Έχω ένα κόλλημα με τα σπίτια που τα αδειάζουν λόγω "ανωτέρας βίας", οι συγγενείς. Με συγκινούν και με τρομάζουν οι ξεχασμένες (χαμένες ίσως ταιριάζει περισσότερο) μικρές ή μεγάλες ιστορίες που φαντάζομαι για κάθε – μα κάθε – αντικείμενο που πουλιέται, χαρίζεται, πετιέται και εντέλει ανακυκλώνεται. Προσπαθώ να καταλάβω στην αρχή, πότε αγοράστηκαν, που και κάτω από ποιες συνθήκες. Κι έπειτα υπολογίζω πόσα χρόνια πρέπει να έμειναν ακίνητα, πάνω σ’ έναν τοίχο, σε ένα σεμεδάκι ή μέσα σε ένα συρτάρι, μακριά από την κοινή θέα, αχρησιμοποίητα και κλειδαμπαρωμένα σε ακατοίκητα σπίτια.
Γι’ αυτό όταν τις περισσότερες φορές που πέφτω πάνω τους στα παζάρια, τα θεωρώ νεκρά μα κατά κάποιο τρόπο «στοιχειωμένα» ( εκτός αν πρόκειται για δίσκους ή βιβλία, αυτά έχουν δεύτερη και τρίτη ζωή μέσα τους). Μου δημιουργείται η αίσθηση πως η επίσημη χρηστικότητά/χρησιμότητά τους έχει λήξει με την κατάρρευση των συμπάντων στα οποία κάποτε ανήκαν. Ε, λοιπόν τότε, κυριεύομαι από ένα ιδιόμορφο είδος σεβασμού και απομακρύνομαι από αυτά χωρίς ποτέ να τα αγγίζω. Αποθέτω στους επόμενους επισκέπτες και υποψήφιους αγοραστές την ευθύνη να καθορίσουν – ξαναγαπώντας τα - την τύχη τους.
Την ιστορία πίσω από το (ομολογουμένως, συζητήσιμης αισθητικής) ολόσωμο φωτογραφικό πορτρέτο δεν τη γνωρίζω, πόσο μάλλον τη ζωή αυτής καθαυτής της γυναίκας που απεικονίζει. Πιθανότατα ούτε και θα τη μάθω ποτέ. Το περισσότερο που μπορώ να κάνω παρατηρώντας την οβάλ "μεταλλοτυπία" που – δε ξέρω τι μ’ έπιασε – και αγόρασα σήμερα στο Μοναστηράκι, είναι εικασίες. Σενάρια για τη ζωή μιας άγνωστης σε μένα που να ταιριάζουν τόσο στα χαρακτηριστικά, την κόμμωση και την ένδυση της, όσο και στο είδος/τεχνική που επιλέχθηκε για να αποτυπωθεί η φωτογραφία της.
Το μόνο σίγουρο είναι πως στο τέλος της όποιας εκδοχής, η γυναίκα της φωτογραφίας πεθαίνει. Όσο για το τι έχει προηγηθεί του αναπόφευκτου, ας φτιάξει ο καθένας κι ας μας πει, τη δική του ιστορία.
Είναι περίεργο που, ενώ γενικά απομακρύνεσαι από αυτά χωρίς να τα αγγίζεις κ.λπ. (και σε καταλαβαίνω απόλυτα ως προς αυτό), αποφάσισες να βάλεις το εν λόγω στο σαλόνι σου. Εύχομαι να ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα, να είχε μια όμορφη ζωή και το προτρέτο της να κουβαλάει θετικά βάιμπς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το "πόσο μάλλον", δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ την έκφραση, πάντως τις φορές που το κάνω γράφω "πόσω μάλλον". Διάβασα μέσω τού παραπεμπτικού λινκ το σχετικό ποστ, την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται υπέρ συγκεκριμένης γραφής και τον αντίλογο (βλ. σχόλιο Dr Moshe, πειστικότατο(ς)!) και τελικά στάθηκα στο ότι το λεξικό τού Τριανταφυλλίδη το ορθογραφεί "πόσομάλλον", αυτό για μένα είναι αρκετό.
@ absentminded : Η φωτογραφία που έχω τραβήξει το αδικεί, όχι την ίδια την κυρία, αλλά το εν λόγω αντικείμενο. Είναι μυστηριακά ποπ αρτ(??) με τον τρόπο ενός ανελέητου kitsch. Η γυναίκα φαίνεται γοητευτικά αμήχανη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις σκέφτηκα πως πιθανότατα να είναι ανατολικής καταγωγής.
Όσο για το πόσο(ω) μάλλον, κι εγώ το γράφω με ω συνήθως. Το word διορθωτήρι όμως μου τραβάει κόκκινη γραμμή από κάτω και μου χαμηλώνει τη βαθμολογία. Ετσι μπήκα σε έναν ελάχιστο ειναι η αλήθεια κόπο να το ψάξω.
Η φωτογραφία νομίζω ότι είναι βαμμένη με μπογιά από κάποιον καλλιτέχνη. Θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια που περνούσαν από τα χωριά κάποιοι φωτογράφοι που έπαιρναν παλιές φωτογραφίες τις διόρθωναν,βασικά τις άλλαζαν τη φυσιογνωμία και τις επέστρεφαν στα νοικοκυριά για να στολίσουν τους τοίχους. Τα μαλλιά είναι πειραγμένα σίγουρα και τα ρούχα της γυναίκας, πρέπει να είχαν άλλο χρώμα. Εξάλλου η λευκή τσάντα είναι αδύνατον να μη δραπέτευε από το κάντρο,όπως θα έλεγε και θεία σε κάποια ελληνική ταινία, όντας σε τέτοια αντίθεση, με το σύνολο, νομίζω.Την ιστορία της πάντως θα την διαβάσεις κάποια στιγμή στο μπλογκ μου. Τα δέοντα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ syn-epikouros : Κάποια σημεία (πχ η τσάντα) θα μπορούσαν όντως να είναι επιζωγραφισμένα. Θυμάμαι κι εγώ στο σπίτι της γιαγιάς μια δυο τέτοιες "πειραγμένες" φωτογραφίες. Το ενδιαφέρον μου κέντρισε πραγματικά η "τεχνική" του κάδρου αυτού. Είναι όμοια με εκείνα τα μεταλλικά οβάλ εικονάκια που μοίραζαν προ τριαντακονταετίας και βάλε στις εκκλησίες, μόνο που εδώ είναι σε πολύ μεγαλύτερο μέγεθος και δεν πιστεύω η κυρία να έχει αγιοποιηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένω με ανυπομονησία την εκδοχή σου για την χαμένη ιστορία.
Ε, λοιπόν, η φωτό σου μάλλον είναι πολύ καλή, γιατί κοιτάζοντάς την ήρθαν στο μυαλό μου οι εικονίτσες που αναφέρεις στο προηγούμενο σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που έψαξες το "πόσο(ω) μάλλον" και έκανες παραπομπή στο συγκεκριμένο άρθρο, ήταν χρήσιμη πληροφορία.
Όσο για το διορθωτή τού γουόρντ, δεν τον αφήνω εύκολα να μου ρίχνει τη βαθμολογία, όταν -ενδεικτικά και μόνο αναφέρω- δέχεται εξίσου σωστά τα:
απΟθανατίζει - απαθανατίζει
αντΑπεξέρχομαι - αντεπεξέρχομαι
αγορΟπωλησία - αγοραπωλησία (το αγορΟπωλησία είναι σταθερό μαργαριτάρι παρουσιάστριας κεντρικού δελτίου ειδήσεων. πόσο κακιά είμαι, σήμερα.)
Δεν τον εμπιστεύομαι σε πολλά, κάποιες δοτικές είναι ψιλά γράμματα γι' αυτόν, άγνωστες.
(ξέφυγα κάπως από θέμα, σόρι!)
collector's item το καινούριο σου απόκτημα λεμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχα για το αγορΟπωλησία (μπράβο absentminded)
Η.Σ.
@ ΗΣ: Ναι ! θα το μοσχοπουλήσω κάποτε αν βρεθώ σε ανάγκη :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ absentminded : ώστε τα θυμάσαι τα εικονάκια εκείνα! ήταν η τελευταία λέξη της μόδας στην εκκλησιαστική διακόσμηση κάθε γιαγιαδόσπιτου. Δε λέκιαζαν και από τα λάδια του καντηλιού σαν τα χάρτινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη ζητάς συγγνώμες για "εκτος θέματος" παρακάμψεις. Τις ευχαριστιέμαι κι εγώ.