σα χρυσόμυγα

Όπως μια χρυσόμυγα* δεμένη με μια κλωστή δε μπορεί να πετάξει μακρύτερα απ’ όσο της επιτρέπει το ιδιότυπο λουρί που έχει περασμένο στο σώμα της, έτσι ακριβώς με έδεσε και μένα ο ήχος του ακορντεόν του. Με πέτυχε αρχικά στην πλάτη· ή ήταν στο πίσω μέρος του κεφαλιού; Έπειτα τυλίχθηκε γύρω μου και μ’ αγκάλιασε. Κι εγώ όπως την κάθε φορά που με αγκαλιάζουν ανατρίχιασα. 

Ο βηματισμός μου έχασε τη σταθερά του, έγινε μακρόσυρτος έως ότου συγχρονιστεί με εκείνον του ηλικιωμένου οργανοπαίχτη, το μόνο μου μέλημα τώρα δεν ήταν το να φτάσω στην ώρα μου στη δουλειά αλλά το να μην διαφοροποιηθεί στο παραμικρό η απόσταση των 30 μέτρων που με χώριζε από τα δάχτυλα του πλανόδιου μουσικού. Να μηδενίσω τις ηχητικές παραμορφώσεις του φαινομένου Doppler και να συνεχίσω να απολαμβάνω τη μουσική στην οποία βρισκόμουν τυλιγμένος το τελευταίο δεκάλεπτο. 

Κυριακή μεσημέρι.

*Πιτσιρικάδες νομίζω μπορεί να δέναμε στις άκρες των κλωστών μας και τζίτζικες, αλλά αυτοί μάλλον βαριόντουσαν να πετάξουν, τα παρατάγανε αμέσως και το παιγχνίδι μας δεν είχε πλάκα.