συνέβη στις Βρυξέλλες ΙΙ

Αποσπώντας κατόπιν εννιαμήνου το παγκόσμιο ρεκόρ ακυβερνησίας από το Ιράκ, οι Βέλγοι (ή κάποιοι απ’ αυτούς) το γλέντησαν – αυτοσαρκαζόμενοι - με πάρτι, χορεύοντας ημίγυμνοι στους δρόμους. Η προηγούμενη κυβέρνηση λειτουργεί υπηρεσιακά, ο βασιλιάς ζητά παρότι αναρμόδιος, τον προϋπολογισμό και το πρώτο σε ψήφους κόμμα της λαϊκής δεξιάς βάζει τρικλοποδιές σε κάθε προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης. Παρ’ όλα αυτά, η εσωτερική πολιτική κρίση της χώρας όπως και ο πιθανολογούμενος διαμελισμός της δε φτάνει στα μάτια ενός ξένου περιηγητή όπως υπήρξε η αφεντιά μου την προηγούμενη εβδομάδα.

Βέλγιο, φιλοξενούμενοι των καλών μας φίλων Σ & Δ (στσ .ευχαριστούμε για όλα παίδες) στις οξύμωρα ηλιόλουστες, αυτή τη φορά, Βρυξέλλες. Με τα μουσεία και τα off the beaten track αξιοθέατα ιδωμένα και τα παζάρια συλημένα από παλαιότερες επισκέψεις μας, αφέθηκα στην απαραίτητη ξεκούραση μιας καθημερινότητας που δουλεύει ρολόι. Προπάντων όμως απόλαυσα την παρατήρηση των κατοίκων αυτού του ακριβού προαστίου της Ευρώπης. Τους Βέλγους τους θεωρούσα (θεωρώ) έναν καλοβαλμένο μεν, ήρεμο έως βαρετό - πες τον και αραιοφυτεμένο – δε λαό. Στην πρώτη επαφή μαζί τους δε συναντάς μήτε ψήγμα εξωστρέφειας ή εκδηλωτικού ταμπεραμέντου (πράγμα που συμβαίνει και στη δεύτερη, την πέμπτη ή τη νιοστή επαφή). Αν όμως τους δεις με έναν εσωτερικό, αγγελοπουλικό τρόπο (για μένα αυτό είναι θετικό) μετράς τις ματιές, ευγενικών ανθρώπων και φαντάζεσαι ή/και ανακαλύπτεις τις καθημερινές ιστορίες πίσω από τα φαινομενικά(?) ψυχρά τους βλέμματα. Κάποιες φορές πέφτεις και έξω.

Βρισκόμαστε στη γραμμή 2 του μετρό, αποκαμωμένοι, γυρνώντας φορτωμένοι βινύλια και μικροαντικείμενα από το καθημερινό παζάρι της Sablon. Ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος Βέλγος με καθαρό βλέμμα κάθεται απέναντι μου. Έχει ολόλευκα μαλλιά, ροδαλά μάγουλα και ίχνη φαλάκρας πάνω στο ολοστρόγγυλο πρόσωπό του. Φοράει κάλτσες Τεν Τεν. Ο νεαρός μαύρος που μπαίνει στο βαγόνι έχει περιποιημένη – ακριβή θα την έλεγα - hip hop εμφάνιση, ξυρισμένο κρανίο και πορτοκαλί πάνκικη μοϊκάνα. Πίσω από τα tom ford γιαλιά του δεν αντιλαμβάνεται το κεφάλι του παππού που στρέφεται προς το μέρος του. Εγώ όμως πρόλαβα και είδα τα γέρικα μάτια να σκοτεινιάζουν – δεν υπερβάλλω - και να κοιτάνε με αηδία. Έμεινα να χαζεύω – αγενώς - το πρόσωπο του ηλικιωμένου να να χάνει κάθε ψυχραιμία και να συσπάται απροκάλυπτα σε γκριμάτσες αποστροφής. Με είδε κι αυτός που τον κοίταζα, και σήκωσε το βιβλίο του στο ύψος των ματιών του. Στο εξώφυλλο είδα μια κερασφόρο φιγούρα και διάβασα ανατριχιάζοντας τον τίτλο του βιβλίου: Le Diable.

“Μην καρφώνεσαι έτσι” μου είπε από δίπλα ο Ν, που λίγο πριν είχε τραβήξει την παραπάνω φωτογραφία.