8 Οκτωβρίου 2014

Φρασίκλεια, μια άτυχη κόρη

Φρασίκλεια, φωτο αρχειου
Ούτε που θα περνούσαν από το μυαλό του κοριτσιού τέτοια μελλούμενα. Τέτοια γκαντεμιά θα την ξόρκιζαν οι θεοί μακρύτερα κι απ’ τον εχθρό μου έλεγε και ξανάλεγε η Φρασίκλεια, - Ναι! τούτο ήταν το όνομά της -, κάθε τόσο που προσευχόταν. Της το χρωστούσαν άλλωστε οι Ολύμπιοι, αντίβαρο σ’ εκείνην την καταραμένη ονοματοδοσία που της είχαν επιφυλάξει ο πατέρας της και η μάνα της με το που γεννήθηκε. Πως θα πέθαινε λίγα χρόνια μόνο αργότερα και θα έμενε για πάντα κόρη, ανύμφευτη εις τον αιώνια των αιώνων, ούτε που το φαντάστηκε ποτέ στη σύντομη ζωή της. 

Στο εργαστήριό του ο γλύπτης Αριστίωνας συλλογίζεται τη Φρασίκλεια. Συγκεντρώνεται, φέρνει στο νου του τη μορφή της και πιάνει να σκαλίζει με ευλάβεια το Παριανό μάρμαρο. Ξέρει πως όχι μόνο δεν θα πληρωθεί αλλά θα καταστρέψει και τη μεγάλη του φήμη ως αρχαϊκός καλλιτέχνης αν η κόρη δεν ξαναγεννηθεί, παγωμένη μα ολόιδια, στη μύτη της σμίλης που κρατούν τα χέρια του.

Το δεξί της χέρι πιάνει στο ύψος του μηρού τον χιτώνα – φοράει τον κόκκινο με τους ρόδακες, τ’ αστέρια και τις σβάστικες που της αρέσει – καθώς κοιτάζεται στον καθρέφτη. Με τα μακριά της μαλλιά χτενισμένα σε βοστρύχους από νωρίς δεν ανησυχεί καθόλου για την εμφάνισή της. Ρίχνει μια τελευταία ματιά, τα σκουλαρίκια, το περιδέραιο, τα βραχιόλια, - όλα στην εντέλεια – και βγαίνει από την κάμαρα της. Πριν κλείσει την πόρτα ξαναμπαίνει, ίσα να πάρει ένα μικρό άνθος λωτού από το τραπέζι.

Κάπου στα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα, το άγαλμα της Φρασίκλειας στήνεται στη νεκρόπολη του Δήμου της Μυρρινούντος (το σημερινό Μαρκόπουλο και τα γειτονικά Καλύβια), ενθύμιο για τους δικούς και επιτύμβιο κόσμημα στον τάφο της παντοτινής κόρης αλλά δε μένει για πολύ στην μαρμάρινη ηρεμία του.

Φρασίκλεια, φωτό αρχείου
Είναι οι Πέρσες, καμιά 80αρια χρόνια αργότερα που προελαύνουν στον ηπειρωτικό κορμό του Ελλαδικού χώρου η αιτία. Η πολεμική μηχανή του Ξέρξη έχοντας ήδη ξεκληρίσει τους Θεσπιείς και τους 300 Σπαρτιάτες κατηφορίζει για την τελική αναμέτρηση με τον ενωμένο στόλο των Ελλήνων στη Σαλαμίνα. 

Λίγο πριν εκκενωθεί η Αθήνα κι ο πληθυσμός βρει καταφύγιο στη Σαλαμίνα, οι δημότες της πόλης αδειάζουν σπίτια, ναούς και νεκροπόλεις από όσα πολύτιμα κατ’ αυτούς αντικείμενα κινδύνευαν να λαφυραγωγηθούν από τα βλάσφημα χέρια των Περσών. Πολλά εξ αυτών θάβονται στα χώματα της Αττικής, μεταξύ αυτών και το άγαλμα της Φρασίκλειας.

Η οικονομία του χρόνου απαιτεί κάθε λάκκος να φιλοξενεί όσα περισσότερα αντικείμενα γίνεται. Το άγαλμα της αιώνιας κόρης βυθίζεται στο χώμα, μαζί με έναν γειτονικό ανώνυμο κούρο και μένουν έτσι αγκαλιασμένα για 2.452 ολόκληρα χρόνια 


Ουδέν κακό αμιγές καλού. Η Φρασίκλεια γεύεται με τον τρόπο της για αιώνες την αντρική συντροφιά.



Μέχρις ο ανασκαφέας Ε. Κακαβογιάννης να τη φέρει, μαζί και το ταίρι της, ξανά στο φως το 1972.

Και τα δύο αγάλματα αφού συντηρηθούν, μεταφέρονται και εκτίθενται στο πλουσιότερο σε θησαυρούς μουσείο της χώρας: το Εθνικό Αρχαιολογικό. Με τον καλό της στήνονται δίπλα δίπλα στην ίδια αίθουσα η οποία παίρνει μάλιστα και το όνομά της. 

Αυτός όμως δεν την κοιτάζει πλέον στα μάτια.





ΚΡΙΜΑ

τέτοια ατυχία













7 σχόλια:

  1. Υπέροχη ιστορία και πόστ. Ζηλεύωωωω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ αγαπητέ mahler,

      όντως αξέχαστη η εμεπειρία στις αίθουσες του μουσείου.

      Διαγραφή
  2. Μπράβο Λέμον.

    Μου άνοιξες την όρεξη να πάω στο Ε.Α. μουσείο ξανά. Κάθε μέρα στην περιοχή είμαι, μόνο χρόνο μένει να βρω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να πας Ανώρυμε, υποχρεωτικά να πάς, ακόμα κι αν έχεις ξαναπάει στο παρελθόν

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά όπως είπε ο Μάλερ, η ιστορία ήταν πολύ καλή, μπράβο! Συγκινήθηκα μη σου πω..
    Καλημέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα φίλε Ηφ. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία και που (οξύμωρο;) σε συγκίνησε.

      Διαγραφή
  4. τυχερή, μεγάλο τυχερό τελικά η Φρασίκλεια! Ποιο ζευγάρι φτάνει 2.400 χόνια ;...
    Ξενικός

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts with Thumbnails