Οι φυσικές καταστροφές φαίνεται να ενώνουν για άλλη μια φορά φυλές και κράτη, καθώς ο πόνος προέρχεται από κάτι που ξεπερνάει το ανθρώπινο μέτρο. Βάζει καθένας στη θέση του παθόντα τον εαυτό του - στη θέση του θανόντα τον γείτονα ή κάποιο συγγενή του, κορυφώνονται τα συναισθήματα συμπόνιας και ανακωχές οίκτου επιβάλλονται σε κάθε είδους πόλεμο που περνά - χωρίς να λήγει – τουλάχιστον για λίγο σε δεύτερο επίπεδο.
Επιπλέον στο συγκεκριμένο "επεισόδιο" οι ραδιενεργές μνήμες επιστρέφουν και τα φαντάσματα των hibakusha περιμένουν να κατοικήσουν σε νέα σώματα.
Υγ. Εντυπωσιακή - παρ’ ότι όλες οι πληγές που έπληξαν τη χώρα κινηματογραφήθηκαν εκτενώς - η απουσία οπτικού υλικού με τις τελευταίες τραγικές στιγμές ανθρώπων που χάνονται είτε σε τσιμεντένια, είτε σε υδάτινα ή πύρινα κύματα. Τέτοια ωριμότητα είχα καιρό να συναντήσω στο δίκτυο (εκτός αν ήταν επιβεβλημένη).
Το ανεπίκαιρο “artwork” της ανάρτησης (που βρήκα στο αρχείο μου) είναι από προπαγανδιστικό υλικό ενός άλλου πολέμου, του ΒΠΠ, με φανερό το διασυρμό της ποπ κουλτούρας στη χαμηλή στρατευμένη εκδοχή της.
Φοβερο το τι συνεβει στον ατυχο κοσμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα υπηρχαν λιγοτερα θυματα αν ξαφνικα ειχε βγει ο Γκοντζιλα και περπατουσε στους δρομους, παρα αυτο το φοβερο κακο που εγινε... :(
@ Ephemeron : Καταπληκτικός ο συνειρμός σου με τον Γκοντζιλα. Νομίζω πως τώρα στην Ιαπωνία το τέρας ξαγρύπνησε και βολτάρει παρέα με τα παιδιά του.
ΑπάντησηΔιαγραφή