μην υποτιμάτε την πείνα

Βλέπεις ένα έργο, συνήθως όχι αμερικάνικο, όπου ένας φτωχοδιάβολος προσπαθεί με κάθε - αγιασμένο λόγω σκοπού – μέσο, να επιβιώσει. Κλέβει ένα καρβέλι ψωμί, συγκινείσαι, ευτυχώς δεν τον έπιασαν, λες, να τον στείλουν φυλακή σαν τον Γιάννη Αγιάννη που διάβαζες μικρός. Τώρα σπάει ένα αυτοκίνητο, όλο και κάτι θα βρει μέσα να πουλήσει, φυσιολογικό σκέφτεσαι, πάλι καλά που δεν τον είδαν, τι άλλο να κάνει άλλωστε. Είναι μέρες που δε βρίσκει ούτε μεροκάματο, πρέπει να ταΐσει και τα παιδιά που ίσως έχει, την κοπέλα του ή τον άρρωστο φίλο του, όλοι έχουν την ανάγκη του. Λογαριάζει τι θα μπορούσε να αγοράσει με τα χρήματα από τα πορτοφόλια που τσίμπησε πριν λίγο από τις ασχημόφατσες - τον αγριοκοίταξαν ή του φάνηκε; - στο μετρό ή το λεωφορείο. Πρέπει να τραφεί και ο ίδιος, είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

Δεν είναι περίεργο που αγωνιάς μην τυχόν συλληφθεί ο άνθρωπός. Ανέκαθεν έτσι το διάλεγες. Ταυτίζεσαι με τον αδύναμο, τον παρία, τον ιερό απόκληρο καταφερτζή. Κάθε μικροπεριπέτεια που τον φέρνει πιο κοντά στον άρτο τον επιούσιο απ’ ότι στην αστυνομία και την καταστροφή φαντάζει λυτρωτικά ανακουφιστική για σένα (και για μένα) τον θεατή.

Καλώς η κακώς (σχήμα λόγου, καλώς ευτυχώς) όμως, βρίσκεσαι ακόμα στην απέναντι πλευρά, εκείνου που έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί ένα φιλμ και να ταυτίζεται – για μιάμιση, δυο ώρες - με κάποιον που δεν του μοιάζει καθόλου, ωστόσο τον συμπονά και ηθικά τάσσεται υπέρ του. Κι έτσι φαίνεται για λίγο να ξεχνάς πως τις προάλλες σου σπάσαν το αμάξι, πως έκλεψαν το πορτοφόλι της μάνας σου στο ασανσέρ του νοσοκομείου και πόσο τα χρειάστηκες πέρσι σαν είδες κάποιον άγνωστο να εισβάλλει στο σπίτι από το ανοιχτό παράθυρο.

Όντως, θα’ θελες πραγματικά να μη θυμάσαι πως χρήστηκες ακούσιος κομπάρσος, πως έστω και ξώφαλτσα σ’ επηρέασε ο ταραχώδης βίος του κινηματογραφικού ήρωα στη γήινη ενσάρκωσή του. Γιατί όποτε το θυμάσαι – το ξέρω πως είναι στενάχωρα βίαιο- ανακαλύπτεις έναν πλούτο λερών συναισθημάτων να σε μολύνει, μα δε μπορείς να το ξεφύγεις και ντρέπεσαι.

Κι αν τα φέρει έτσι η ζωή, – και τα ‘φερε, ξεπερνώντας κάθε σεναριακή γραφή και φαντασία – και πέσεις πάνω στα προ μηνός λεηλατημένα πράγματά σου (ή ας πούμε μέρος αυτών), ε τότε σκέφτεσαι: «Μικρός που είναι ο κόσμος» χωρίς να ξέρεις αν πρέπει να χαρείς και πως πρέπει να δράσεις. Βλέπεις, δε θες να φωνάξεις αστυνομία, άλλωστε κι αυτή δε σε βοήθησε εξαρχής, ίσως και να μην προλαβαίνεις, ψάχνεις με όλο σου το μυαλό τρόπους να έρθουν στην κατοχή σου χωρίς να τα πληρώσεις πάλι.

Ψαρώνεις λίγο, ντύνεσαι κάτι σκληρότερο απ’ αυτό που είσαι, θες να γεννάς το φόβο - μέσα σου το ξέρεις πως φοβάσαι κι εσύ - μην πάρεις πορτοφόλι μαζί σου, μόνο ταυτότητα – νύχτα είναι, δε ξέρεις τι γίνεται - κρύψε λίγα χρήματα στον κόρφο σου, και βγάλε το πολύχρωμο σκουφί σου που γράφει Sonic Youth. Άσε, καθαρίζω εγώ.