Μικρότερος έβλεπα συχνά στον ύπνο μου πως μπορούσα να πετάω. Άλλοτε έφτανε απλά να ανοίξω σε έκταση τα χέρια μου, άλλοτε φύτρωναν φτερά - ανάλογα με την περίσταση - την ώρα που τα χρειαζόμουν. Θυμάμαι να ξυπνάω από τις νυχτερινές εναέριες βόλτες με αυτόν τον κόμπο του ιλίγγου να με σφίγγει λίγο κάτω από το στομάχι -τον ίδιο που ένιωθα όταν πεντάχρονος έκανα κούνια και αρκετά αργότερα όποτε ήμουν ερωτευμένος.Μεγαλώνοντας τα όνειρα αυτά άρχισαν να αραιώνουν. Δηλωμένα άνθρωπος που ευχαριστιέται να πατάνε τα πόδια του σε στέρεο έδαφος, σπάνια ησυχάζω ρεμβάζοντας ουρανούς ή θάλασσες. Έτσι δεν περίμενα ότι θα μου λείπουν τόσο αυτά καθαυτά τα εναέρια νυχτερινά δευτερόλεπτα, όσο και η επήρειά τους που κρατούσε ώρες μετά το πρωινό ξύπνημα.
Την έλλειψη των εικόνων αυτών αναπληρώνω τελευταία στη διάρκεια των συνειδητών εργάσιμων ωρών. Ανακτώ για κλάσματα του δευτερολέπτου την χαμένη μου πτητική ικανότητα και από τον 5ο όροφο κάποιου πολυκαταστήματος, το κάθισμα ενός αυτοκινήτου, ή ακόμα και περπατώντας στην Πανεπιστημίου, ξεφεύγω σε ιπτάμενες διαδρομές, βρίσκομαι σε απίθανα μέρη και ζω άλλες ζωές.
Κι έπειτα πάλι προσγειώνομαι, σαφώς ηρεμότερος, ελάχιστα μετατοπισμένος απ’ τη θέση απ’ όπου ξεκίνησα.
κι εγώ όταν ήμουν μικρός το έβλεπα συχνά πως μπορώ να πετάξω. όσο μεγαλώνω το κάνω όλο και σπανιότερα, και όχι μόνο στα όνειρα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι δε θυμάμαι να έχω δει ποτέ όνειρο στο οποίο πετούσα. Αν έβλεπα πάντως, μάλλον θα ήταν εφιάλτης δεδομένης της υψοφοβίας μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖηλευτός ο εσωτερικός μηχανισμός διαφυγής και αποφόρτισης που έχεις αναπτύξει όπως τον περιγράφεις. Ως προς αυτό χρειάζεται να ψαχτώ, να αναπτύξω κι εγώ έναν.
Και νομιζα οτι ημουν ο μονος, και οτι αν το ελεγα θα με ελεγαν τρελλο... χα-χα!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ mahler76: Άραγε τις συνηθίζεις αυτές τις παράπλευρες απώλειες της ηλικίας; Αν και φαινομενικά ασήμαντες τις ερμηνεύω με τρόπο που ...μάλλον δε με συμφέρει να παραδεχτώ εύκολα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ absentminded : Υψοφοβικός είμαι κι εγώ. Πως θα μπορούσα άλλωστε να μην είμαι. Παρ' όλα αυτά στον ύπνο μου είμαι τόσο γενναιότερος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι ένα κόμικ ( δε μου ρχεται όμως ο τίτλος του) όπου ο πρωταγωνιστής, ένας μεσήλικας δημόσιος υπάλληλος έφτιαχνε με το μυαλό του πορτες στο πουθενά. Μπαίνοντας σ'αυτές ζούσε τις πιο απίθανες περιπέτειες ενώ το σώμα του παρέμενε παγιδευμένο στο γραφείο του. Έ , κάπως έτσι κι εγώ.
@ Ephemeron: Όχι φίλε μου, δεν είσαι τρελλός ή ίσως είμαστε κι οι δύο. Θα τα πούμε καλύτερα αν τύχει και συναντηθούμε εκεί πάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφή