χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας

Αν και η λέξη σοκ περιγράφει την αρχική μου αντίδραση, θα κάνω το στομάχι μου πέτρα και θα το δεχτώ: ο κος Σαββόπουλος αποφάσισε να μιλήσει για καλό σκοπό ή τουλάχιστον αυτή την πρόθεση του καταλογίζω.

Αναφέρομαι φυσικά στη δήλωση/πρόταση του για τη διαχείριση (sic) των μεταναστών, την οποία κρίνω πως έκανε εν θερμώ μιας και όπως ο ίδιος ανέφερε, την προηγούμενη μέρα (της δήλωσής του) κάποιος συνεργάτης του έπεσε θύμα ένοπλης επίθεσης στο κέντρο της Αθήνας.

Και σ’ αυτό το σημείο, έρχομαι τώρα εγώ, ο τυχαίος, και ακούω τα λόγια του από τη ραδιοφωνική διακαναλική σύζευξη. (Άκου και/ή διάβασέ την) Αναρωτιέμαι γιατί δε μπορώ παρά να αποκωδικοποιήσω σε αυτά, μια – σίγουρα πιο ευγενικά διατυπωμένη - εκδοχή των απόψεων που ακούω στα φουαγέ των λεωφορείων και των τρόλεϊ. Σκέφτομαι πάλι, πως αν προέρχονταν από το στόμα κάποιου απροστάτευτου και ταλαιπωρημένου κάτοικου του κέντρου θα το δικαιολογούσα, από τη γνώριμη και αγαπημένη φωνή αντιθέτως ακούγονται οξύμωρα.

Κι αυτό γιατί ο κος Σαββόπουλος εκλήθη να καταθέσει τη γνώμη του ως άνθρωπος του πνεύματος (χωρίς εισαγωγικά) και όχι ως ένας απλός και καθημερινός πολίτης που ο ίδιος ή κάποιος δικός του έχει υπάρξει θύμα της βίας που βασιλεύει στο κέντρο. Τέτοιες μαρτυρίες θυμάτων – και δεν τις απαξιώνω καθόλου, μιας και ο ίδιος παθών – καθώς και τις συμπαρομαρτούντες φωνακλάδικες κορώνες – αυτές τις κατανοώ μα τις απαξιώνω - ακούμε καθημερινά και κατά δεκάδες στα ΜΜΕ. Δυστυχώς.

Έτσι ακόμα κι αν ο κος Σαββόπουλος συγκαταλέγει εαυτόν στην παραπάνω κατηγορία (αυτή των απλών και καθημερινών ανθρώπων) θα περίμενα απ’ αυτόν μια λιγότερο «ριζοσπαστική» (sic) θέση εφόσον έπρεπε υποχρεωτικά να καταθέσει άποψη, γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως ο λόγος του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα/επιρροή στην κοινή γνώμη από εκείνον των πολλών.

Κάπως έτσι, έφτασα να τσακώνομαι για ώρες με φίλους που αποδέχτηκαν και ενστερνίστηκαν τα λεγόμενά του. Θέλω λοιπόν τώρα, πάντα σε κόσμιο κλίμα, να θέσω στους φίλους αυτούς τα εξής ερωτήματα:

1. Οι προς μεταφορά άνθρωποι θα ερωτηθούν ή κάποια νύχτα θα κοπαδοποιηθούν και θα αποσταλούν στον επιλεγμένο προορισμό.

2. Με ποιο τρόπο καλλιεργούνται τα αραιοκατοικημένα νησιά (πχ οι Κυκλάδες) και τα ορεινά χωριά?? Γιατί δεν έχουν καλλιεργηθεί μέχρι τώρα;

3. Οι έστω και λιγοστοί κάτοικοι αυτών ή και οι ιδιοκτήτες των οικιών θα ερωτηθούν; Αν όχι απλά η μετατροπή σε κόλαση λόγω κακής γειτονίας της ζωής αμφοτέρων πλευρών δείχνει μονόδρομος.

4. Ας υποθέσουμε ότι τα παραπάνω ξεπερνιούνται. Οι νέοι έποικοι θα έχουν οικονομικό όφελος από την εργασία τους ή μόνο τα ανταλλακτικά οφέλη της στέγασης και τη σίτισής τους; Στη δεύτερη (και πιο πιθανή να συμβεί) περίπτωση οι αναλογίες με τις φυτείες του αμερικάνικου νότου ή των «πόλεων» του σιβηρικού βορρά σε τρομάζουν;

5. Θα υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων αυτών όταν και εφόσον οι ίδιοι το επιθυμούν; Αν όχι, πως θα διασφαλίζεται η μη εκ νέου διασπορά τους-φύλαξή τους;

1. Τα προϊόντα που θα παράγουν θα είναι fair trade; (διαγράφεται ως ειρωνεία)

7. Θα το δεχόσασταν αυτό το μέτρο αν κάποιος οικισμός δημιουργούνταν κοντά στο χωριό σας, ας υποθέσουμε στις παρυφές του Πηλίου;

8. Η αιγίδα του ΟΗΕ (αν κατάλαβα καλά, ετούτο ειπώθηκε μόνο για την οικονομική πλευρά του ζητήματος) νομιμοποιεί την ακούσια μεταφορά και τον εγκλεισμό μιας ομάδας ανθρώπων έστω και σε μέρος χωρίς συρματοπλέγματα;

Και για να προλάβω τυχόν παρεξηγήσεις – ένθεν και ένθεν - να προσθέσω πως προτάσεις που περιέχουν φράσεις και λέξεις όπως επαναπατρισμός, εξέταση αιτήσεων και χορήγηση ή μη ασύλου, νομιμοποίηση, προώθηση σε άλλες χώρες της ΕΕ, έννομη απέλαση, διακρατικές συμφωνίες και φύλαξη συνόρων και δεν τις θεωρώ ταμπού και λιγότερο επικίνδυνες μου φαίνονται.

Ο σκοπός, νομίζω, δεν αγιάζει πάντα τα μέσα.

υγ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε προ εβδομάδος στην υπόγεια διάβαση του Γηροκομείου, στους Αμπελόκηπους