους τις σελίδες του βιβλίου πριν καν τις διαβάσω. Μια μύγα με παρατηρεί με τις τεράστιες ματάρες της, βολεμένη στην απάνεμη πίσω πλευρά του μισογεμάτου νεροπότηρού μου. Δε θα μάθω ποτέ αν είναι η ίδια που με τσιμπάει λίγο αργότερα όταν εκεί, στην άκρη κάποιου πουθενά μια μικρή και τρεις ενήλικες απολαμβάνουν μυζηθρόπιτες με μέλι. 

Όχι πολύ πριν νυστάξω στη δαιδαλώδη διαδρομή που μας απόθεσε εδώ, είχαμε προλάβει να επισκεφτούμε το αυτοσχέδιο μουσείο πολέμου. Απομεινάρια από το 41-43, βόμβες, όπλα, πιστόλια, πιατικά, εφημερίδες, σαπούνια, νάρκες, τηλεσκόπια και κανόνια. Γερμανικά και συμμαχικά. Μαζεμένα με ζήλο και μεράκι, καλοσυντηρημένα τα περισσότερα. 


Η συναισθηματική φόρτιση κι η ανατριχίλα στη θέα τους συνεχίζει παρόλη την άκομψη επιμονή του ιδιοκτήτη προς άγρα οικονομικής ενίσχυσης απ' όλους τους παρευρισκόμενους. 


Του το 'ταξα όμως. Αν βρω που έχω καταχωνιάσει το παλιό γερμανικό κράνος με την τρύπα από σφαίρα στ' αριστερά, θα του το στείλω. 

  

Σταθεροί και κατασταλαγμένοι ή στενοκέφαλοι κολληματίες καταλήξαμε να περπατάμε στα ίδια βήματα με εκείνα που βαδίσαμε προ δεκαετίας. 


Στη Σούγια, στην ίδια σπηλιά βουτώντας στα παγωμένα ρεύματα γλυκού νερού, ανάμεσα στα ίδια πέτρινα μανιτάρια που ξεπροβάλλουν από το βυθό.


Στα 2 μοναστήρια στο βόρειο μέρος του Ν. Χανίων. Στην Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων (16ος αι.) στην οποία πέρα από την όποια ιστορική ή/και θρησκευτική αξία μπορεί κανείς να θαυμάσει την εκπληκτικής και επαναλαμβανόμενης συμμετρίας Ενετική αρχιτεκτονική στα κίτρινα κτίσματά της.


Στο δρόμο που οδηγεί σε αυτή είναι γυρισμένη και η τελευταία σκηνή του αγαπημένου μου φιλμ (μικρού μήκους) Σάμουρε.


Το δεύτερο μοναστήρι, η Μονή Γουβερνέτου, που αυτή τη φορά δυστυχώς δεν προλάβαμε ανοιχτό είναι από τα ομορφότερα μέρη που έχω ποτέ βρεθεί. Με τα Νοτιοαμερικάνικης αισθητικής χρώματα στους τοίχους και τους σμιλεμένους τερατόσχημους αναβαθμούς, μακρυμάλληδες στυλοβάτες στις κολώνες να σε κάνουν να εντάσσεσαι, ιδρωμένος κομπάρσος, σε χαμένη ταινία του Αλεχάντρο Γιοντορόφκυ.  


Αν κάποτε επισκεφτείς τη μονή Γουβερνέτου μην βαρεθείς να συνεχίσεις και πέρα από τον αυλόγυρό της. Στη διαδρομή που κατεβαίνει σε μια εντυπωσιακή σκήτη, περνά το πετρόχτιστο γεφύρι κι έπειτα προχωρά σ' ένα μικρό φαράγγι πριν καταλήξει στη θάλασσα όπου θα βγάλεις τα ρούχα σου και θα βουτήξεις. 


Στα Χανιά δεν υπάρχει χώρος να περπατήσεις. Το μόνο που μ' ενθουσίασε στην ολιγόωρη παραμονή μου εκεί - μη σου πω με συγκίνησε κιόλας -, τόσο με τα φωνητικά όσο και με το παίξιμο της ήταν η μικρή λαϊκή κομπανία, κυλίστηκα στην άσφαλτο να μη τη φωτογραφήσω τουριστικά κι αφ’ υωηλού όπως οι άλλοι, πριν τη χαρτζιλικώσω. 


Κι έπειτα μπήκαμε στην καθολική εκκλησία με τα πλαστικά αγάλματα για να δροσιστούμε.


Ντάλα μεσημέρι στην Κνωσσό πρέπει να είμαστε οι μόνοι δύο Έλληνες. Μια ξεναγός μας ζητάει 80 ευρώ, κρίνουμε την τιμή ...μη συμφέρουσα και αυτοξεναγούμεστε με την Ανεξερεύνητη Κρήτη ανά χείρας. 



Αν πρέπει να πάρω θέση στην περίφημη διαμάχη που αφορά την επάρκεια και τεκμηρίωση της υπό του Evans αναστήλωση του Μινωικού παλατιού θα έλεγα πως τη θεωρώ επιτυχή. Ακόμα κι αν δεν είναι ακριβής τα ζεύγη ματιών που την επισκέπτονται καθημερινά θα έπεφταν στο ένα πέμπτο  αν έμεναν 1-2 πέτρες ριγμένες η μία πάνω στην άλλη. 


Στο νέο μουσείο του Ηρακλείου, να πας υποχρεωτικά. Κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένα από τα καλύτερα μουσεία της χώρας, τουλάχιστον απ' όσα έχω επισκεφτεί. Και να έχεις ώρες μπροστά σου.


Εντυπωσιακά τα ευρήματα στις νέες αίθουσες. Όλα τα high light, της Μινωικής περιόδου πολλά εκ των οποίων έχουν κοσμήσει τα εξώφυλλα των σχολικών μας βιβλίων είναι εδώ. Οι τοιχογραφίες της Κνωσσού είναι εδώ, ο πρίγκηπας με τα κρίνα κι εκείνη με τα Δελφίνια, ο δίσκος της Φαιστού, οι κεφαλές των μελανόμορφων ταύρων με τα χρυσά κέρατα και οι Θεές με τα φίδια μεταξύ δεκάδων χιλιάδων άλλων εκθεμάτων. 


Αν και δυστυχώς δεν τις φωτογράφησα έχω να λέω ακόμα για τις εκτιθέμενες αξίνες! 1900 π.Χ. το έτος κατασκευής τους και είναι ίδιες, ολόιδιες με τις σημερινές. Ένα εργαλείο που αγγίξε προφανώς τον κολοφώνα της λειτουργικής τελειότητας 4000 χρόνια πριν και το ανθρώπινο είδος το χρησιμοποιεί έκτοτε δίχως την παραμικρή αλλαγή.


Πολλά ακόμη συναντήσαμε, επισκεφτήκαμε, δοκιμάσαμε κι ωραίους ανθρώπους γνωρίσαμε συστεγαζόμενοι.

Για τον ταξίδι του γυρισμού τα έχω πει, ίσως όχι με το νι και με το σίγμα, αλλά ένα στίγμα το έδωσα.

Καλό μας φθινόπωρο.

Bonus: Το αρχοντικό με τις πιο άκυρες Καρυάτιδες του πλανήτη. 


υγ. Οι 3 πρώτες φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από τον Ν. , ενώ οι 7η και 8η από τον Σ. Οι υπόλοιπες δικές μου.

10 σχόλια:

  1. Αψογο φίλε μου . Μιά χαρά-δρα οι περιγραφές ! Εχω πάει κι εγώ εκεί πολύ παλιά .
    Ρίξε μιά ματιά κι εδώ http://urbanaspirines.blogspot.gr/2014/06/lada-ellada-2014.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ καλό το οδοιπορικό αγαπητέ Κώστα. Μπήκα στο κλίμα διαβάζοντας σε σιγά σιγά και μου άνοιξες είναι η αλήθεια την όρεξη να βαδίσω στα χνάρια σας

      Διαγραφή
  2. Πωπωπώ, πολύ πράμα αυτή η ανάρτηση, αλλά τη χάρηκα!
    Για τη μερική "αναστύλωση" της Κνωσού, διαφωνώ. Στην εποχή μας υπάρχουν άλλοι τρόποι.
    Και του χρόνου!
    Ξενούδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά αγαπητέ Ξενούδη. Είχα άλλα τόσα να γράψω αλλά μάλλον θα βαριόταν οποιοσδήποτε χριστιανός να διαβάσει διπλάσιο από τούτο το σεντόνι. Και του χρόνου φυσικά με υγεία.

      Τώρα για την αναστήλωση που λες συμφωνώ μαζί σου για τους εναλλακτικούς τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να γίνει στην εποχή μας. Παίρνοντας όμως σα δεδομένο ότι έγινε τότε αλλάζω πλευρά παρόλο που υπάρχουν κάποιες - ίσως και αρκετές - αυθαιρεσίες. Αν και το πέρασμα από το μουσείο του Ηρακλείου και η παρατήρηση των εκθεμάτων μας έδειξε ότι δεν είναι εξωπρεγματική η ανασύνθεση που επιχείρησε ο Evans. Ούτε στα χρώματα, ούτε στην αρχιτεκτονική.

      Έπειτα δεν ξέρω αν θα είχε επιβιώσει το μνημείο χωρίς συντήρηση ή αν θα είχαν ...σωθεί απ' τις κλεψιές τα δεκάδες χιλιάδες αντικείμενα που ήρθαν στο φως με τις ανασκαφές.Δες για παράδειγμα το ιερό της Δήμητρας νομίζω στη Σπάρτη. Γύρω του πολυκατοικίες, κι αυτό 2-3 πέτρες πλέον ατάκτως ερριμρένες σε ένα οικόπεδο σκουπιδότοπο ανάμεσά τους.

      Πέρα από αυτά, ακόμα και σαν "θεματικό" πάρκο αν δει κανεις την Κνωσσό σήμερα δεν θα νιώσει πιστεύω αμηχανία ή αποστροφή.

      Διαγραφή
  3. Καλή επαναπροσαρμογή (?) στο κλεινόν άστυ...
    Όσο για τις περιγραφές... με πήγες πολλά χρόνια πίσω, σε θύμισες όμορφες και ελαφρώς σκονισμένες...
    1993, ένα καλοκαίρι πριν το πτυχίο, μετά από άλλες δύο φορές που είχα πάει με παρέα (τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια), αποφασίζω να κατέβω στην Κρήτη μόνος μου. Ψαροτούφεκο, υπνόσακος, και λίγα απαραίτητα φορτώνω στη μηχανή (ναι, τότε είχα ένα DT 250. Με την επιστροφή μου στην Αθήνα, σε μια ψιλοσουρωμένη βόλτα προς τον Υμηττό, η αναμενόμενη -λόγω "σούρας"- γλύστρα μου κόστισε 28 συνολικά ράμματα και ένα πωλητήριο της μηχανής. Έκτοτε εγκατέλειψα τη δίτροχη απόλαυση, πλην του ποδηλάτου) και, φτάνω στην Κρήτη (με νυχτερινό πλοίο, στο κατάστρωμα, να "τρώω" τη μαυρίλα του φουγάρου -τα άλλα, τα παραλείπω...).
    Χανιά, μοιραία. Μοιραία.
    Σούγια, όπως τα λες. Ύπνος στο προαύλιο της εκκλησίας, μπροστά από την παραλία. Μάταλα, και άλλα πολλά. Ξύπνημα σε βουνοκορφές, με ρακί πρωί-πρωί, παξιμάδι και γάλα, μόλις συναγμένο, από μαστό κατσίκας, προσφορά από το βοσκό που με φιλοξένησε.
    Ξύπνημα σε παραλίες, ρακί, μπάνιο βόλτες (την αδίκησες τη βόλτα στα Χανιά, εκτός κι αν δεν μπήκες προς τα Οβραίικα, Σπλάτζια, κτλ).
    Επιστροφή στα Χανιά. Μοιραία επιστροφή...
    Γνωριμία με τη Μαρία, Χανιώτισσα ζωντοχήρα, κοντά 20 χρόνια μεγαλύτερή μου. Με σπίτωσε για τρεις μήνες.
    Πάμε παρακάτω.
    Τι είναι η Κρήτη για μένα; Ίσως, μια εντελώς άλλη χώρα. Από την αρχή της άφιξής μου (έκτοτε, κάθε φορά που πάω), νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα. Αυτό το εκμαυλιστικό και οργιαστικό παίξιμο της λύρας που με οδηγεί στην έκσταση (έχω ένα non-stop επτάωρο mp3 - το απόλυτο "χάσιμο"...), με τα λόγια του τραγουδιού "περίεργα" προφερόμενα, πρωτόγονα αλλοιωμένα για τα αθηναϊκά αφτιά μου, οι γεύσεις που είναι αλλιώτικες, ωμές, γνήσιες, η μυρωδιά του αέρα, η αίσθηση ότι είναι τόπος αρχαϊκός, η "τρέλα" στο δρόμο, οι άνθρωποι με τη λεβέντικη στάση απέναντι στη ζωή, η αίσθηση ότι είσαι πολύ μακρυά, η αίσθηση ότι μπορείς να δαμάσεις τον "άγριο" εαυτό σου, που μοιάζει να απελευθερώνεται και να εξεγείρεται ενατίον του καλοβαλμένου αστικού ευτροφισμού σου, οι θύμισες από τη Μαρία, αυτό είναι για μένα η Κρήτη.
    Σαφώς, και τα μουσεία, τα φαράγγια (είτε πεζή, είτε με τη μηχανή), ο καταρράκτης στην Πρέβελη, και πολλά άλλα...
    Ίσως μεγαλώσαμε φίλε, και η Κρήτη δεν είναι πια η "Αρκαδία" μας (με την έννοια που την προσδιόριζε ο Γκαίτε, η χωροχρονική κοιτίδα, από όπου το "άγριο" έρχεται σε επαφή με τον "πολιτισμό").
    Σημασία δεν έχει, αυτό το συνειδητοποίησα με μια φράση σου, να ξαναπάς για να "ξαναζήσεις", αλλά να πας και να ζήσεις (τώρα πια, μια ενδεχόμενη μετάβασή μου θα είναι με αυτοκίνητο, γυναίκα και 2 παιδιά. Μια πιθανή βόλτα στα Χανιά, ενδεχομένως να με οδηγήσει στην αυλή της Μαρίας, η οποία σήμερα θα είναι εξηντάρα και πιθανώς γιαγιά... Πολλά θα έχουν αλλάξει. Κι εγώ ακόμα...).
    Ως υστερόγραφο: έχεις δίκιο για τη ζάλη από τους βουστροφειωδείς δρόμους, αλλά αυτή η ζάλη δεν υπάρχει με τη μηχανή...
    Α, ρε Λέμον... πόσο πίσω με γύρισες... Τόσο, που έτσι μού' ρχεται να πουλήσω το αυτοκίνητο και να πάρω πάλι μια μηχανή και να αρχίζω πάλι τις βόλτες, με το rock'n'roll των Last Drive/Blackmail στ' αφτι'α μου... Αλλά, φευ! Τώρα πια, έχω άλλα "μπαγκάζια" στη ζωή μου, που η μπαγκαζιέρα της μηχανής δεν τους πρέπει... Κι αυτά τα "μπαγκάζια" τα λατρεύω!
    Σε φιλώ σταυρωτά,
    Δρ. Μεφίστο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χίλα συγγνώμη για τον απρεπώς μακροσκελή σχολιασμό. Ειλικρινώς, συγγνώμη και από τους αναγνώστες σου. Παρασύρθηκα από τη συγκίνηση των αναμνήσεων, και δεν κατάλαβα το μάκρος του σχολίου, μέχρι που το είδα αναρτημένο.
      Δρ. Μεφιστο

      Διαγραφή
    2. Αγαπημένε Δόκτωρα, οι χίλιες σου συγγνώμες δεν γίνονται δεκτές. Δεν έπρεπε καν να εκστομηθούν μιας και δεν υπάρχει λόγος. Αντιθέτως σε ευχαριστώ για το κείμενο, χαρούμενος που η ανάρτησή μου σε κέντρισε και σου ξύπνησε μνήμες.

      Το σχόλιό σου είναι μια ανάρτηση από μόνη της, νομίζω πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη δική μου μιας και είναι ένα οδοιπορικό στο χρόνο και όχι στους λίγους τόπους τους οποίους συμπεριέλαβα στο ποστ.

      Τα Χανιά τα αδίκησα σίγουρα μιας και δεν τα έζησα παραπάνω από 3-4 ώρες σ αντίθεση με την προ δεκαετίας κάθοδό μου εκεί.

      Ξανά ευχαριστώ

      Διαγραφή
  4. Ο Σαμωνάς έχει αλλάξει με ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς καμιά επιχορήγηση.
    Έχουμε και πινακίδα χωρίς καμιά τρύπα. Αν έγινε κάτι που το πληρώνει ο πολίτης με χαράτσια οι Σαμωνιανοί είναι καθαροί........Αν κάποιος κάνει θέμα την πινακίδα να κάνει και τα ξενοδοχεία θέμα. Το ποσοστό επιχορήγησεων κάλυπτε ολόκληρη την κατασκευή του ξενοδοχείου συν τις μίζες και τους έμεναν και μετρητά. Αν αναφέρουμε τις αναπαλαιώσεις 70 τ.μ. και κατασκευή 500 τ.μ. εκεί είναι όλοι τους βουτηγμένοι στην βρωμιά και την απάτη π.χ. ΣΑΜΩΝΑΣ ΑΠΟΚΟΡΩΝΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο του Σαμωνά που έχει αλλάξει με ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς καμιά επιχορήγηση, αν και τα ίδια τα λεγόμενά στο σχόλιό σας υποστηρίζουν μάλλον το αντίθετο.
      Ως εκδρομέας όμως και φιλοξενούμενος λίγων ημερών στον Σαμωνά, το μόνο που με ενδιέφερε να καταγράψω σε αυτήν την ανάρτηση ήταν η προσωπική μου διάθεση και εντυπώσεις και (ευτυχώς ή δυστυχώς) τίποτα παραπάνω.

      Όσο για τη διάτρητη πινακίδα, κανείς δεν την έκανε θέμα, απλά αποτυπώθηκε φωτογραφικά εν είδη τοπικού φολκλόρ της Κρήτης, κάτι το οποίο λείπει από την άλλη (την χωρίς τρύπες) που υπάρχει στο χωριό.

      Ευχαριστώ για το σχόλιο.

      Διαγραφή

Related Posts with Thumbnails